ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 320

ไม่ไกลมีร่างหนึ่งสวมเสื้อกอล์ฟสีขาวดูคุ้นเป็นพิเศษ แต่ตอนคนนั้นหมุนตัวในชั่วพริบตา เซิ่งอันหรานถอนใจโล่งอก เป็นอวี้ฉีเฟิง

ไม่รอหลี่เฮ่อแนะนำ อวี้ฉีเฟิงเดินขึ้นหน้ามองเซิ่งอันหรานแล้วพูด

"พี่สะใภ้ในอนาคต ไม่เจอกันนาน"

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว "เป็นคุณได้ไง?"

ในคำพูดไม่เก็บซ้อนความเกลียดชังที่ตัวเองมีต่ออวี้ฉีเฟิงเลย

อวี้ฉีเฟิงวางไม้กอล์ฟตั้งบนพื้น ก้มตัวเล็กน้อย ค้ำยันอยู่ด้านบน "พี่สะใภ้เหมือนไม่ค่อยอยากเจอผม หลี่เฮ่อนายยังไม่ได้บอกเธอเหรอ?"

เซิ่งอันหรานได้ยินมองทางหลี่เฮ่อด้วยความสงสัย

หลี่เฮ่อขมวดคิ้ว "ผมนึกว่าประธานเซิ่งรู้อยู่แล้ว ครั้งนี้บริษัทเราร่วมงานกับชิงเหมิง มีประธานอวี้เป็นผู้แนะนำ พูดคำพูดที่ไม่ค่อยน่าฟัง หากไม่ใช่ประธานอวี้ละก็ ชิงเหมิงห่างไกลระดับที่จะได้ร่วมงานกับบริษัทพวกเรา"

เซิ่งอันหรานหน้านิ่ง "คุณเป็นคนแนะนำ?"

"น่าแปลกมากเหรอ?"

อวี้ฉีเฟิงจับแว่น มองเซิ่งอันหรานเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม "ถึงยังไงต่อไปก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ผมช่วยคุณก็เป็นเรื่องสมควร ถือเสียว่าเป็นของขวัญแทนคำขอโทษเรื่องก่อนหน้านี้ พี่สะใภ้"

คำพูดของอวี้ฉีเฟิงถ้าเชื่อได้ ก็แย่แล้ว

เซิ่งอันหรานไม่ฟังคำพูดจอมปลอมของเขา คิดอยู่ว่ายังไม่ได้สัญญา เลยหัวเราะออกมา

"คุณพูดได้น่าฟัง เหมือนฉันยอมรับไมตรีจากคุณมากอย่างนั้น แต่ถึงตอนนี้ฉันยังไม่ได้เซ็นสัญญา คุณคงไม่คิดจะใช้มุกเดิมยืมเหตุผลเรื่องเซ็นสัญญา ให้ฉันทำอะไรหรอกนะ?"

"มีน่ะมี แต่ผมรู้สึกคุณไม่ขาดทุน"

อวี้ฉีเฟิงยกไม้กอล์ฟขึ้นมาสำรวจ "เพียงแต่วันนี้อากาศไม่เลว อยากหาคนออกมาตีกอล์ฟเท่านั้น ง่ายมาก เพียงคุณตีแต้มน้อยกว่าผม ก็เซ็นสัญญาทันที"

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว จ้องอวี้ฉีเฟิงด้วยใบหน้าที่สงสัย "จริงเหรอ?"

"แน่นอน คำพูดของผมมีน้ำหนักเชื่อถือได้"

"ตกลง"

เซิ่งอันหรานมองน่าน่าแวบหนึ่ง รับไม้กอล์ฟจากในมือเธอ "คุณพูดเอง ขอแค่คะแนนฉันต่ำกว่าคุณ สัญญานี้คุณเป็นหลักประกัน ถึงเวลาอย่างขายหน้า ยังต้องแนะนำแล้วหวังผล"

"ไม่ อย่างแน่นอน"

อวี้ฉีเฟิงเช็ดไม้กอล์ฟในมือตัวเอง ยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

เซิ่งอันหรานเรียนกอล์ฟมาตั้งแต่เด็ก งานอดิเรกของคุณตา ตอนเด็กตอนที่ร่างกายคุณตายังแข็งแรง ก็พาเธอไปสนามเป็นประจำ ครูฝึกเป็นโปรกอล์ฟทั้งนั้น

18หลุมในสนาม รวมเป็น72แต้ม สถิติที่ดีที่สุดของเซิ่งอันหรานคือ61แต้ม บันทึกสถิติโลกกินเนสส์ที่ดีที่สุดคือ 55 แต้ม ตอนนั้นเธอยังเด็ก เรียนกอล์ฟได้ไม่นาน เคยถูกครูที่สอนชมว่าเป็นอัจฉริยะ

ตั้งแต่บ่ายสองครึ่ง ถึงแสงแดดค่อยๆ อ่อนลง อากาศด้านนอกค่อยๆ เย็นลง ตอนนี้เซิ่งอันหรานตีไป 61แต้ม เหลือหลุมสุดท้าย แต้มที่บันทึกของอวี้ฉีเฟิงในตอนนี้คือ 63 แต้ม ถึงมาตรฐานมืออาชีพแล้ว

เส้นตรงห่างหลุมไม่ไกล เซิ่งอันหรานคิดอยู่ครู่หนึ่ง ครั้งนี้หากคาดไม่ผิดละก็ 62 แต้มก็ปิดเกมได้

อวี้ฉีเฟิงเข้าใกล้

"พี่สะใภ้ตีกอล์ฟเก่งจริงๆ เคยเรียนแบบมืออาชีพมาก่อนละสิ"

"คุณถามมากเกินไปแล้ว คุณแค่จำได้ว่าหากไม้นี้ฉันตีเข้า ก็ต้องเซ็นสัญญา"

"แน่นอน" อวี้ฉีเฟิงหัวเราะ พูดเสียงต่ำว่า "ดูท่าเมื่อคืนลียงคงปรนนิบัติกับพี่สะใภ้ไม่ค่อยดี ยังมีแรงขนาดนี้"

เซิ่งอันหรานได้ยินสีหน้าซีดไป มองทางอวี้ฉีเฟิงอย่างตกใจ