ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 420

เซิ่งอันหรานหันกลับมาและจ้องไปที่ทหารหญิงข้างหน้าเธอครู่หนึ่ง

"เย่จื่อ?"

ทหารหญิงในหน่วยรบพิเศษทีมบลูอีเกิลไม่ได้หายาก เธอไม่เคยไปเยี่ยมหน่วยกู้ภัยของพวกเขา ไม่เคยคิดว่าจะได้พบกับเพื่อนเก่าของเธอในทะเลที่กว้างใหญ่ในสถานที่ที่บังเอิญเช่นนี้

เย่จื่อสวมกอดและไม่ได้พูดเป็นเวลานาน

ในห้องผ่าตัดด้านหลัง ปี้หลั่งเปิดม่านและโผล่ออกมา เขาตะลึงเมื่อเห็นสถานการณ์ "ผมเป็นคนช่วยชีวิต..."

“อะแฮ่ม หมอเซิ่งกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมยังไม่รีบไปดูการผ่าตัดห้องข้างๆอีก?”

เซิ่งอันหรานตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเหลือบมองเย่จื่ออย่างช่วยไม่ได้ แต่ถูกเย่จื่อจับแขนเอาไว้ขณะที่กำลังจะจากไป

เย่จื่อมองเธออย่างผ่อนคลาย จากนั้นหันกลับมาและพูดว่า “ฉันกำลังถามหมอเกี่ยวกับอาการของสหาย มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ปี้หลั่งก็รีบก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่พอใจ

“ผมรักษาทหารคนนั้นทันทีครับ และตอนนี้เขาสบายดีและจะตื่นขึ้นหลังจากยาสลบหมดฤทธิ์ ผมเป็นแพทย์ที่ดูแลและเป็นหัวหน้าแพทย์ของสถานีกู้ภัยแห่งนี้ ชื่อปี้หลั่งครับ”

เย่จื่อ พยักหน้าอย่างเย็นชา “รบกวนหมอปี้ด้วยค่ะ”

“ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลเขาเองครับ”

“คุณบอกว่าไม่มีอะไรร้ายแรงไม่ใช่เหรอ?” เย่จื่อมองปี้หลั่งด้วยสายตามืดมน “อีกสองคนถูกยิง หมอปี้คงมีทักษะทางการแพทย์ระดับสูงสุดในสถานีกู้ภัย เหตุใดจึงไม่ช่วยพวกเขาทั้งสองคนก่อนล่ะ?”

การแสดงออกของปี้หลั่งหยุดนิ่งและเหงื่อเย็น ๆ ก็ไหลออกมาที่หน้าผากของเขา และเขาก็พูดตะกุกตะกัก

“ผมคิดว่าทหารควรมีสิทธิ์ให้ความสำคัญกับการรักษาชีวิตและความตายของประเทศก่อน ดังนั้นก่อนอื่น…”

เย่จื่อขัดจังหวะคำพูดของเขาอย่างเย็นชา

“เรารับใช้ประชาชน ในสนามรบ สมาชิกของกองกำลังพิเศษทีมบลูอีเกิลของเราไม่มีลำดับความสำคัญ ที่นี่คือชายแดน และผู้คนภายในเป็นพลเมืองของเรา พวกเราจะมีสิทธิพิเศษมากกว่าได้ยังไง?”

หลังจากพูดจบ เธอก็มองปี้หลั่งอย่างเย็นชา “หมอปี้ควรรีบไปที่ห้องผ่าตัดเพื่อช่วยผู้ป่วยคนอื่นๆ ส่วนสหายของฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ปล่อยเขาไว้ให้ฉันกับหมอคนนี้ดูแลก็พอ”

ปี้หลั่งตกตะลึงและไม่กล้าโต้เถียง ดังนั้นเขาจึงนำพยาบาลอีกสองคนไปที่ห้องผ่าตัดที่อยู่ถัดไป

เซิ่งอันหรานถูกทิ้งให้ยืนอยู่ตรงนั้น เธอมองที่เย่จื่อและยิ้ม

“เข้ามาคุยกันข้างในเถอะ ข้างนอกยุงเยอะ”

"อืม"

ห้องผ่าตัดเต็มไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อ ผสมด้วยกลิ่นเลือดจางๆ นี่คือกลิ่นทั่วไปในสถานีกู้ภัย ทหารที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลยังฟื้นจากฤทธิ์ยาสลบ

เย่จื่อมองไปที่อาการบาดเจ็บของเขาและดูเหมือนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วนั่งลงพูดคุยกับเซิ่งอันหรานแบบตัวต่อตัว

“ไม่คิดว่าเลยว่าจะเจอกับพี่ที่นี่” เย่จื่อกล่าว “ก่อนที่ฉันจะรับภารกิจนี้ ฉันได้คุยกับเทียนเอินเกี่ยวกับพี่ บอกว่าฉันไม่ได้เจอกับพี่มาหลายปีแล้ว ไม่คิดเลยว่าพี่จะเป็นหมออยู่ที่นี่”