ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 23

ท่ามกลางรถวิ่งกันขวักไขว่ หลังจากส่งแม่ลูกกลับแล้ว บนทางขากลับเจอช่วงเวลาเร่งด่วนของค่ำคืนเมืองจินหลิง บนท้องถนนเริ่มรถติด

หากเจอสถานการณ์อย่างนี้ ปกติอวี้จิ่งซีก็จะแสดงอาการหงุดหงิดเล็กน้อย แต่วันนี้กลับเงียบสงบแปลกๆ ถือดินสอสีแท่งหนึ่ง วาดบนกระดานเล็กของตัวเองมาตลอด

อวี้หนานเฉิงนึกถึงตอนบ่ายในร้านอาหารญี่ปุ่น รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

อวี้จิ่งซีชอบเซิ่งอันหรานสามารถใช้เรื่องก่อนหน้านี้ที่เซิ่งอันหรานช่วยเขาไว้หนึ่งครั้งมาอธิบาย แต่ลูกสาวเธอล่ะ? แม้เด็กนั่นจะน่าเอ็นดู แต่ตั้งแต่เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเด็กสาวหรือเด็กชายเล่นกับจิ่งซี เขาไม่สนใจสักครั้ง

กำลังคิดอยู่ จู่ๆ แขนเสื้อก็กระตุก อวี้หนานเฉิงได้สติ มองเบาะนั่งนิรภัยข้างๆ

อวี้จิ่งซีกำลังยกกระดานวาดรูปตัวเองให้เขาดู หน้าตาตื่นเต้นมากๆ

บนกระดานวาดรูปสีขาว ใช้ดินสอสี วาดชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ตรงกลางของทั้งสองจูงมือเด็กคนหนึ่งอยู่ ท้องฟ้าสีฟ้า ดวงอาทิตย์สีเหลืองทอง พื้นหญ้าเป็นสีเขียว สวยงามไปหมด

อวี้หนานเฉิงมองรูปอยู่นาน ถามอย่างสงสัย

"จิ่งซี ลูกอยากมีหม่าม้าเหรอ?"

อวี้จิ่งซีพยักหน้าแรงๆ ใบหน้าเล็กแดง ใช้แรงเค้นเสียงสองคำออกมา "หม่าม้า!"

ชั่วพริบตาที่ได้ยินคำนี้ อวี้หนานเฉิงชะงัก ตามมาด้วยดวงตาที่เขม็ง คนที่มาดนิ่งมาตลอด น้ำเสียงเวลานี้มีความสั่นอยากไม่เหลือเชื่อ

"จิ่งซี ลูกพูดแล้ว"

เมื่อ 3 ปีก่อนหลังจากอวี้จิ่งซีไข้ขึ้นสูงครั้งนั้น เขาก็ไม่เคยได้ยินลูกพูดเลยแม้สักคำเดียว

นี่เป็นครั้งแรกในช่วง 3ปีที่ผ่านมา

อวี้จิ่งซีมองเขาอย่างคาดหวัง มือเล็กบีบกระดานรูปไว้แน่น

อารมณ์อวี้หนานเฉิงเนิ่นนานกว่าจะสงบลง ถึงค่อยๆ ได้สติ คิดอยู่บางทีเมื่อตอนกลางวันเห็นตัวอย่าง

เซิ่งอันหรานกับซิงซิงน้อยอยู่ด้วยกัน ทำให้จิ่งซีอิจฉา รู้สึกผิดในใจอยู่นิดๆ

ตอนนั้นก่อนตัดสินใจเก็บลูกคนหนึ่งไว้ เขายังเด็กเอาแต่ใจ คิดแค่ว่ามีลูกคนหนึ่งให้ปู่ก็จบๆ ไป คิดไม่ถึงว่าหลังจากนั้นตัวเองจะรักจริงๆ หากรู้ก่อนว่าจะเป็นแบบนี้ คงไม่ยอมให้สิ่งมีชีวิตเล็กคนหนึ่งมาเจอความหวาดกลัวบนโลกง่ายๆ

ครอบครัวที่แข็งแรงหนึ่งสำคัญมากแค่ไหน เขาน่าจะเป็นคนที่รู้ดีที่สุดถึงจะถูก

คิดถึงตรงนี้ เขาลูบหัวอวี้จิ่งซี หน้าตาอ่อนโยน

"งั้น ป่าป๊าจะหาหม่าม้าให้ลูก"

อวี้จิ่งซีหัวเราะออกมาอย่างดีใจ หางตา โค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว

……

"ดูโรงเรียนใกล้ๆหมดแล้ว สิ่งอำนวยการรักษาพยาบาลก็ไม่ค่อยดี หลายโรงเรียนห่างจากโรงพยาบาลไม่ค่อยสะดวก ฉันกังวลว่าซิงซิงน้อยเกิดหอบ หากเกิดในโรงเรียน พวกเขาไม่มีทางส่งถึงโรงพยาบาลได้ทัน"

เมื่อกลับถึงบ้าน เซิ่งอันหรานยังคุยสายอยู่กับถานซูจิ้งเรื่องไปดูงานต่างประเทศ

ถานซูจิ้งเป็นเพื่อนที่เธอรู้จักตอนอยู่ต่างประเทศ ทั้งสองคนเป็นตรงๆ เสียดายที่รู้จักกันช้าไป ยังรับซิงซิงน้อยเป็นลูกบุญธรรม ครั้งนี้เธอตัดสินใจพาลูกสาวกลับมารักษาในประเทศกะทันหัน ก็ขออาศัยบ้านถานซูจิ้ง

เสียงในสายของถานซูจิ้งก็เต็มไปด้วยความกังวลเหมือนกัน

"ฉันเคยสืบเรื่องนี้มาเหมือนกัน ฉันมีญาติห่างๆ คนหนึ่งเป็นครูโรงเรียนอนุบาลซือลี่ ตรงข้ามโรงเรียนนั้นมีโรงพยาบาลใหญ่ แต่ว่าทำเรื่องยาก ก็เลยไม่ได้แนะนำให้เธอ"

"ทำเรื่องยากมากเหรอ?"เซิ่งอันหรานถามต่อ

เพราะสุขภาพของซิงซิงน้อย เธอให้ความสำคัญด้านการรักษามาก กลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดี

"เอาอย่างนี้ ฉันส่งเอกสารให้เธอ เธอดูก็จะรู้เอง"

"ตกลง"