ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 415

“เวลาที่ส่งคืนสร้อยเส้นนี้ให้เขา เขายังถามว่าเธออยู่ไหนจะพูดยังไงล่ะ?”

“เธอก็บอกว่าก่อนที่ฉันจะไปก็ให้เธอแล้ว เธอลืมไม่ได้คืนให้เขาเท่านั้นเอง”

“ก็ได้”ถานซูจิ้งถอนหายใจอย่างจนปัญญา

“เดิมทีฉันคิดว่าอวี้หนานเฉิงทำกับเธอแบบนี้ ทิ้งเขาให้อยู่เมืองจินหลิงแก่อย่างโดดเดี่ยวก็สมน้ำหน้า แต่เมื่อกี้เธอเพิ่งจะพูดว่ากู้เจ๋อจะแต่งงานแล้ว เจ้าสาวไม่ใช่เธอ ฉันจู่ๆก็ยังอยากให้เธอกลับเมืองจินหลิง เดิมทีฉันคิดว่าเธออยู่ด้วยกันกับกู้เจ๋อ”

เซิ่งอันหรานกลอกตามองบน“ฉันพูดไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ฉันกับกู้เจ๋อเป็นมิตรภาพที่ตกทุกข์ได้ยากกัน คอยสนับสนุนซึ่งกันและกัน ไม่มีความรู้สึกอื่น เธอก็ไม่เชื่อ”

“ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว”ถานซูจิ้งเล่นสร้อยคอนั้น พูดอย่างทอดถอนใจ

“คิดไปคิดมากู้เจ๋อก็ดูแลเอาใจใส่เธอมาก คิดละเอียดรอบคอบให้เธอ แต่ก็มากเกินไป ขาดความดื้อรั้น เปรียบเทียบแบบนี้ ยังเป็นอวี้หนานเฉิงยิ่งซื่อตรงจริงใจ”

เซิ่งอันหรานมองเธอด้วยความแปลกใจ

ถานซูจิ้งถูกสายนี้ทำให้เกรงใจแล้ว หลีกเลี่ยงสายตาของเธอ

“เธออย่ามองฉันแบบนี้ ฉันเพิ่งจะมองออก เมื่อก่อนนิสัยไม่ดี เห็นข่าวลือ พูดว่าหลังจากที่เธอไป อวี้หนานเฉิงคิดว่าเธอไปอเมริกา วิ่งตามไป พักอยู่นานมาก ได้ยินว่าพบกับกู้เจ๋อครั้งหนึ่ง ก็ไม่รู้ว่ากู้เจ๋อพูดอะไรกับเขา เขาก็กลับมาแล้ว ก็ไม่เอ่ยถึงเรื่องตามหาเธออีก”

เพียงแค่เป็นเรื่องที่ผ่านมาสามสี่เดือนเท่านั้นเอง ตอนนี้ได้ยินถานซูจิ้งพูดขึ้นมา เซิ่งอันหรานรู้สึกดุจดั่งอยู่คนละโลก แต่ในใจไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดมาก

เวลาตอนเย็นถานซูจิ้งก็ไปแล้ว เกาจ้านมาเป็นเพื่อนเธอ สองสามีภรรยารักกันมาก ถ้าหากคืนนี้ไม่กลับไปเกาจ้านต้องมาหาเธอที่นี่ เซิ่งอันหรานพูดว่าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาก ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด

เวลาที่คุณมีความรักที่บ้าคลั่งกับใครสักคนคิดถึงเขาลืมเขาไม่ลง และเมื่อเวลานั้นจมลงไปในชั้นของความทรงจำ เวลาสามารถทำให้ขอบและมุมทั้งหมดของคุณราบรื่น ความรักความห่วงใยอาจยังคงอยู่ แต่ก็ยอมตัดใจปล่อยมือแล้ว

——

ห้าปีต่อมา

บ้านเก่าตระกูลอวี้ในเมืองจินหลิง

เพิ่งเข้าฤดูใบไม้พลิ อากาศอุ่นและหนาวกะทันหัน คนรับใช้ในบ้านหลังเก่ากำลังวิ่งเข้าออก พ่อบ้านเหล่าโจวพูดตะโกนอยู่ในครัว

“ช้าหน่อย ช้าหน่อย รีบร้อนทำไม?”

พบอวี้เฟิ่งหยาที่กำลังเก็บผักอยู่ในสวน เหล่าโจวขมวดคิ้ว“คุณผู้หญิงทำไมคุณยังช่วยงานในครัวล่ะ คนรับใช้เยอะขนาดนี้ ทำไมคุณต้องลงมือทำเอง”

อวี้เฟิ่งหยาเงยหน้าขึ้น มือที่กำลังเก็บผักกลับไม่หยุด ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ฉันว่าง เทียนเอินหาได้ยากที่จะกลับมา เขาชอบกินซุปลูกชิ้นที่ฉันทำ ผักนี้ทอดตอนนี้จึงจะอร่อย แม่ครัวพวกเขาทำไม่เหมือนฉันทำ”

เอ่ยถึงกู้เทียนเอิน เหล่าโจวก็ถอนหายใจ

“ตอนนี้บ้านพวกเราไม่ได้ครึกครื้นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว คุณชายรองอยู่ที่กองทัพทุกปี คุณชายใหญ่พาคุณชายน้อยจิ่งซีไปดูงานนอกสถานที่ทั่วทุกมุมโลก คุณหนูอีอีไปเรียนหนังสือที่ต่างประเทศ ผู้อาวุโสก็ป่วยไม่อยากออกมา ทั้งคฤหาสน์ ตอนนี้ก็สามารถมองเห็นแค่คุณผู้หญิงแล้ว”

“พวกเด็กๆโตแล้ว มีเรื่องของตัวเองก็เป็นเรื่องปกติ ไม่จำเป็นเป็นห่วงเพราะคิดถึง”

อวี้เฟิ่งหยายิ้ม อ่อนโยนและใจดีเสมอ

“วันนี้ทุกคนก็กลับมาแล้วไหม?เทียนเอินยังพาเย่จื่อกลับมาด้วย ถ้าคุณบอกข่าวนี้กับผู้อาวุโส เขาก็ต้องดีใจมาก”

“จริงไหม คุณชายรองพาคุณเย่จื่อกลับมาแล้ว?”ดวงตาที่หมองเศร้าของเหล่าโจวก็สว่างขึ้นมา“คุณชายใหญ่โอกาสไม่มีแล้ว คุณชายรองนี้คือจะแต่งงานแล้ว ผู้ที่จะเปิดกิ่งไม้และใบของตระกูลอวี้ ตอนนี้ผู้อาวุโสยังมีความหวัง ผมรีบนำเรื่องนี้ไปบอกคุณผู้ชายก่อน”