ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 379

อวี้หนานเฉิงมองเธอ

“บนโลกใบนี้ ไม่มีใครจากออกจากใครไม่ได้”

คำพูดนี้ราวกับให้ตัวเองฟัง และยังมีการตัดไมตรี

เซิ่งอันหรานเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น เดินลงไปชั้นล่าง

“ฉันไม่ต้องการลูกชายคุณยังไม่พอเหรอ?หลังจากนี้ฉันจะไม่มาเจอจิ่งซีอีก จิ่งซีเป็นของคุณคนเดียว เป็นของพวกคุณตระกูลอวี้ ฉันแค่ต้องการลูกสาวของฉัน”

คำพูดนี้ทำให้อวี้หนานเฉิงเจ็บปวด สีหน้ามืดครึ้ม

“เธอตัวเองไม่คิดว่าคำพูดนี้น่าขำเหรอ?เดิมทีจิ่งซีเป็นลูกชายของฉัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าเขาเป็นของเธอ?ในเมื่อเธอเซ็นสัญญาแล้ว อย่าพูดว่าเธอคลอดลูกสองคน ถึงจะคลอดอีกกี่คนก็เป็นลูกของตระกูลอวี้ เธอรับเงินไปแล้ว ตอนนี้อยากจะถีบหัวส่ง บนโลกนี้มีเรื่องอะไรสะดวกสบายขนาดนั้น?”

เวลาที่โกรธมาก เซิ่งอันหรานก็พูดเสียงสูง

“ตอนนั้นเป็นพวกคุณที่บังคับฉัน ตอนนี้สิทธิ์การเลี้ยงดูของซิงซิงน้อยอยู่กับฉัน คุณไม่มีคุณสมบัติจะพาเธอไป”

“งั้นเธอมีคุณสมบัติจะพาจิ่งซีไปเหรอ?”

อวี้หนานเฉิงมองเธอด้วยสายตาเย็นชา สายตาไม่มีความสงสาร“ตั้งแต่เธอเริ่มสมัครงานที่เซิ่งถังกรุป ป้อนข้าวให้จิ่งซีที่โรงแรม มาที่บ้านฉันเพื่อทำกับข้าวให้จิ่งซี กุเรื่องหลักฐานที่เรียกว่าฉันทารุณลูก เธอใช้วิธีสกปรกโสมมนี้ ก็มีคุณสมบัติจะพาจิ่งซีไปแล้ว?”

สกปรกโสมม?

เซิ่งอันหรานไม่อยากจะเชื่อว่าในสายตาของอวี้หนานเฉิง จะใช้คำนี้มาบรรยายตัวเอง

“ทนายความแค่แนะนำ ฉันไม่ได้ทำขนาดนั้น”เธอพยายามพูดอธิบาย

อวี้หนานเฉิงกลับไม่เชื่อ หัวเราะเยาะเย้ย“ใช่เหรอ?”

ถ้าหากเรื่องราวไม่ถูกเปิดโปง บางทีอาจจะทำไปแล้ว

เขาเกรงว่าจะถูกหลอก ถูกกล่าวหาว่าทารุณเด็กโดยไม่ทราบสาเหตุจึงจนต้องขึ้นศาล ถึงเวลานั้นเขาคงตั้งตัวรับไม่ทัน

“ดึกแล้ว ฉันไม่ไปส่งเธอแล้ว กลับไปเองเถอะ”

อวี้หนานเฉิงเดินผ่านเธอไป ขึ้นไปชั้นบน สีหน้าไม่อยากจะพัวพันกับเธอ

“ฉันไม่ไป”

เซิ่งอันหรานหมุนตัวพูดกับแผ่นหลังของเขา“นอกจากคุณจะบอกฉันว่าซิงซิงน้อยถูกคุณส่งไปที่ไหนแล้ว ไม่งั้นฉันก็จะอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหน”

ฝีเท้าของอวี้หนานเฉิงหยุดลง พูดประโยคทิ้งไว้“ตามใจเธอ”

“ปัง”เสียงปิดประตูห้องหนังสือดังขึ้น ในห้องก็แข็งทื่อ

เซิ่งอันหรานกัดฟัน ยืนรออยู่หน้าประตูห้องหนังสือ

เดิมทีเหมยเหมยจะมาพูดจูงใจเธอ แต่ถูกพี่หงให้ออกไปทิ้งขยะ ไม่นาน พี่หงก็ถือน้ำชาขึ้นมา เวลาที่เดินผ่านเธอ ก็สบถออกมา สีหน้าเหยียดหยาม

“คุณเซิ่ง รบกวนคุณถอยหน่อย ฉันจะเสิร์ฟชาให้คุณชาย”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว กลับถูกพี่หงชนอย่างรุนแรง โซซัดโซเซ โชคดีที่ยึดกำแพงไว้ไม่ให้ล้ม

“ว้าย คุณเซิ่งระวังหน่อย ร่างกายตัวเองไม่คล่องแคล่วก็ยังมายืนตรงนี้ ตัวเองยืนไม่มั่นคงถึงเวลาก็อย่ามาโทษฉัน”

ได้ยินคนรับใช้พูดดูถูก เซิ่งอันหรานทำได้เพียงแค่กัดฟันแน่นไม่สนใจ

เธอไม่อยากทำให้เกิดเรื่องที่ยุ่งยาก เธอแค่อยากให้อวี้หนานเฉิงรู้ ไม่คืนซิงซิงน้อยให้เธอ เธอไม่ไปก็พอแล้ว

พี่หงสาวใช้กับคิดว่าเธอใจฝ่อ หัวเราะเยาะเย้ย ผลักประตูเข้าไปในห้องหนังสือ

“คุณชาย ดื่มชา”

“อืม”

อวี้หนานเฉิงตอบเสียงเรียบเฉย ก้มหน้าดูรูปแบบโครงการ ใต้แสงไฟสลัว เห็นใบหน้าไม่พอใจของเขา