ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 258

“เริ่ม”

เสียงของพิธีกรดังขึ้น ทั้งงานก็คึกคัก

นอกจากคู่ของเซิ่งอันหราน อีกสองคู่ก็จูบกันนานแล้ว เซิ่งอันหรานมองไปทางอวี้หนานเฉิงซึ่งยังคงอยู่ห่างจากตัวเอง ในใจก็ผ่อนคลายลง

“ถึงคุณ….อุ๊บส์…”

ยังพูดไม่ทันจบ ริมฝีปากก็ถูกปิดไว้แล้ว เซิ่งอันหรานถลึงตามองอวี้หนานเฉิง ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาเข้ามาจูบจริงๆ

ดิ้นรนก็ไร้ประโยชน์ มือทั้งสองข้างของเขากอดเอวของเธอแน่น ทั้งสองคนแทบจะแนบชิดติดกัน การดิ้นรนของเธอคือเสียแรงเปล่า จนกระทั่งเขาใช้ความพยายามในการจูบอย่างลึกซึ้ง

เสียงนับถอยหลังของพิธีกรเหมือนกับลมยามค่ำคืนลอยผ่านหู หายไปอย่างไร้ร่องรอยโดยไม่อยู่ในความทรงจำของเธอ แต่ในความทรงจำของเธอ มีเพียงแค่เสียงจูบ และมีเพียงความดื้อรั้นที่อยู่ในสายตาของอวี้หนานเฉิง

นอกจากความอาย เหมือนกับในสุดก็ทำลายกำแพงที่เธอพยายามสร้างขึ้นมาในช่วงนี้ลงไปแล้ว แทรกซึม ความหวานชื่นเข้ามา หลังจากนั้นแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย

เธอค่อยๆหลับตาลง ละทิ้งความมีเหตุมีผลทั้งหมดลง ทำตามใจตัวเองสัมผัสได้ถึงรสจูบอันแสนหวาน

ยาวนานราวกับผ่านไปหนึ่งทศวรรษ ลมหายใจของทั้งสองก็หนักหน่วงขึ้น เวลานี้แทบจะมีเหงื่อไหลออกมาจากแผ่นหลัง ในที่สุดพิธีกรก็ตะโกนให้หยุด

“ฉันว่าทั้งสองท่านน่าจะยังจูบกันไม่พอนะ เวลาที่พวกคุณจูบกัน คือสิบสามนาทีสิบสี่วินาที ไม่มีหยุด”

เซิ่งอันหรานลืมตาขึ้น พบว่าคู่รักทั้งสองคู่แยกออกกันนานแล้ว ในขณะเดียวกันแม้แต่พิธีกรและคนบริเวณรอบๆก็มองเธอกับอวี้หนานเฉิง เธอแทบอยากจะซุกแผ่นดินหนีออกไป

อึดอัดมากจริงๆ…

“ยินดีกับพวกคุณด้วย พวกคุณได้รับรางวัลที่หนึ่ง รถจักรยานหนึ่งคน”

คนบริเวณรอบๆผิวปากโห่ร้อง เซิ่งอันหรานนำใบหน้าของตัวเองยัดเข้าไปในหมวกของเสื้อคลุม ตามหลังอวี้หนานเฉิงไปรับจักรยานคันสีชมพู

เวลาที่รับก็มองดูจักรยาน เธอพูดบ่มพึมพำ“ไม่ใช่พูดว่าจะเอาช็อกโกแลตเหรอ?”

อวี้หนานเฉิงหันหน้ากลับไปมองเธอ“งั้นพวกเราเปลี่ยนกับคนที่ได้รางวัลที่สอง”

“อย่า”เซิ่งอันหรานมองผ่านหมวกของเสื้อคลุม“รถจักรยานคุ้มค่ากว่า”

ขายหน้าขนาดนี้แล้วยังจะเอาช็อกโกแลตกลับไปอีก ยังไม่คุ้มกับที่ตัวเองเสียไป!

จำเป็นต้องได้รถจักรยาน

อวี้หนานเฉิงมองเธอและยิ้มอย่างอ่อนโยน“ได้”

ทั้งสองคนเข็นรถจักรยานกลับบ้าน เข้าไปในบ้าน ก็มองเห็นเทียนเอินใส่ชุดนอนสีดำดูนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา

“เอาจักรยานมาจากไหนล่ะ?”

เขาวางกล่องมันฝรั่งทอดลง มองทั้งสองคนด้วยความสงสัย

“ซื้อของก็ได้ฟรีมา”

เซิ่งอันหรานสายตากะพริบ แย่งอวี้หนานเฉิงพูดตอบก่อน

“แล้วต้องซื้อของเยอะเท่าไหร่?”

เทียนเอินขมวดคิ้วขึ้น สายตาอยู่บนปากของเซิ่งอันหราน“พี่อันหราน ทำไมปากคุณบวม？”

“หา?”

เซิ่งอันหรานปิดปากทันที“เปล่า ฉันทาลิปสติก และกินของเข้าไป”

“กินอะไร?พวกคุณกินอะไรกันข้างนอกแล้ว”

เซิ่งอันหรานไม่ได้สนใจที่จะตอบ รีบปิดปากวิ่งหนีเข้าไปในห้อง “ดึกแล้ว ฉันนอนแล้ว”

ในห้องรับแขกเหลือแค่เทียนเอินกับอวี้หนานเฉิงสองคน