ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 290

คำพูดของเซิ่งอันหราน ทำให้สายตาอวี้หนานเฉิงแน่นขึ้นมา สายตาเขาเย็นชา

“ไม่มีอะไร ฉันไม่อยากฟังเรื่องวันนั้นอีก คนไม่สำคัญคำพูดก็ไม่สำคัญ คุณก็ไม่ต้องเอ่ยเตือนฉัน”

เซิ่งอันหรานก้มหน้า อธิบายความหมายคำพูดของตัวเอง

เธอไม่ใช่กลัวอวี้หนานเฉิงจะเชื่อคำพูดของหลีเย่ว์เรื่องเมื่อหกปีก่อนที่ตัวเองถูกเซิ่งอันเหยาส่งไปอยู่บนเตียงผู้ชายสี่ห้าหกคน เธอกลัวถูกใส่ร้ายป้ายสีหรือสงสัยแม้แต่ร้อยปากก็เถียงไม่ขึ้น รั่วไหลเรื่องที่เธอเข้าห้องผิด ขึ้นเตียงผิด

ถ้าหากอวี้หนานเฉิงตัวเองเชื่อมโยงกับคืนนั้นเมื่อหกปีก่อน ผลลัพธ์เลวร้ายจนไม่กล้าจะคิด

ดังนั้นเธอเพียงแค่พยายามทำให้เรื่องนี้ผ่านไป ดีที่สุดใครก็อย่าเอ่ยถึง

อวี้หนานเฉิงกลับเข้าใจผิด

เขาขมวดคิ้วแน่น จ้องมองแผ่นหลังของเซิ่งอันหรานนานมาก สายตาก็ยิ่งแน่นขึ้น

หลังจากกินข้าวเย็น เซิ่งอันหรานอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ อวี้หนานเฉิงกำลังคุยโทรศัพท์อยู่นอกระเบียง เสียงลำบากใจของโจวฟังดังมาจากในสายโทรศัพท์

“ประธานอวี้ เรื่องเมื่อหกปีก่อน เซิ่งอันเหยาตายไปแล้ว นักโทษที่เป็นตัวการก็ไม่มีวิธีจะหา คุณจะให้ผมหาคนลงมือจากที่ไหนล่ะ?”

อวี้หนานเฉิงกลับสีหน้ามืดครึ้ม ท่าทางไม่สะทกสะท้าน พูดเสียงเย็นชา

“ฉันให้เวลานายสามวัน ไม่ว่านายจะใช้วิธีไหน ห้าคนนั้น ต้องหาให้เจอทุกคน หลังจากนั้นทำยังไง นายรู้”

ตัดสายโทรศัพท์แล้ว โจวฟังนั่งถอนหายใจบนโซฟา

เมื่อก่อนพี่ใหญ่อยู่บริษัทก็ไม่ได้มีงานส่วนตัวให้เขาไปทำให้ ตอนนี้ซวยแล้ว ไม่ไปบริษัท ให้เขาจัดการเรื่องเงียบๆเกือบทุกวัน เรื่องก็ยิ่งยากขึ้นทุกวัน เรื่องหนึ่งยังไม่จบ หลังจากนั้นก็ตามมีอีกเรื่องหนึ่ง

ปวดหัวจนแทบจะระเบิดจริงๆ

หัวค่ำ เซิ่งอันหรานเพิ่งจะถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอด

แผ่นหลังของเธอแข็งทื่อ พูดเตือน“คุณกำลังเป็นหวัด คิดจะแพร่เชื้อให้ฉัน?”

“หายนานแล้ว”

เสียงอ่อนโยนดังมาจากด้านหลัง อยู่บริเวณซอกคอของเธอ รู้สึกจั๊กจี้

“คุณหลอกฉัน?”เซิ่งอันหรานได้สติกลับมา

เธอก็รู้สึกกลัดกลุ้ม หลายวันแล้วทำไมไข้หวัดยังไม่หาย แต่ตัวก็ไม่ร้อน มองเห็นเขาท่าทางมีชีวิตชีวา ก็คือยังไม่หายเหรอ?

ไม่รอให้เธอหันหน้ากลับมา มือที่โอบเอวเธอแน่นขึ้น“เพราะว่าทำใจไม่ได้”

“ทำใจไม่ได้อะไร?”

“ทำใจไม่ได้ที่เธอมีท่าทางห่วงใยฉัน”

“วันนี้คุณกินน้ำผึ้งเหรอ?”เซิ่งอันหรานหันหน้ากลับไป แต่ถูกคางของอวี้หนานเฉิงกดอยู่บนหน้าผาก ทำให้เธอมองไม่เห็นสายตาของเขา

“อันหราน”

วันนี้อวี้หนานเฉิงอ่อนโยนมาก แม้แต่น้ำเสียงเย็นชาก็ยังมีความอบอุ่น“ฉันชอบเธอที่เป็นเธอ เธอผ่านประสบการณ์อะไรมา พบเจอกับอะไร ไม่มีผลกระทบต่อความรักที่ฉันมีให้เธอ”

เซิ่งอันหรานชะงักไป เธอมึนงง คำพูดนี้คือมีความหมายแฝงอยู่มากมาย

เชื่อมโยงกับเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร ค่อยๆคิดก็รู้ว่าเขาบางทีเข้าใจผิดอะไรแล้ว แต่เซิ่งอันหรานกลับไม่รู้จะอธิบายยังไง

หลังจากที่เงียบไม่พูดจานานมาก เธอถาม“คุณเคยคิดไหม คนที่อยู่บนโลกนี้ล้วนใส่หน้ากาก ในกรณีที่คุณอยู่ต่อหน้าฉัน ก็เป็นหน้ากากอีกใบของฉันล่ะ?”

“ทำไม เธอมีเรื่องอะไรปิดบังฉัน?”อวี้หนานเฉิงน้ำเสียงเรียบเฉย ราวกับเหมือนกำลังพูดเรื่องตลก

แต่เซิ่งอันหรานรู้ เขาไม่ใช่คนที่จะพูดเรื่องตลก

“ความจริงทำให้คนรับไม่ได้ ถ้าหากฉันไม่เป็นเหมือนกับที่คุณคิดล่ะ?”

“ไม่มีอะไรที่ฉันคิด ฉันชอบเธอที่เป็นเธอแบบนี้”