ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 381

ตอนอวี้หนานเฉิงรีบกลับจากบริษัท คุณหมอก็ตรวจเซิ่งอันหรานเสร็จแล้ว

"คนเป็นไงบ้าง? ทำไมไม่ส่งโรงพยาบาล?"

ทันทีที่เข้าบ้าน เขาก็ด่าฉอดๆ ใส่คนใช้

คนใช้ตกใจจนหน้าซีด พูดติดๆ ขัดๆ "คุณสั่งไม่ให้เธอออกไป พวกเราไม่กล้าส่งไปโรงพยาบาลตามอำเภอใจ ยังดีที่คุณหมอมาตรวจแล้ว บอกว่าเลือดลมอุดตัน อาเจียนออกมาก็ไม่เป็นไรแล้ว"

"ไม่เป็นไรทำไมยังไม่ฟื้น?"

"คือ......คืออ่อนเพลียเกินไป"

อวี้หนานเฉิงหงุดหงิดใจ เลยปัดถ้วยแก้วบนโต๊ะทิ้งหมด

สองวันนี้ ของในวิลล่าแตกแล้วแตกอีก แตกก็แตก คนใช้เห็นเป็นเรื่องปกติแล้ว วันนี้ที่โมโหขนาดนี้ยังเป็นครั้งแรก ทุกคนต่างเงียบ ไม่กล้าพูดมาก

อวี้หนานเฉิงด่าคนเสร็จ บิดหัวเข้าห้องนอน ไม่อนุญาตให้ใครเข้าไป

ในห้องรับแขก เหมยเหมยถอนหายใจออกอย่างช้าๆ พูดเสียงเบา "ฉันบอกไปแล้วว่าให้พวกเธอดูคุณเซิ่งไว้ เกิดเรื่องมาใครในพวกเราก็รับผิดชอบไม่ไหว พวกเธอกลับไม่เชื่อ"

"ยังไม่ใช่คุณชายไม่ให้เธอออกบ้าน"

"ทำไมคุณชายไม่ให้เธอออกบ้านพวกเธอดูไม่ออกเหรอ?"เหมยเหมยโมโหมาก "ยังไม่ใช่เพราะคุณชายกลัวคุณเซิ่งไปแล้วจะไม่กลับมา ป่วยแล้วยังไม่รีบส่งโรงพยาบาล ดีที่คนไม่เป็นอะไร หากคนเป็นอะไรละก็ พวกเราก็ถูกไล่ออกหมดแน่ๆ"

ได้ยินคนนี้ คนใช้หลายคนมองหน้ากัน ต่างหวาดผวาอยู่

ตอนแรกเพื่อบรรยากาศชื่นมื่น ได้ยินว่าคุณนายน้อยนิสัยดี ถึงย้ายจากบ้านเก่าตระกูลอวี้มา ใครจะคิดเมื่อมาก็เจอเรื่องแบบนี้ ทั้งสองข้างทำให้ใครโกรธก็ไม่ได้เลย

ในห้องนอนหลัก ผ้าม่านปิดสนิท มีเพียงหลอดไฟอโรม่าอยู่หัวเตียงดวงหนึ่ง

อวี้หนานเฉิงนั่งอยู่ข้างเตียง ดึงผ้าห่มคลุมบนตัวเซิ่งอันหราน

วินาทีที่รับสาย ความรู้สึกที่ไม่เคยหวาดกลัวมาก่อนเกิดขึ้นกับตัว เขาทิ้งงานทั้งหมดลงรีบกลับมา

หลายวันมานี้ ในหัวเขายุ่งเหยิงไปหมด นอกจากพระอาทิตย์ขึ้นแล้วไปทำงาน ไม่กล้าหยุดลงมาคิดมาก เมื่อคิดถึงในเวลาเกินครึ่งปี เธอกำลังหลอกตัวเองอยู่ เจ็บหัวใจเหมือนถูกคนบีบอย่างนั้น

บนหน้าเซิ่งอันหรานแทบไม่มีสีเลือดอะไร หัวคิ้วก็ขมวดกันแน่น เหมือนกับถูกฝันร้ายพันตัว

ในตาอวี้หนานเฉิงแฝงความเสียใจอยู่บางส่วน

"อย่าไป......"

จู่ๆ มีมือข้างหนึ่งยื่นมาจากในผ้าห่ม คว้าชายเสื้อเขาไว้แน่น เสียงละเมอไม่ดังมาก ดังอยู่ในห้องขนาดใหญ่

อวี้หนานเฉิงนิ่งไป กุมมือเธอไว้ ถึงรับรู้ได้ว่ามือของเธอเย็นเฉียบ

"ตั้งแต่เริ่มคือคุณต้องการจากไป ไม่ใช่ผม"

เสียงเขาเบามาก เหมือนกลัวปลุกเธอตื่น ความรู้สึกในตาอาลัยอาวรณ์ยากจะอธิบายได้

ฝ่ามือเซิ่งอันหรานถูกทำให้อุ่นแล้ว เหงื่อค่อยๆ ออกมา กลับเหมือนละเมอเพราะพิษไข้ เอาแต่พูดเพ้อเจ้อ

อวี้หนานเฉิงเข้าไปใกล้ ได้ยินคำพูดไม่กี่คำ

"กู้เจ๋อ……"

"……"

"พาซิงซิงน้อยไป กู้เจ๋อ......"

เหมือนน้ำเย็นหนึ่งกะละมัง สาดลงมา ความหนาวเย็นแพร่ไปทั่วร่างกาย

อวี้หนานเฉิงหน้าเขียว ในดวงตาที่อดนอนมาหลายวันเต็มไปด้วยเส้นเลือด เหมือนจ้องจากนรก จ้องไปที่เซิ่งอันหราน

แม้แต่ฝันเธอก็ให้กู้เจ๋อพาลูกสาวเธอไป?