ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 406

เซิ่งอันหรานติดตามคนอื่นจากป่าไผ่ไปทางเหนือของเกาะร้าง และทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรสักคำระหว่างทาง

เธอรู้สึกไม่สบายใจ ตอนแรกเธอคิดว่าคนอ้วนฆ่าแล้วฝังเธอเอาไว้ที่นั่น เมื่อคิดดูอีกที่ บนเกาะนี้มีคนไม่กี่คน เขาอยากจะฆ่าที่ไหนก็ได้ไม่ใช่เหรอ?

ขณะที่เธอกำลังคิด คนอ้วนก็พูดว่า "มาแล้ว" แล้วเธอก็หยุด

ข้างหน้าคือชายฝั่งน้ำ มีเรือหาปลาจอดอยู่ในผักตบชวา ร่างบางนอนอยู่บนเรือไม่เคลื่อนไหว สีหน้าของเซิ่งอันหรานเปลี่ยนไปหลังจากมองใกล้ ๆ

“นั่นชุ่ยชุ่ยเหรอ?”

คนอ้วนดูเฉยเมยและพูดว่า “เรือนั่นใช้งานไม่ได้ คงจะจมก่อนถึงฝั่ง ถ้าจะไปก็ใช้เรือลำนี้ซะ”

“นายอยากให้ฉันพาลูกสาวไปด้วยไหม?”

“ถ้าเธออยากจะไปก็ต้องพาชุ่ยชุ่ยไปด้วย” คนอ้วนพูดด้วยหน้าตาบูดบึ้ง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ “มีของบางอย่างที่ฉันให้อยากชุ่ยชุ่ย วางไว้บนเรือแล้ว และอย่ากลับมาอีก ต่อไปถ้าชุ่ยชุ่ยถามถึงฉัน ให้บอกว่าฉันตายไปแล้ว”

เซิ่งอันหรานตกตะลึงครู่หนึ่ง โดยไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป

“นายไม่ยอมให้เธอออกจากเกาะนี้ไม่ใช่เหรอ?”

"เธออยู่บนเกาะนี้ไม่ได้ตลอดชีวิต เธอจะเป็นเหมือนแม่ไม่ได้ และฉันจะปล่อยให้เธอเป็นแบบนั้นไม่ได้ด้วย"

ใกล้จะรุ่งสางแล้ว เซิ่งอันหรานไม่กล้าถามคำถามเพิ่มเติม หลังจากขึ้นเรือแล้ว คนอ้วนก็ผลักเรือออกจากฝั่ง เรือแกว่งไปมาและออกเดินทางไปยังใจกลางแม่น้ำ

เซิ่งอันหรานนั่งอยู่บนหัวเรือและมองดูร่างอ้วนที่ริมฝั่งแม่น้ำ ชั่วครู่ก็มีความรู้สึกปะปนอยู่ในใจ แต่มันก็เป็นเพียงความรู้สึกชั่วครู่เท่านั้น ท้ายที่สุดความสุขที่ยิ่งใหญ่คือการจากไป

ไม่นานหลังจากที่เรือออกจากฝั่ง เซิ่งอันหรานก็เห็นควันลอยออกมาจากเกาะจากระยะไกล และไฟสีทองก็ลามไปทั่วเกาะ

เธอยืนขึ้นจากเรือด้วยความตกใจ

เกิดอะไรขึ้นกับเกาะ?

ในขณะที่คิดก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ใต้น้ำที่สตาร์ทจากทุกทิศทุกทาง

จากนั้นเสียง "ปัง" ก็ดังขึ้นโดยไม่ทราบที่มา และเรือทั้งลำก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เซิ่งอันหรานอุทานออกมา มองดูห้องโดยสารจมลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว

"ชุ่ยชุ่ย ชุ่ยชุ่ย"

เธอรีบปลุกเด็กสาว แต่ไม่รู้ว่าโดนคนอ้วนใส่ยาอะไรให้กิน ถึงหลับโดยไม่มีสติ

ตัวเรือจมลงอย่างรวดเร็ว เซิ่งอันหรานคว้ามือของชุ่ยชุ่ย สำลักน้ำและจมลงอย่างช้าๆ

ในความงุนงง ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“ไม่ใช่พ่อค้ายา แต่เป็นผู้หญิงสองคน”

ทันทีที่ได้ยินเสียงคน 'เธอก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาทันที

เซิ่งอันหรานลอยขึ้นๆ ลงในน้ำ และดูเหมือนจะตกอยู่ในอ้อมแขนของใครสักคนในภวังค์ เธอละทิ้งการดิ้นรน เพียงแค่หลับตาแล้วล้มลงในความฝัน

ในความฝันมีท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาว และมีเด็กสองคนวิ่งอย่างอิสระบนพื้นหญ้า

“หม่ามี๊ หม่ามี๊ไปอยู่ที่ไหนมา? ทำไมถึงเพิ่งมา? พี่ชายสอนหนูเล่นโซ่ด้วย”

เซิ่งเสี่ยวซิงวิ่งไปข้างหน้า เสียงของเด็กที่คมชัดก้องอยู่ในหูของเธอ

“แล้วพี่ชายล่ะ?”

“อยู่โน่นไง พี่ รีบมาเร็ว”

เด็กน้อยโบกมือให้อวี้จิ่งซีในระยะไกล "หม่ามี๊กลับมาแล้ว"

เซิ่งอันหรานโค้งตัวลง กางแขนออกและเรียกร่างเล็กที่อยู่ไกลออกไป "จิ่งซี มาหาหม่ามี๊เร็วเข้า"

อวี้จิ่งซีผู้ซึ่งชอบยึดติดกับเธอมากที่สุด จู่ๆ ก็ลังเลใจ ยืนห่างออกไปห้าเมตรและปฏิเสธที่จะเข้ามา