ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 329

ยืนตรงประตูโกดัง เทียนเอินมองเห็นลักษณะผู้ชาย5คนด้านในอย่างชัดเจน

คนที่กำยำที่สุดชื่อพี่ฮู แจ็คเก็ทหนังสีดำ น่าจะเป็นหัวหน้าคนพวกนี้ ไม่ได้ขนของชี้สั่งพวกเขาทำงานอยู่ด้านข้าง ที่เหลือหนึ่งคนผอมกว่าอีกคน ดูเหมือนติดยา

"เดินไปห้องน้ำทำไมช้าขนาดนี้ นายมาฉวยโอกาสเหรอ"

พี่ฮูเหล่มองเทียนเอิน "นายไม่อยากให้โกดังนี้วางออกมาเหรอ? ยังไม่มีช่วยอีก?"

เทียนเอินพยักหน้า เดินเข้าไป

มีเสียงสงสัยของพี่ฮูดังมาจากด้านหลัง "พิลึก วันนี้ยอมช่วย พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้ว?"

หลังขนของกล่องหนึ่ง เทียนเอินยืนด้านหลังรถตู้มองของในรถ ปริมาณพวกนี้ เพียงพอที่จะทำให้คนพวกนี้นั่งในคุกไม่ได้ออกมาตลอดชีวิต

"พี่เปียวพูดแล้ว ก่อนปีใหม่เคลียร์ล็อตให้หมด แล้วถือโอกาสหลังปีใหม่รีบทำออกมาอีกหนึ่งล็อต เก็บไว้ใช้ปีหน้า เปิดตัวอย่างสวยงาม"

เสียงพี่ฮูดังมาจากหัวรถ ลูกน้องในโกดังต่างมีแรงขึ้นมาตามกัน

หางตาเทียนเอินเห็นเครื่องมือการผลิตยากองอยู่มุมโกดัง ถ้วยตวง หลอดทดลอง มีครบถ้วน คนพวกนี้ตั้งแต่ผลิตถึงขายยา

ไม่อยากจะนึกถึงกำไรในนั้น

กำลังคิดอยู่ ในหูฟังก็มีเสียงคุ้นเคยดังขึ้น

"นายอยู่ไหน?"

5นาทีก่อนเขาส่งสัญญาณให้เยี่ยจือ แต่ยอมรับล่าช้า ไม่รู้ว่าเพราะคนพวกนี้เครื่องบล็อกสัญญาณมาหรือเปล่า ตอนนี้จู่ๆ

กลับมีสัญญาณ

เทียนเอินรีบพูดเสียงเบา "โกดัง มีคนมาแล้ว"

"พวกเราจะไปถึงเดี๋ยวนี้"

เสียงยังไม่ทันจบ จู่ๆ ไหล่ของเทียนเอินก็หนัก เสียงพี่ฮูดังจากด้านหลัง "นายคุยกับใคร?"

ชั่วพริบตานี้ ในหัวของเทียนเอินรีบหมุนอย่างรวดเร็ว ตอนกำลังจะพูดอะไร จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกดังมาจากทางห้องน้ำ

"พี่ฮู เกิดเรื่องแล้ว ผู้จัดการหลี่ถูกคนมัดอยู่ในห้องน้ำ"

ก่อนวินาทีที่พี่ฮูจะตั้งสติได้ เทียนเอินสะบัดแขนเขาออกอย่างรวดเร็ว มีดทหารที่ดึงออกมาบอกไว้ในมือตั้งนานแล้ว แทงลงไปใต้รักแร้แรงๆ

"อ้าก......"

พี่ฮูร้องออกมาอย่างทรมาน กุมท้องนั่งลง

ผู้ชายกำยำ4คนในโกดังได้ยินก็รีบออกมา เห็นสถานการณ์อย่างนี้ เข้าใจในทันที"ลุย……ห้ามให้เด็กนี่รอดออกไป"

นับคนที่อยู่ตรงประตูหน้าห้องน้ำ 5คนพุ่งเข้าไปหาเทียนเอิน

แม้จะเป็นนักเรียนชั้นยอดของมหาวิทยาลัยการรักษาความปลอดภัยสาธารณะ แต่ด้านการต่อสู้ เขาเหมือนอย่างที่เยี่ยจือพูด เป็นไก่อ่อนสุดๆ ดูคนกลุ่มนั้นพุ่งมาทางตัวเอง รีบคลำยาผงบนตัว

ก่อนเดินทางหยิบยาแก้แพ้มาจากห้องทดลอง แม้ตัวยาออกฤทธิ์ช้า แต่ประโยชน์ทำให้ตาพร่ายังใช้ได้ คลำอยู่นานก็ไม่เจออะไร เขาถึงนึกขึ้นได้ เมื่อกี้กลัวผู้จัดการหลี่จะแข็งตาย ถอดเสื้อกันหนาวที่มีห่อยาคลุมบนตัวผู้จัดการหลี่แล้ว

เส้นยาแดงผ่าแปด เสียงปืนหลายนัดดังจากมุมตะวันออกเฉียงใต้ของโกดัง

เทียนเอินกุมศีรษะย่อนั่งอยู่บนพื้น ตามที่คิดการยิงไม่ได้เกิดขึ้นกับร่างกายตัวเอง ชายกำยำที่พุ่งมาหาตัวเองก่อนถูกกระโดดถีบลงบนพื้น กุมแขนร้องเจ็บไม่หยุด

เขาเงยหน้า ก็เห็นขาข้างหนึ่งของเยี่ยจือเหยียบบนหน้าชายกำยำนั้น ท่าทางฮีโร่ หันกลับมาถามว่า

"นายไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"ไม่เป็นไร" เขาส่ายหน้า ดันประตูรถค่อยๆ ลุกขึ้น

ในเวลา 3นาที ชาย5คนบวกกับผู้จัดการหลี่ในห้องน้ำถูกออกคำสั่งให้ไปนั่งที่มุมกำแพง ลูกทีมสองทีมใต้การสั่งการของเยี่ยจือ ซ้ายคนขวาคนยืนยกปืนจ่อพวกเขา ทั้งสองคนดูดุร้ายพอๆ กัน

อันที่จริงมีเพียงพวกเขาเองที่รู้ ปืนทั้งหมดนี้เป็นปืนที่ใช้ในการฝึกซ้อม นอกจากทำให้เกิดเสียง ก็ทำได้แค่เคาะหัวคน

"ของทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว?"เยี่ยจือมองกล่องกระดาษด้านหลังรถตู้

เทียนเอินพยักหน้า "อืม อยู่นี่หมดแล้ว กล่องกระดาษเหมือนที่เคยเห็นก่อนหน้านี้"

เยี่ยจือได้ยินก็ใช้มีดทหารที่พกติดตัวเปิดกล่องหนึ่งออกมา ตอนเห็นของในนั้น นิ่งอึ้งไป

"นี่คือ……"

กล่องนาฬิกาข้อมือเป๊ปป้าพิก