ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 457

คำสารภาพสุดโรแมนติก

เป็นแผนการแรกที่โจวหลานเลือกออกมาจากแผนการทั้งหลาย และเป็นแผนหนึ่งที่มีอัตราความสำเร็จสูง นั่นก็คือให้อวี้หนานเฉิงสวมชุดตุ๊กตาพิคาชูไปเต้นที่ลานกลางแจ้ง ดึงดูดความสนใจของเซิ่งอันหราน แล้วหลังจากนั้นมอบดอกกุหลาบให้เธอ เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสมก็ถอดหัวตุ๊กตาออก

ทันทีที่เขาถอดหัวตุ๊กตา ด้านหลังจะมีโชว์ร้องเพลงหม่านเฉิงเยียนฮวา แม้จะเป็นเพลงเก่า แต่ก็เป็นเพลงที่ประสบความสำเร็จมานักต่อนัก ไม่มีผู้หญิงคนไหนต้านทานความโรแมนติกนี้ได้

แต่ไม่มีใครคิดว่า เมื่อมาถึงครึ่งทางเฉียวเซินจะปรากฏตัวออกมา ทำลายแผนการทั้งหมด

โจวหลานรับประกันความสำเร็จให้อวี้หนานเฉิง เพราะยังมีแผนการที่สอง และแผนการที่สองจะให้เฉียวเซินอยู่ในแผนการนี้ไม่ได้เด็ดขาด

เพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดความผิดพลาดซ้ำรอย ครั้งนี้ โจวหลานตั้งใจเลือกสถานที่เจอกับเซิ่งอันหรานเป็นที่ทำงานของเธอ และเลือกเป็นตอนเที่ยงของวันทำงานปกติ

เฉียวเซินเป็นคนบ้างานขนาดนั้น คงไม่อาจหนีงานออกมาในตอนเที่ยงได้

เที่ยงวันถัดมา ณ ที่จอดรถของโรงพยาบาลจินหลิง

ภายในรถ โจวหลานเตรียมการไว้อย่างดี

“ท่านประธานอวี้ คราวนี้ต้องไม่มีปัญหาแน่นอนครับ ผู้หญิงทุกคนล้วนไม่ลืมมิตรภาพเก่าๆ เพียงแค่คุณใช้ของที่เคยมีความรักต่อกันเหมือนเมื่อครั้งก่อนเก่ามอบให้เธอ เธอต้องประทับใจแน่นอนครับ ขอเพียงแต่เธอประทับใจ คุณก็จัดการได้เลย”

พูดจบ โจวหลานก็หันกลับมามอง “ว่าแต่คุณเตรียมอะไรมาครับ? ผมขอดูก่อนได้ไหม? ผมกลัวว่าจะเหยียบทุ่นระเบิดเข้า แล้วแผนเราจะล้มไม่เป็นท่าอีก”

อวี้หนานเฉิงมอบกล่องที่เตรียมไว้นานแล้วให้เขา

“ดูสิ”

กล่องสี่เหลี่ยมหนังกลับสีดำ ดูเหมือนกล่องเครื่องประดับที่เอาไว้ใส่สร้อยคอ แต่เมื่อโจวหลานเปิดออกดู ถึงกลับต้องสูดลมหายใจเข้าปอด

“ท่านประธานอวี้ นี่คืออะไรครับ?”

หลังจากเปิดกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้า ข้างในกล่องมีแหวนเพชรสิบวงวางอยู่เรียงราย ที่เล็กที่สุดก็ไม่น้อยกว่าห้ากะรัต เปล่งประกายระยิบระยับหลากสี จนทำเขาเกือบตาบอด

“แหวนแต่งงาน”

สีหน้าของอวี้หนานเฉิงนิ่งสงบ “ใช้มันตอนขอแต่งงานในปีนั้น แต่ไม่รู้ว่าเธอชอบแบบไหน เลยสั่งทำขึ้นมาให้แตกต่างกันสิบแบบ”

เมื่อพูดถึงเรื่องปีนั้น สีหน้าแววตาของเขาก็ค่อยๆ หมองลง

ถ้าไม่มีเรื่องนั้นเกิดขึ้นตามมา พวกเขาทั้งสองคงได้แต่งงานกันไปนานแล้ว ลูกสาวควรได้เติบใหญ่ของอยู่ข้างกายเขา ไม่ใช่กลายเป็นคนแปลกหน้าเมื่อเจอกัน ไร้ซึ่งความรู้สึกผูกพัน

“สั่งทำขึ้นสิบอัน...” โจวหลานพยายามสงบอารมณ์ของตัวให้เป็นปกติ จากนั้นปิดกล่องเครื่องประดับลงและส่งคืนอย่างระมัดระวัง “คุณรีบไปเถอะครับ”

ถ้าไม่โทรหาโจวฟังถามถึงประวัติของเซิ่งอันหรานล่วงหน้า เขาคงอ้าปากค้างไปแล้ว เพราะไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อน อวี้หนานเฉิงคนที่เขารู้จัก เป็นไปไม่ได้ที่จะลุ่มหลงผู้หญิงคนหนึ่งได้มากมายขนาดนี้

ในทางกลับกัน มีผู้หญิงสักกี่คนบนโลกที่ไม่สะทกสะท้านต่อการจู่โจมเช่นนี้ ช่างแปลกคนจริงๆ

อวี้หนานเฉิงลงจากรถและเดินตรงเข้ามาทางประตูหลักของโรงพยาบาลจินหลิง รูปร่างแข็งแกร่งโดดเด่นอยู่ท่ามกลางฝูงชนพลุกพล่าน ผู้คนมากมายที่อยู่รอบๆ จ้องมองมาที่เขา

เพราะเป็นช่วงเวลาพักเที่ยง คนที่ห้องปฏิบัติการจึงน้อยกว่าที่อื่น อวี้หนานเฉิงออกมาจากลิฟต์ มองเห็นเซิ่งอันหรานออกมาจากแผนกและเดินอยู่ตรงทางเดินเข้าพอดี

เขาดีอกดีใจ รีบสาวเท้าก้าวเร็วขึ้น หลังจากที่ก้าวออกไปได้เพียงสองก้าวก็เห็นเซิ่งอันหรานรับกล่องเก็บความร้อนมาจากผู้ชายคนหนึ่ง เพราะยืนอยู่ไกล จึงไม่ได้ยินว่าทั้งสองกำลังพูดคุยอะไรกัน เห็นเพียงแค่รอยยิ้มสดใสของเซิ่งอันหราน ซึ่งเขาเพิ่งเคยเห็นมันเป็นครั้งแรก ในรอบห้าปีที่ผ่านมา

เขาบีบกล่องเครื่องประดับในมือแน่น จิตใต้สำนึกสั่งให้เดินเข้าไปถามให้รู้แล้วรู้รอด แต่นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ที่จะถามอะไรแบบนั้น เขายืนนิ่งอยู่สักพัก จึงตัดสินใจหันหลังกลับแล้วเดินจากไป

เวลานี้ เซิ่งอันหรานกำลังหิ้วกล่องเก็บความร้อนไว้ในมือ จ้องเห็นเฉียวเซินในชุดสูทเรียบไร้รอยยับตรงหน้า แล้วเอ่ยถาม

“ทนายเฉียว หายากนะคะ? ทำไมวันนี้คุณมาเองล่ะ? คุณป้าไปไหน?

“วันนี้คุณแม่มีธุระ และพอดีว่าผมจำเป็นต้องคุยกับเสี่ยวชวงสักหน่อย”