ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 351

หลังจากที่เซิ่งอันหรานได้รับเช็คธนาคาร ก็กลับไปเมืองโบราณหลานซีทันที ไม่เสียเวลาแม้แต่นิดเดียว

เวลาที่ถึงเมืองโบราณหลานซีก็ค่ำแล้ว อดหลับอดนอน ระหว่างทางก็ขับรถไป ดื่มกาแฟตลอดทาง

อวี้เฟิ่งหยามองเห็นเช็คธนาคาร ก็ผ่อนคลายลง “ขอบคุณเธอมาก อันหราน”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เซิ่งอันหรานยิ้ม กลัวเธอจะกดดัน ดังนั้นไม่ได้นำเรื่องกำไลหยกพูดออกไป

“ฉันคิดดีแล้ว หลังจากผ่านเรื่องนี้ไป ส่งเทียนเอินไปเรียนต่างประเทศ ฉันก็จะออกไปท่องเที่ยว หลังจากนี้เผยหย่งจื้ออยากจะมาหาฉันอีกก็ยากแล้ว”

“คุณไม่ต้องกลัว คนแบบเขา จะต้องชดใช้กรรมแน่นอน หนีไม่รอดจากการลงโทษของหลักธรรมแห่งสวรรค์”

“ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะ”

อวี้เฟิ่งหยาก้มหน้ามองเวลา รีบพูด“ดึกแล้ว เธอกลับไปนอนที่ห้องก่อนเถอะ ในห้องฉันจัดให้เธอแล้ว สองวันนี้รบกวนเธอแล้ว”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ง่วง”

พูดจบ เซิ่งอันหรานก็หาวออกมา ก็รู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย

“พอแล้ว เธอช่วยฉันเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ก็ไปนอนเถอะ”อวี้เฟิ่งหยาสีหน้าเมตตา ตบหลังมือของเซิ่งอันหราน“อาเฉิงโชคดีจริงๆ สามารถพบกับสาวน้อยอย่างเธอได้”

พูดประโยค ทำให้ใบหน้าของเซิ่งอันหรานร้อนผ่าว

นี้ถือว่าถูกแม่สามีในอนาคตยอมรับแล้วเถอะ

เธอก็ไม่ได้บ่ายเบี่ยงอีก ตัวเองขึ้นไปชั้นบน ล้างหน้าแปรงฟันง่ายๆ ก็ปีนขึ้นเตียงแล้ว

“ก๊อกๆ”หลังจากนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น เสียงของอวี้เฟิ่งหยาดังเข้ามา“อันหราน นอนรึยัง?”

“ยังค่ะ ฉันไม่ได้ล็อกประตู คุณเข้ามาเถอะ”

เพิ่งจะพูดจบ อวี้เฟิ่งหยาก็เปิดประตูเข้ามา ถือถ้วยเข้ามา“อากาศหนาว ตุ๋นซุปเนื้อแกะ นี้คือเคล็ดลับของบ้านฉัน เนื้อแกะสะอาดมาก เธอลองชิม”

“หอมจังเลยค่ะ”เซิ่งอันหรานรีบลุกขึ้นนั่งบนเตียง

“ไม่เป็นไร เธอนั่งกินบนเตียงเถอะ”อวี้เฟิ่งหยาวางซุปไว้ข้างเตียง นั่งลงด้านข้างเซิ่งอันหราน จนกระทั่งนำซุปถือไว้ตรงหน้าเซิ่งอันหราน

“อากาศหนาว ไม่ต้องเคร่งประเพณีกับฉัน กินเถอะ”

เซิ่งอันหรานในใจอบอุ่นมาก ในขณะที่ดื่มซุปแกะก็มองดูผู้หญิงตรงหน้า สวยงาม เพียบพร้อม ใจกว้าง อบอุ่น จนกระทั่งเธอเป็นผู้ใหญ่ที่บริสุทธิ์ คำที่สวยที่สุดบนโลกนี้สามารถใช้บรรยายเธอได้ มิน่าล่ะก่อนหน้านี้กู้เทียนเอินพูดว่าจะหาผู้หญิงที่เหมือนกับแม่ของเขา

“คุณป้า ถ้าหากความเข้าใจผิดระหว่างคุณกับอวี้หนานเฉิงได้แก้ไขก็จะดีมาก”

เซิ่งอันหรานเปิดปากพูดอย่างระมัดระวัง กลัวจะทำให้เธอตกใจ“ความจริงหนานเฉิงแคร์เรื่องวัยเด็กของตัวเองที่ไม่มีแม่มาก ถึงแม้ว่าจะตำหนิคุณ แต่ก็ยังเฝ้ารอคุณ”

ได้ฟัง อวี้เฟิ่งหยาสีหน้าเปลี่ยน แทบจะอดไม่ได้“ฉันรู้ อาเฉิงเป็นเด็กดี”

แต่คนมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ไม่มีทางที่จะทำตามใจชอบได้ทุกอย่าง คุณมักจะมีเรื่องหนึ่งที่ไม่กล้าพูด แคร์กับสายตาแบบนี้ในการชีวิต

“คุณเคยคิดไหม ถ้าหากพูดเรื่องราวปีนั้นกับอวี้หนานเฉิงชัดเจนล่ะ?ฉันคิดว่าเขาจะเข้าใจ”

“ไม่ได้”อวี้เฟิ่งหยาปฏิเสธอย่างไม่ลังเล แทบจะรู้ความคิดของเธอ ไม่ลังเลแม้แต่นิดแล้ว

“เพราะอะไร?ถ้าหากสนใจสายตาคนอื่น งั้นไม่เป็นไร แค่บอกอวี้หนานเฉิงคนเดียวก็พอแล้ว เพียงแค่เขาเข้าใจคุณก็พอแล้วไหม?”

“แต่เธอจะให้เขายอมรับยังไง ความจริงที่พ่อที่เขาเคารพนับถือมานานหลายปีไม่ใช่พ่อที่ให้กำเนิดของเขา?”

อวี้เฟิ่งหยาหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง พยายามทำท่าทางไม่แคร์ “เด็กคนนี้ตั้งแต่เล็กก็ไม่สนิทกับฉัน ดังนั้นฉันในใจของเขาถือว่าไม่ใช่คนสำคัญ แต่พ่อเขาไม่มีทาง และยิ่งถึงแม้ว่าเขาจะรับความจริงได้ หลังจากนี้เธอจะให้เขาอยู่ในตระกูลอวี้ยังไงล่ะ?”

เซิ่งอันหรานในใจแน่นขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก