ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 398

เกาชุ่ยพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

“นี่ ดูเหมือนเจ้าอ้วนคนนั้นจะออกจากเกาะบ่อยกว่าเพื่อนนะ เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่าไซคลอปส์ไม่ยอมให้ใครออกไปจากเกาะ แต่ลูกน้องของมันก็แอบขัดคำสั่งเอาของที่อยู่ในกางเกงไปขายซะได้ และทุกครั้งที่เจ้าอ้วนพาคนออกไปและกลับเข้ามา ตอนที่มันกลับมา จะสั่งเกตได้ว่า กระเป๋าของเจ้าอ้วนดูแบนลงมากกว่าเดิม "

"ฉันเกรงว่ามันน่าจะเอาของเล่นไปให้ลูก"

“ถ้ามันมีลูกจริง ทำไมถึงไม่เอามาเลี้ยงที่นี่ล่ะ ？”

“เลี้ยงที่นี่เกรงว่าคงจะไม่ได้” เซิ่งอันหรานเหลือบมองไปยังชั้นสองของบ้านไม้ทางด้านนอก “คิดว่าเด็กน่าจะอยู่บนเกาะนี้ และภรรยาที่ตายไปแล้วของเขาก็น่าจะเคยอยู่ที่นี่ด้วย "

ทำไมถึงตาย เรื่องนี้มันเป็นกุญแจสำคัญ

คนที่ไซคลอปส์ไว้วางใจมากที่สุดอีกคนคือชายที่มีใบหน้าเย็นไม่ยิ้มแย้ม เอ้อหวงคนนั้น แต่เมื่อดูๆแล้ว เขาก็น่าจะแข็งแกร่งกว่าเจ้าอ้วนที่โง่เขลา เป็นไปไม่ได้ที่เอ้อหวงจะไม่รู้ว่าเจ้าอ้วนออกจากเกาะด้วยเหตุผลส่วนตัว แต่เขาก็เลือกที่จะปิดตาข้างหนึ่ง

มันต้องมีเหตุผลบางอย่างอยู่แน่ๆ

ตอนเธอลงเรือในวันนั้น แม้ว่าเธอจะถูกมัดไว้ในกระสอบและหมดสติไป แต่เธอก็ได้ยินเจ้าลิงผอมพูดถึงภรรยาของชายอ้วนคนนั้น และเห็นได้ชัดเจนว่าชายอ้วนรู้สึกไม่สบอารมณ์

“อย่างไรก็ตาม การที่เราเริ่มต้นกับเจ้าอ้วนคนนี้ก่อน มันน่าจะเป็นวิธีที่ถูกต้องที่สุด ”

เซิ่งอันหรานหยิบแคปซูลไข่สีสันสดใสออกมาจากกระเป๋าเสื้อขนเป็ดของเธอสองใบ "ของนี่ เธอลองหาโอกาสมอบให้เขาดู"

เดิมทีมันเป็นของที่ซื้อให้เสี่ยวซิงซิง มันเป็นสิ่งที่เสี่ยวซิงซิงชอบมากที่สุด เพราะก่อนที่คุณจะเปิดมันออก คุณไม่มีทางรู้เลยว่าทางด้านในมีของอะไร

เฉกเช่นกับคำที่ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่ชอบเครื่องสำอาง ไม่มีเด็กคนไหนที่ไม่ชอบเปิดแคปซูลไข่

เกาชุ่ยยื่นมือออกไปรับ เธอมองดูอยู่พักหนึ่ง ท่าทางเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน เธอรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

“คนในเมืองมีของเล่นอะไรให้เล่นตั้งหลายอย่าง มันเทียบไม่ได้กับคนที่อยู่บนเขาอย่างพวกเรา ถ้าไม่หน้าหนาขอพ่อแม่ออกมาเผชิญโลกภายนอก ก็คงจะไม่ได้เห็นสิ่งเหล่านี้ไปตลอดชีวิต”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งอันหรานจึงก้มหน้าลงครุ่นคิด

แม้ว่าเธอจะแสร้งเป็นชูป๋ายมารดาผู้ให้กำเนิดจิ่งซี ต่อมาก็จงใจยุยงอวี้หนานเฉิง และใส่ร้ายตัวเอง แต่เซิ่งอันหรานก็ไม่สามารถเกลียดเธอได้จริงๆ

อันที่จริง เธออายุยังไม่มากนัก เพิ่งจะยี่สิบต้นๆเอง แถมยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่นึกว่าจะถูกเกาเหยาเหวินนำมาใช้ประโยชน์แบบนี้

“รอให้พวกเราออกไปได้ก่อน ฉันจะต้องหาทางส่งเธอไปยังที่ที่ไม่มีใครรู้จัก และให้เธอสามารถมีชีวิตที่ดีและเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน”

“ถ้าทำแบบนั้นได้มันก็คงจะดีมาก ” เกาชุ่ยถือแคปซูลไข่ไว้ในมือ น้ำเสียงของเธอดูทื่อเล็กน้อย “พี่สาว เรื่องที่เกิดก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกผิดต่อคุณจริงๆ”

หลังจากพูดจบ เธอก็ไม่รอให้เซิ่งอันหรานได้พูดอะไร เธอหันกลับมาเช็ดน้ำตา หายใจเข้าลึกๆ และตะโกนไปที่หน้าต่าง

“พี่อ้วน ฉันหิว มีอะไรกินบ้าง ?”

เซิ่งอันหรานรู้สึกเศร้าอย่างอธิบายไม่ถูก เธอรู้ตัวว่าตอนนี้เธอไมสามารถช่วยอะไรเกาชุ่ยได้มาก ดังนั้นจึงถอยหลังไปนั่งอยู่เงียบๆ

ในไม่ช้า ชายอ้วนก็หยิบหมั่นโถวนึ่งสองอันส่งเข้ามาทางหน้าต่าง

“พี่อ้วน ขอบใจมาก ขอน้ำอีกแก้วได้ไหม เอาน้ำอุ่นนะ”

เสียงของเกาชุ่ยไพเราะมาก ฟังดูแล้วให้ความรู้สึกไร้เดียงสาอย่างเป็นธรรมชาติ ในตอนแรก เธอสามารถโกหกแม้กระทั่งอวี้หนานเฉิงได้ นับประสาอะไรกับชายอ้วนที่อยู่บนเกาะร้างมาหลายปี

ชายอ้วนคนนั้นรีบเทน้ำหนึ่งถ้วยมาให้เธออย่างรวดเร็ว โดยยังคงส่งเข้ามาทางหน้าต่าง

“พี่อ้วน รอเดี๋ยวนะ”

เกาชุ่ยจับมือของเขา

"เธอจะทำอะไร?"

ชายอ้วนที่ยืนอยู่นอกหน้าต่างสีหน้าเปลี่ยนหน้าในทันที เขารีบชักมือกลับ และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่รังเกียจ