ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 345

เผยหย่งจื้อพูดเสร็จก็ไม่รอให้อวี้เฟิ่งหยาได้ตั้งสติ

“ฝันเฟื่องไปเถอะ”

กู้เทียนเอินคว้าเก้าอี้ข้างตัวเขวี้ยงใส่ชายตรงหน้า

เสียง "ปัง" ดังขึ้นภายในห้อง คนในโรงแรมต่างทยอยตกใจตื่นขึ้นมา

“เกิดอะไรขึ้น”

“เสียงอะไรน่ะ”

“จะไม่ให้คนเขาได้นอนกันเลยหรือไง”

“……”

“เฮ้ พวกคุณเป็นใคร”

ที่ทางเข้าโรงแรม ประตูกระจกทั้งบานถูกชายร่างสูงใหญ่ที่อยู่ด้านนอกของประตูทุบด้วยท่อเหล็กจนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย หญิงสาวร่างเล็กประจำแผนกต้อนรับตกใจกลัวจนเข้าไปหลบใต้เคาน์เตอร์ บรรดาแขกเหรื่อที่ออกมาพากันกรีดร้องและหนีกลับเข้าห้องพักของตัวเอง

“ปล่อยตัวเทียนเอินนะ”

เสียงของอวี้เฟิ่งหยาราวกับหัวใจที่ถูกฉีกขาด เธอดึงเสื้อของเผยหย่งจื้อไม่ยอมปล่อย

เผยหย่งจื้อมือหนึ่งเอาผ้าขนหนูอุดตรงจุดที่เลือดออกบนศีรษะ อีกมือหนึ่งสะบัดเธอออกอย่างโหดเหี้ยม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ตอนแรกก็อยากคุยกับคุณดีๆ แต่ตอนนี้ดูท่าไม่จำเป็นแล้ว ไอ้เด็กนี่จะอยู่กับผมสองวัน หนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้ให้คุณเอาเงินมา 20 ล้าน แล้วจะส่งเขาคืนให้คุณในสภาพเดิม แต่ถ้าเอามาไม่ได้ เฟิ่งหยา อย่ามาโทษที่ผมพลิกลิ้นเปลี่ยนใจก็แล้วกัน"

อวี้เฟิ่งหยาขบฟันจนแทบจะหักออกจากกัน “เผยหย่งจื้อ แกมันไม่ใช่คน”

คำพูดลักษณะนี้เผยหย่งจื้อดูเหมือนจะฟังจนชาชินเสียแล้ว จึงหัวเราะเยียบเย็นออกมา

“คุณเพิ่งรู้เหรอ”

เขาทิ้งคำพูดนี้ไว้ จากนั้นก็นำกลุ่มคนร่างสูงใหญ่ ท่าทีดุร้ายแบกกู้เทียนเอินที่มีลมหายใจรวยรินเดินจากไป

คนกลุ่มนั้นทุบไปตามถนน ขณะเดินออกไปยังทุบโรงแรมจนเละไม่มีชิ้นดี

——

หิมะตกอีกครั้งในยามเช้า สภาพถนนไม่ค่อยดีนัก

ยามเซิ่งอันหรานมาถึงสตูดิโอของชิงเหมิงก็เกือบเที่ยงเข้าไปแล้ว สตูดิโอเพิ่งเปิดทำการได้ไม่นาน ช่วงปลายปีจึงไม่มีธุรกรรมทางการเงินที่ต้องทำมากนัก เธอแค่เข้ามาดูงานตามตาราง และประกาศแจ้งวันหยุด

“ทุกคน เหน็ดเหนื่อยอีกครึ่งเดือนก็จะได้หยุดพักละ”

ทันทีที่เซิ่งอันหรานพูดประโยคนี้ออกมา พนักงานภายในห้องก็พากันกระโดดโลดเต้นขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ประธานเซิ่ง พูดจริงพูดเล่น วันหยุดเทศกาลตรุษจีนมันต้องวันที่ 30 เป็นต้นไปไม่ใช่หรือคะ”

เซิ่งอันหรานส่งรอยยิ้มอันสดใสออกมา

“ถ้าเริ่มตั้งแต่วันที่ 30 จริงๆ พวกเธอกลับบ้านกันทันไหมล่ะ แค่เดินทางก็กินเวลาไปครึ่งหนึ่งแล้ว ก่อนวันหยุดไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน กลับมาไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานเสียยิ่งกว่า สู้ให้พวกเธอหลบฤดูแห่งการเดินทางอันคับคั่ง หยุดไปเลย 20 วันเต็มๆ พวกเธอกลับมาก็ตั้งใจทำงานให้ฉันดีๆ แล้วกัน”

“นั่น…ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”

มีคนผงกศีรษะ พากันโห่ร้องคำรับรองกันพึ่บพั่บประหนึ่งเห็ดที่ผุดขึ้นมาจากดิน ทั้งสตูดิโอเต็มไปด้วยเสียงครื้นเครงเฮฮาปาร์ตี้

“พอๆ ไปทำงาน เลิกตามประจบกันได้แล้ว ยังไม่ถึงวันหยุดเสียหน่อย รีบไปทำงานของตัวเองเลยไป”

ฉินปัวยังคงมีสีหน้ามืดมัว เพียงคำพูดเดียวก็พากันใบ้รับประทานกันทั่วหน้า จากนั้นต่างคนต่างรีบเก็บหางของตัวเองเดินกลับที่นั่งไป

เซิ่งอันหรานหยอกล้อฉินปัวระหว่างเดินกลับห้องทำงาน

“รุ่นพี่ฉิน ฉันว่าคุณยังดูเหมือนบอสของบริษัทนี้มากกว่าฉันเสียอีก ฉันขายบริษัทให้คุณเอาไหม”

“ผมไม่สนใจ”

ฉินปัวมีสีหน้าเรียบเฉย “ผมไม่คิดจะทำอะไรทั้งนั้นนอกจากการออกแบบ ถึงคุณจะให้ผมฟรีๆ ผมก็ไม่เอาหรอก”

“ฝันไปเถอะ”

เซิ่งอันหรานเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เรื่องอะไรฉันต้องยกบริษัทให้คุณ”

ฉินปัวมองมาที่เธอด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน