ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 324

"จู่ๆ ทำไมวันนี้คุณถึงพูดเรื่องพวกนี้?"

เนิ่นนาน กว่าเซิ่งอันหรานจะหาเสียงตัวเองเจอ

เธอไม่รู้ถึงความรู้สึกตุ๊มๆ ต่อมๆที่อวี้หนานเฉิงเห็นเธอในโรงพยาบาลก่อนหน้านี้ว่าเป็นอย่างไร ผู้ชายที่ปกติเป็นคนพูดน้อย ตอนนี้กลับใช้ความอดทนที่สุดในชีวิตกับเธอ พยายามให้ความรักเป็นหลุมเป็นบ่อระหว่างพวกเขา ดำเนินไปในทิศทางที่มั่นคง

อวี้หนานเฉิงมองเธอ "หากผมไม่พูดละก็ คุณจะพูดอะไรกับผม? เลิกกันเหรอ?"

เซิ่งอันหรานเป็นใบ้พูดไม่ออก

เขาพูดไม่ผิด ทุกครั้งเวลาที่เกิดปัญหาระหว่างกัน ปฏิกิริยาแรกของเธอก็คือเธอถอนตัว หลักการในชีวิตของเธอ คือหยุดความเสียหาย 20กว่าปีที่ผ่านมา ทำแบบนี้มาโดยตลอด

เธอต้องชั่งน้ำหนัก ระหว่างเด็กทั้งสองกับอวี้หนานเฉิง เธอเลือกเด็กทั้งสอง

ระหว่างงานกับเขา เธอเลือกงาน

ถ้าหากการเลือกแบบนี้เกี่ยวข้องกับ คนในครอบครัว เพื่อน เธอยังคงเลือกคนพวกนั้นอย่างไม่ลังเล

ในชีวิตของเธอ อวี้หนานเฉิงคือความรัก แต่ความรักกับถูกวางในตำแหน่งท้ายสุด

เรื่องทั้งหมดนี้จะโทษใครได้?

เธอลังเลอยู่นาน ในที่สุดก็เอ่ยปาก

"ความจริงไม่น่าฟัง ความจริงก็ไม่น่ามอง มีบางครั้งปิดตาตัวเองให้มีชีวิตก็เป็นเรื่องดี แต่ถ้าหากคุณไม่แคร์จริงๆ ละก็ งั้นฉันทำได้แค่เสียใจ ไม่ว่าจะเป็นซิงซิงน้อย หรือญาติและเพื่อนคนอื่น สำหรับฉันแล้ว สำคัญกว่าคนรักมาก ก็เหมือนคุณไม่สามารถเทียบระหว่างฉันกับจิ่งซี อย่าใช้เรื่องแบบนี้มาบังคับให้ฉันเลือก มันไร้ความหมาย"

"ถ้าหากผมไม่แคร์ล่ะ?"

อวี้หนานเฉิงมองเธอ สีหน้าไม่เปลี่ยนไปจากเดิม

เริ่มจากเตรียมการเจรจาครั้งนี้ เขาก็เตรียมใจทั้งหมดไว้แล้ว ที่จริงส่วนลึกในใจเซิ่งอันหรานเป็นผู้หญิงแบบไหน เขารู้มานานแล้ว

หลักการทั้งหมดที่เขานึกว่าทำลายไม่ได้ บนตัวผู้หญิงคนนี้ ถูกทำลายหมดแล้ว

เซิ่งอันหรานนิ่งอึ้ง ถึงขนาดตื่นตกใจเล็กน้อย "คุณ คุณว่าไงนะ?"

"ผมไม่แคร์ที่คุณจับผมไว้ท้ายสุด แต่ในชีวิตคุณจำเป็นต้องมีผม"

เขาทำหน้าหยิ่ง ดูแล้วยังเป็นคนที่ช่วยตัวเองแก้ปัญหาในลิฟต์ในตอนแรก ยโสโอหังอย่างยิ่ง ถือดีสุดๆ แต่คำพูดกลับเกินความเข้าใจของเซิ่งอันหราน

อวี้หนานเฉิงมองเธอไม่กะพริบ กำลังรอเธอตอบกลับ

ตอนที่คุณรักใครสักคน หลักการที่เคยตั้งมั่นไว้ทั้งหมด ไม่อาจทำลายได้ มีเพียงเรื่องเดียว ในชีวิตของเธอ จำเป็นต้องมีคุณดำรงอยู่ จุดนี้ไม่สามารถยอมให้คนอื่นได้แม้แต่นิดเดียว

"ฉันรู้แล้ว"

เดิมมือเท้าที่เย็นเฉียบค่อยๆ อุ่นขึ้น ในตาเซิ่งอันหรานค่อยๆ ถูกความอบอุ่นทะลุผ่าน เธอสบตาผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ไม่สนว่าก่อนหน้านี้เคยเข้าใจผิดอะไรยังไง ทุกวันนี้ยังมีปัญหามากเท่าไหร่

แต่เธอยืนยันได้เรื่องหนึ่ง สำหรับเขาแล้ว ตัวเองสำคัญมากจริงๆ

"รู้จริงๆ ใช่ไหม?"

อวี้หนานเฉิงมองเธอ

"อืม"

"แล้วยังไม่เข้ามา"เสียงทุ้มต่ำดังก้องอยู่ในห้อง

เซิ่งอันหรานนิ่ง พักใหญ่ เกิดเสียงเก้าอี้เสียดสีพื้นดังขึ้น เธอเดินเข้าไป ถูกอวี้หนานเฉิงดึงเข้ามาให้อ้อมกอด ในความหนาวเย็น จู่ๆ ก็ถูกทำให้อบอุ่น ความรู้สึกแบบนี้ช่างดีจริงๆ

3 วันต่อมา……

อวี้หนานเฉิงเพิ่งส่งเซิ่งอันหรานถึงบริษัท ก็ได้รับโทรศัพท์จากโจวฟัง

"ประธานอวี้ พาคนกลับมาแล้วครับ"

เวลา3วัน โจวฟังไปเมลเบิร์นอย่างไม่หยุดพัก ใช้ความสัมพันธ์เครือข่ายทั้งหมด หาลียงเจอ ไม่ยอมให้เขาต่อต้าน พากลับประเทศมา

"พาไปที่โกดังชานเมืองทางตะวันตก" อวี้หนานเฉิงสั่งเสียงเย็น หลังวางสาย หยิบคันเร่งจากทางด่วนไปทางชานเมืองตะวันตก

แม้เซิ่งอันหรานไม่ได้บอกเรื่องที่เกิดในวันนั้น แต่กล้องในโรงแรมมีเพียงภาพลียงส่งเธอเข้าห้องพักในโรงแรม เวลาไม่นานก็มีเขาออกมาคนเดียว ดังนั้นไม่ว่าจะทำอะไร หรือกำลังทำอะไร คนที่ชื่อลียงต้องรู้เรื่องวงในแน่นอน