ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 309

เซิ่งอันหรานยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานครู่หนึ่ง และสุดท้ายก็หยิบผ้าห่มจากโซฟามาคลุมบนร่างกายของอวี้หนานเฉิง

“อันหราน…”อวี้หนานเฉิงลืมตาขึ้น

หลังจากที่เห็นเซิ่งอันหราน อวี้หนานเฉิงก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง และเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือ “ทำไมคุณถึงมาเร็วจัง ？เมื่อคืนนี้นอนไม่หลับเหรอ ?”

เซิ่งอันหรานพยักหน้า “ฉันกินอาหารญี่ปุ่นมากเกินไปเลยปวดท้อง”

อวี้หนานเฉิงจับมือเธอมาวางไว้บนฝ่ามือของเขา จู่ๆเขาก็ขมวดคิ้วขึ้น

“มือคุณเย็นจัง ใส่เสื้อผ้าน้อยเกินไปแล้วรู้ไหม”

"ไม่เป็นไร ในบริษัทมีฮีตเตอร์"

“ข้างนอกอากาศมันหนาว” จู่ๆอวี้หนานเฉิงก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา เขาปล่อยมือเซิ่งอันหราน อวี้หนานเฉิงก้มลงไปหยิบถุงน้ำร้อนในลิ้นชักใต้โต๊ะออกมา และยัดเข้าไปในอ้อมแขนของเซิ่งอันหราน

“กอดนี่ไว้ซะ อีกสักพักคงจะอุ่นขึ้น”

เซิ่งอันหรานกอดถุงน้ำร้อนอยู่ครู่หนึ่ง อุณหภูมิของถุงน้ำร้อนค่อยๆสูงขึ้น เธอมองไปที่ลวดลายโดราเอมอนบนถุงน้ำร้อนสีน้ำเงิน และถามขึ้นอย่างสงสัยว่า

“คุณเป็นคนซื้อเหรอ ？”

อวี้หนานเฉิงดูเรียบเฉย

“เลขาฯเป็นคนให้ เธอบอกว่าซื้อเป็นของขวัญคริสต์มาสให้จิ่งซี”

ก่อนหน้านี้จิ่งซีและเซิ่งเสี่ยวซิงเคยมาเล่นที่บริษัท เด็กฝึกงานที่เคยมาฝึกงานกับเขา เป็นเด็กสาวที่เพิ่งเรียนจบใหม่ๆ เธออายุราวๆยี่สิบต้นๆ ต่อมาเธอก็กลายมาเป็นพนักงานประจำโดยทำหน้าที่เป็นเลขาของอวี้หนานเฉิง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ การแสดงออกของเซิ่งอันหรานก็เปลี่ยนไป“เด็กสาวคนนั้นมีจุดประสงค์อะไร คุณไม่รู้จริงเหรอ ?”

ปากบอกมอบให้จิ่งซี จริงๆแล้วหาโอกาสอยู่ใกล้ๆกับอวี้หนานเฉิง

ครั้งแรกมอบถุงน้ำร้อนให้ ต่อไปก็คงมาถามว่าจิ่งซีใช้เป็นยังๆ ถ้าชอบคงจะส่งหมวกอุ่นๆ ผ้าพันคอ ถุงมือให้แบบครบชุดเลยล่ะสิ

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีจุดประสงค์อะไร ?”

“ความสัมพันธ์ในการทำงานและพัฒนาเป็นคนรัก ต่อมาเธอเคยถามคุณไหมว่า จิ่งซี ใช้เป็นอย่างไรบ้าง ?”

"เคยถาม"

"นั่นยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ"

“ผมบอกเธอว่าผมไม่ได้เอาไปให้จิ่งซี เพราะด้านข้างมันเขียนบอกอยู่ว่าเด็กอายุต่ำกว่า 5 ขวบไม่ควรใช้”

เมื่อได้ยินที่อวี้หนานเฉิงพูด เธอสามารถจินตนาการได้อย่างเต็มที่ว่าเขาคงจะมีสีหน้าขยะแขยงมากในขณะนั้น เซิ่งอันหรานชะงักไปครู่หนึ่ง เธอกระตุกมุมปากและกล่าวออกมาว่า

“การเป็นเลขาของคุณดูท่าแล้วคงจะเหนื่อยมาก ดังนั้นคุณควรพิจารณาเพิ่มเงินเดือนให้กับเธอบ้างนะ ”

คนให้ของ ไม่ว่าจะเป็นของดีหรือไม่ดี คนปกติก็ควรจะมีความถ่อมตัวบ้าง เพราะยังไงซะก็เป็นความตั้งใจของคนให้ แต่กับอวี้หนานเฉิงนี่สิ มีนิสัยเรื่องมากไม่เปลี่ยนเลยนะ

ไม่คิดที่จะเอามาใช้เลย ต่อไปเลขาคนนั้นคงจะไม่กล้ามอบของอะไรให้กับเขาอีก

“ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ฉันขอกลับไปที่ทำงานก่อนนะ” เซิ่งอันหรานเหลือบมองนาฬิกา “ในตอนเช้ามีการประชุมคณะกรรมการบริหาร”