เซิ่งอันหรานมองดูนาฬิกาจักรกลในมือของอวี้หนานเฉิง สีหน้าก็ค่อยๆซีดขาว
เธอก้มหน้า อยากจะดึงผ้าห่มยืนยันสถานการณ์ข้างใน แต่กลับไม่มีความกล้าหาญนี้
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?
เมื่อคืน…
“บอกฉัน นี้คือใคร?”สายตาของอวี้หนานเฉิงแทบจะพ่นไฟออก นำนาฬิกาชิ้นนั้นทุบลงบนเตียงอย่างดุเดือด
ถึงแม้จะมีผ้าห่ม ผลของนาฬิกาที่ตกลงมายังคงทำให้ข้อเท้าของเซิ่งอันหรานเจ็บ
เธอสบถออกมา กัดฟันพูด“ฉันไม่รู้”
เกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน เธอจำไม่ได้จริงๆ จนกระทั่งเธอจำไม่ได้ว่ามาถึงห้องเมื่อไหร่ เธอจำได้ว่าดื่มชาและคุยกับลียงที่ระเบียงสาธารณะด้านนอก
ดื่มชา?….
เธอสีหน้าเปลี่ยน“ลียง”
อวี้หนานเฉิงสีหน้ามืดครึ้ม มือใหญ่ปัดหน้าผาก สอดเข้าไปในผมดำ จับไว้อย่างรุนแรง สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ น้ำเสียงน่ากลัว พูดอย่างโหดร้าย
“คนล่ะ?”
เซิ่งอันหรานถูกทำให้ตกใจ ไหล่ก็สั่นเทา มองอวี้หนานเฉิงด้วยความตื่นตระหนก
“ฉันพูดว่าคนล่ะ?”อวี้หนานเฉิงมองเธอ สายตาแทบจะเต็มไปด้วยเลือด
“ฉันไม่รู้”
เซิ่งอันหรานจับผ้าห่ม พูดไม่เป็นลำดับขั้นตอน“เมื่อคืนฉัน…ไม่มีทาง คุณใจเย็นก่อน ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่นอน ฉันจะไปถามพนักงาน”
เวลาที่พูด เธอกำลังเปิดผ้าห่มลงจากเตียง แต่จู่ๆรู้สึกตัวว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ดังนั้นมือที่จับมุมผ้าห่มจึงแน่นขึ้น
อวี้หนานเฉิงมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ค่อยๆก้มตัว ดึงมุมผ้าห่มด้วยมือข้างเดียว
เซิ่งอันหรานเบิกตาโต รีบกอดผ้าห่มไว้แน่นเพื่อปกปิดหน้าอก สายตาเต็มไปด้วยความขัดแย้ง “อย่า”
“เธอไม่ใช่จะไปถามพนักงานเหรอ?ต้องลงจากเตียงถึงจะไปถาม”อวี้หนานเฉิงน้ำเสียงเย็นชา บนมือค่อยๆใช้แรง ดึงผ้าห่มออกมา
“ว้าย…”
เซิ่งอันหรานตะโกนออกมา ตื่นตกใจมือไม้อ่อนรีบดึงผ้าปูที่นอนออกมาปิดบนตัว
“อวี้หนานเฉิง คุณไสหัวออกไป!”
อวี้หนานเฉิงเดินมายืนข้างเตียง เวลาที่โยนผ้าห่มมีทิ้งลงสายตารังเกียจมาก ข้างหลังเขาคือแสงจากห้องน้ำ ทำให้ท่วมตัวดึงเป็นเงายาว
ปกคลุมบนตัวของเซิ่งอันหราน
“ก่อนจะถามคนอื่น เธอควรจะถามตัวเองก่อน ทำอะไรลงไปแล้ว”
“ฉันพูดว่าฉันไม่รู้”เซิ่งอันหรานแทบจะตะโกนร้องออก เบ้าตาแดงแล้ว
อวี้หนานเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สายตาเย็นชามาก
“เพียงแค่เธอมองดวงตาของฉัน บอกฉันว่าเมื่อคืนในห้องนี้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันก็จะเชื่อเธอ”
เซิ่งอันหรานมองดวงตาของอวี้หนานเฉิง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความขู่เข็ญยังเปื้อนด้วยความเยือกเย็น ราวกับจะม้วนตัวเธอ
สายตาแบบนี้ เธอกลับค่อยๆมีสติ
“นี้คือท่าทางที่คุณเชื่อฉันเหรอ?ทำไมคุณถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่?และเข้ามาได้ยังไง?กำหนดเวลาได้ดีมาก จริงๆแล้วนี่คือหลุมพรางที่จัดขึ้นมา ฉันยังให้ตัวเองกระโดดเข้ามา”
เซิ่งอันหรานหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน