ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 242

ความรักอันลึกซึ้งของเกาจ้านนั้น ทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเห็นอย่างชัดเจน

เซิ่งอันหรานมักจะนึกถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อถานซูจิ้งอย่างสงสัยมาก่อน แต่เมื่อเธอได้ดูแลถานซูจิ้งมาหลายเดือน ตอนนี้เขาได้เปิดเผยตัวตนของเขาในฐานะลูกชายอันสูงส่งแล้วไปรักษาที่อเมริกา ก็เพียงแค่ตกหลุมรัก ก็ถือว่าได้ทำดีที่สุดแล้ว

เธอคิดว่าถ้าหากตัวเองคือถานซูจิ้งละก็ ในเวลาก็คงจะปฏิเสธไม่ได้

แต่ถานซูจิ้งก็คือถานซูจิ้ง แต่ภายใต้การล่อลวงที่เคลือบไปด้วยความรักนี้ ยังคงหนังแน่นมาก เธอปฏิเสธเก้าจ้านทั้งน้ำตา

“ฉันไม่สามารถรับปากได้ ขอโทษนะ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ สายตาของเกาจ้านก็ดูผิดหวังอย่างชัดเจน มือของเขาถือแหวนอยู่กลางอากาศอย่างอึดอัด รับก็ไม่ใช้ จะให้ก็ไม่ใช่ แม้แต่เซิ่งอันหรานเองก็ยังรู้สึกอึดอัด

ถานซูจิ้งหายใจเข้าลึกๆ ดูสงบและน่ากลัว

“ตอนนี้ฉันเป็นแบบนี้ และคุณสามารถอยู่เคียงข้างฉันฉันก็ดีใจแล้ว บอกตามตรง แม้แต่คุณจะไปอเมริกากับฉัน ฉันยังไม่ต้องการเลย ชีวิตของฉันเป็นแบบนี้แล้ว มันยากที่จะควบคุม แล้วไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้ฉันจะเป็นอย่างไร แต่คุณกับฉันไม่เหมือนกัน คุณไม่ได้จะรับผิดชอบฉัน แล้วฉันจะเอาตัวเองเข้าไปทำไม”

คำพูดเหล่านี้มีเหตุผลมาก แต่เซิ่งอันหรานฟังแล้วก็ยังรู้สึกเศร้ากับเกาจ้าน พยายามมาตั้งนาน ถานซูจิ้งก็ยังคงไม่สามารถไว้วางใจเขาหรือแม้แต่มอบร่างกายและจิตใจให้กับเขา

ตัวฉันเองก็รู้สึกเสียใจ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นที่เกี่ยวข้องเลย

“ผม......ผมเข้าใจแล้ว เกาจ้านเก็บแหวนกลับ และพูดเสียงเบาว่า ไม่เป็นไร ผมสามารถรอได้ รอให้คุณแข็งแรงดี”

บรรยากาศเคร่งครึ้ม ทุกคนล้วนจมอยู่กับความเสียใจ มีเพียงเกาจ้านเท่านั้นที่ดูเวลาอย่างมีเหตุผล และพูดเตือนว่า “สายแล้ว ควรไปเช็กสแกนก่อนขึ้นเครื่องได้แล้ว”

ในบรรดาคู่รักชายหญิงแถวนั้นที่ไม่สามารถแยกจากกันได้ เกาจ้านดูจะสงบเป็นพิเศษ น้ำเสียงของเขาก็มีความผ่อนคลายอยู่

เซิ่งอันหรานจับมือของถานซูจิ้ง “ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจทำอะไรฉันก็จะสนับสนุนคุณ แต่คุณต้องจำไว้ว่า ฉันหวังว่าคุณจะใช้ชีวิตอย่างจริงจัง คุณยังมีสถานที่อีกมากมายที่ยังไม่ได้ไป ยังมีของอร่อยอีกมากที่ยังไม่ได้กิน คุณเคยบอกว่าจะต้องสัมผัสและลิ้มลองทุกอย่างบนโลกนี้”

ถานซูจิ้งพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว”

“ดูแลเธอให้ดี”

เซิ่งอันหรานวางมือของถานซูจิ้งไว้บนมือของเกาจ้าน “เวลาจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง สักวันหนึ่ง......”

ยังไม่ทันพูดจบ แต่เธอก็เชื่อว่าเกาจ้านจะเข้าใจ เวลาจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง ถ้าไม่ลืม มันก็จะมีเสียงสะท้อนมาเสมอ

“อืม ผมเข้าใจแล้ว” เกาจ้านจับมือของถานซูจิ้งมาจากมือเซิ่งอันหราน เขาเหลือบมองกู้เจ๋อ ถ้างั้นพวกเราเข้าไปเช็กสแกนขึ้นเครื่องก่อน พวกคุณคุยกันไปนะ

เกาจ้านและถานซูจิ้งเข้าไปในส่วนเช็กความปลอดภัย กู้เจ๋อหันกลับมาหยิบกล่องหนักสีเทาฟ้าจากกระเป๋าส่งให้เซิ่งอันหราน

“อันนี้ให้คุณ”

เซิ่งอันหรานยิ้ม และรับมันไปอย่างใจเย็น

อวี้หนานเฉิงที่อยู่ด้านข้าง สีหน้าของเขาเคร่งขรึมลงเล็กน้อย

กู้เจ๋อมองเซิ่งอันหราน

“ครั้งนี้ต้องกลับไปจัดการเรื่องราวหลายอย่าง ต้องใช้เวลาสักพักถึงจะกลับมาหาคุณได้ ดูแลตัวเองดีๆนะ”

“อืม ฉันรู้แล้ว”

เซิ่งอันหรานพยักหน้า “ถ้าไม่เพราะซิงซิงน้อยต้องไปโรงเรียนวันนี้ ฉันก็ควรจะพาเธอมาส่งคุณด้วย

”ไม่เป็นไร อนาคตยังอีกยาวไกล“

สายตาของกู้เจ๋อสงบนิ่ง “ถ้าหากว่าร่างกายของซิงซิงน้อยเป็นอะไร ก็รีบโทรมาหาผม ผมจะให้เพื่อนติดต่อหมอในอเมริกา ที่มีความเชี่ยวชาญในด้านนี้ แล้วครั้งหน้าผมจะพาซิงซิงน้อยไปตรวจเช็ก”

“ตกลง”

ทั้งสองกำลังคุยกัน ก็มีเสียงแผ่วเบาของอวี้หนานเฉิงดังขึ้นมา