ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 292

เสียงของเกาหย่าเหวินก้องในหูเซิ่งอันหรานราวกับเสียวรบกวนที่แสบหู ผ่านไปไม่นานก็ทำได้แค่ให้เธอขมวดคิ้วเท่านั้น ไม่แม้แต่จะหยุดฝีเท้าพัวพันกับเธอ

ในสายตาเซิ่งอันหราน วิสัยทัศน์อย่างเกาหย่าเหวินหลังเลิกกันก็เอาความผิดพลาดกล่าวโทษคนอื่นหมด ทำได้แค่ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวเท่านั้น

มื้อเย็นคืนนี้ ราบรื่นอย่างนึกไม่ถึง อวี้ฉีเฟิงก็ไม่ได้ถือโอกาสคุยเรื่องเทคโอเวอร์

ใกล้เวลาสามทุ่ม คนทั้งโต๊ะเสนอให้เปลี่ยนสถานที่ มองสายตาพวกผู้ชายที่ชนแก้วเหล้า ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าที่ไหน เซิ่งอันหรานมีความสุข

"งั้นฉันก็ไม่เข้าร่วมแล้ว ค่ำมากแล้ว ฉันยังต้องกลับบ้านไปกล่อมลูก"

"ผมไปส่งประธานเซิ่งกลับ"

อวี้ฉีเฟิงรีบตอบทันที

คนทั้งโต๊ะคืนนี้ต่างดื่มกันจนเมาแล้ว เทียบกับอวี้ฉีเฟิงเหมือนจะไม่เมาเลย เซิ่งอันหรานมองแก้วตรงหน้าเขาอย่างสงสัย มองเล่ห์อะไรไม่ออก

"ไม่ต้องค่ะ" เซิ่งอันหรานมองอวี้ฉีเฟิงครู่หนึ่ง"ประธานอวี้ส่งคุณเกากลับบ้านอย่างปลอดภัยสำคัญกว่า ฉันมีคนขับรถ"

"คนขับรถประธานเซิ่งมีธุระกะทันหัน ขอลาไปแล้วไม่ใช่หรือ?" อวี้ฉีเฟิงจ้องเซิ่งอันหราน แม้ว่าจะยิ้มกลับทำให้เซิ่งอันหรานอึดอัด

"ประธานเซิ่งไม่ไว้ใจผมเหรอ? งั้นคิดมากเกินไปแล้วจริงๆ ผมไม่ไปก็แค่ให้คนขับรถของผมส่งคุณ ผมยังต้องอยู่เป็นคู่พวกผู้จัดการหลี่ไปสถานที่ต่อไป"

แม้แต่เรื่องคนขับรถตัวเองขอลากลับเขายังรู้ เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว คนอยู่รอบโต๊ะ หากตัวเองแสดงไม่ถูกกับอวี้ฉีเฟิงละก็ เกรงว่าต้องเสียลูกค้าเป้าหมายในวงการไม่น้อย

ชั่งน้ำหนักแล้ว เซิ่งอันหรานก็ตอบรับไป

อวี้ฉีเฟิงยิ้ม ดันแว่นตา พูดกับทุกคนว่า

"แบบนี้ ผู้จัดการหลี่ พวกเราส่งประธานเซิ่งถึงหน้าประตู ยังไงวันนี้พวกเราก็มีผู้หญิงแค่คนเดียว ต้องปกป้องเธอให้กลับอย่างปลอดภัยไม่ใช่หรือ?"

"ใช่ๆ แน่นอนอยู่แล้ว"

ทุกคนคล้อยตาม เป็นพวกขี้เมาที่ดื่มไปเยอะ แม้ผู้จัดการระดับกลางสองคนที่เซิ่งอันหรานพามาก็พยักหน้าด้วยความเมา น่าน่าโมโหสุดๆ ส่งสายตาให้กับเซิ่งอันหราน

อวี้ฉีเฟิงบอกว่าให้คนขับไปส่ง แต่ว่าความสัมพันธ์สองบริษัทในตอนนี้ดูอึดอัดแบบนี้ ใครจะรู้ว่าคนขับรถเขาจะส่งเซิ่งอันหรานไปที่ไหน นี่มันไม่ปลอดภัยเอามากๆ ไว้ใจไม่ได้จริงๆ

คนกลุ่มหนึ่งบิดไปบิดมาตามอวี้ฉีเฟิง และเซิ่งอันหรานไปถึงหน้าประตูโรงแรม คนขับรถอวี้ฉีเฟิงมาจอดรถอยู่นานแล้ว พอร์เชอสีน้ำเงิน อวี้ฉีเฟิงเดินไปข้างหน้าเปิดประตูให้เซิ่งอันหรานอย่างสุภาพบุรุษ

"ประธานเซิ่ง ขึ้นรถเถอะ?"

เซิ่งอันหรานถือกระเป๋า หลังจากเห็นคนที่นั่งในรถ ก็ยิ้มเงียบๆ

"ดูแล้ว ฉันว่าประธานอวี้ คุณขึ้นรถเถอะ"

"ประธานเซิ่งคงไม่กลับคำกะทันหันนะ ทำธุรกิจข้อห้ามที่สุดคือ คำพูดจากปากไม่น่าเชื่อถือ……"

"ฉันว่าคำพูดของคุณมีไม่กี่คำที่เชื่อถือได้"

เสียงแหลมดูถูกดังมาจากรถ หยุดคำพูดอวี้ฉีเฟิงไป เกาหย่าเหวินที่ยืนอยู่หลังเซิ่งอันหรานหน้าซีดไปทันที

รองเท้าส้นสูงสีไวน์แดงพื้นดำลงมาจากรถ คุณนายที่ดูแลอย่างดีออกมาจากในรถ กระเป๋าแอร์แม็สในมือเขวี้ยงไปที่หน้าของ

อวี้ฉีเฟิง ด่ากราดว่า

"อวี้ฉีเฟิง ไอ้หน้าด้าน ฉันเคยเตือนนายกี่ครั้งแล้ว ห่างนังจิ้งจอกนี้ไกลหน่อย นายปีกกล้าขาแข็งแล้ว? ยังพาหล่อนมาออกงานเลี้ยง ในสายตานายยังมีฉันที่เป็นเมียคนนี้ไหม?"

อวี้ฉีเฟิงเดี๋ยวหน้าเขียวเดี๋ยวหน้าซีด กอดกระเป๋าแอร์แม็สของเมีย ทำหน้าลำบากใจ ถามอย่างตกใจ

"เธอมาอยู่นี่ได้ไง?"

"ฉันมานี่ได้ไงไม่สำคัญ สำคัญคือนังจิ้งจอกนี้มาอยู่นี่ได้ไง"

มือคุณนายชี้ข้างตัวเซิ่งอันหราน มองแวบเดียวก็โกรธควันออกหู พุ่งตรงไป

ในค่ำคืน ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องครั้งเดียวของเกาหย่าเหวินก็ถูกกระชากผมแล้ว

"นังจิ้งจอก วันนี้ฉันไม่ทำหล่อนเสียโฉม หล่อนยั่วผู้ชายของฉันใช่ไหม ฉันเปลื้องผ้าหล่อน ให้หล่อนไปยั่วยวนที่ข้างถนน"