ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 462

สนามบินนานาชาติจินหลิง

เซิ่งอันหรานคำนวณเวลาจอดรถอยู่ด้านนอกตึกเทอร์มินัล เพิ่งจอดได้ไม่นานก็เห็นแฟนคลับกลุ่มใหญ่ยกป้ายไฟยืนอยู่ตรงทางออกเทอร์มินัล

เส้าซือมียาม5-6คนปกป้องอยู่ สวมแว่นกันแดด สวมเพียงเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงลำลองเรียบๆ แต่แม้จะเป็นแบบนี้ ก็บังออร่าดาราในตัวไม่ได้

เหล่าแฟนคลับยืนอยู่นอกรถตลอด เส้าซือขึ้นรถ เซิ่งอันหรานติดเครื่องขับออกถนน ไม่มีการทักทายใดๆ ในกระจกมองหลังยังเห็นแฟนคลับวิ่งตามรถมา

ที่นั่งข้างคนขับมีช่างกล้องถ่ายตามติดของรายการ ดีที่ช่างกล้องถ่ายเส้าซือที่อยู่ด้านหลังตลอด ดังนั้นเซิ่งอันหรานยังรู้สึกสบายใจอยู่ หลังขับเข้าสู่ทางด่วนสนามบิน สลัดแฟนคลับคลั่งไคล้เหล่านั้นออกแล้ว

"ครั้งนี้ตรงเวลาดี ไม่ให้ผมต้องรอนานเกินไป"

เซิ่งอันหรานมองเส้าซือจากกระจกมองหลัง "กินข้าวยัง? ถ้าหิวมีแซนด์วิช"

"อยู่ไหน?"

"ในตู้เย็นด้านล่างที่นั่ง"

เส้าซือก้มตัวเปิดตู้เย็น หยิบแซนด์วิชที่อยู่ในกล่องถนอมอาหาร เมื่อเช้าเซิ่งอันหรานทำให้เป็นพิเศษ กลัวเขาอยู่บนเครื่องแล้วไม่ได้กินข้าว

"ซิงซิงน้อยได้ยินว่าจะถ่ายรายการด้วยกันกับนาย เมื่อวานลากกู้อันไปช็อปปิ้ง ซื้อชุดใหม่มา"

"เสื้อที่ซื้อมาเก็บที่ผม"เส้าซือกินแซนด์วิชไปพลาง ยิ้มพูดไม่ชัดไปพลาง

"พี่ไม่ต้องหาเรื่องคุยชวนคุย ถึงเวลายังไงพวกเขาก็จะตัดต่อเอง พี่ขับรถก็ขับรถไป ไม่ต้องตั้งใจแบบนี้ ฮ่าๆ"

หน้าเซิ่งอันหรานแดงขึ้นเล็กน้อย ถลึงตาใส่เส้าซือจากกระจกมองหลัง

หลายปีนี้เส้าซือเจริญรุ่งเรืองจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่เจ้าชายไวโอลินที่เพิ่งเข้ามาเป็นนักร้องคนนั้นแล้ว คอนเสิร์ตหมื่นคนก็ถูกจองเต็ม ทั้งหมดนี้เป็นการพยายามของเขาเอง แต่เวลาเดียวกันก็มีหลินมู่เหยียนจัดการอยู่เบื้องหลัง

ตอนนั้นตอนเพิ่งรู้เรื่องเส้าซือกับหลินมู่เหยียน เธอไม่คาดหวังเท่าไหร่ ทางเส้นนี้เดินลำบาก แต่ตอนนี้ผ่านไปห้าปีแล้ว

หลินมู่เหยียนปกป้องเส้าซือด้วยดีมาโดยตลอด เธอก็วางใจแล้ว

หลังเซิ่งอันหรานเงียบ ในรถก็เข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ช่างกล่องส่งสายตาให้เซิ่งอันหรานอย่างไม่มีทางเลือก ขอร้องเธอหาหัวข้อคุย ผลคือเซิ่งอันหรานจงใจถามหนึ่งคำ‘ตาคุณเป็นอะไรไป’ทำให้ช่างกล่องบาดเจ็บอยู่ภายใน

ที่นั่งเบาะหลัง เส้าซือกินแซนด์วิชเสร็จก็นอนหลับ หนึ่งชั่วโมงกว่าต่อมาถึงขับมาถึงที่พักของเซิ่งอันหราน

จากทางเดินก็เริ่มติดตั้งกล่อง

เมื่อเข้าประตู เสียงดัง‘ปัง’ เศษกระดาษหลากหลายสีตกอยู่บนศีรษะของเส้าซือ กับเซิ่งอันหราน ทำทั้งสองคนตกใจ ดีที่

เส้าซือมือเร็วประคองเซิ่งอันหรานไว้ ไม่งั้นต้องล้มลงไปแน่ๆ

"พี่เส้าซือ" เซิ่งเสี่ยวซิงพุ่งตัวเข้ามา เป็นตัวแทนแฟนคลับผู้บ้าคลั่ง

เซิ่งอันหรานตาโตมองทีมต้อนรับหน้าประตู ลืมเตือนให้เซิ่งเสี่ยวซิงเปลี่ยนเป็นเรียก‘น้าชาย’ก็ลืมไปแล้ว หน้าประตูมีกู้อันเป็นหัวหน้า บวกกับในมือซูฮวน กับเซิ่งเสี่ยวซิงมีกระบอกจุดแสดงความยินดี ยิ่งทำให้เธอแปลกใจก็คือ อวี้อีอีกลับอยู่ด้วย เธอนิ่งไป แทบจะไม่กล้าทัก

"อีอี ? เธอมาอยู่นี่ได้ไง?"

แม้ผ่านไปห้าปีหน้าตาเปลี่ยนแปลงไป แต่ยังจำได้อยู่

"พี่ เป็นฉันที่เรียกอีอีมาเอง" หางตากู้อันเหล่ไปที่กล้อง ดีที่เซิ่งเสี่ยวซิงแย่งอธิบายว่า "รู้จักกันตอนที่หม่าม้าไปรับหนูที่สนามบินครั้งนั้น"

มีกล้องอยู่ในเหตุการณ์ เซิ่งอันหรานก็ไม่ถามอะไรมาก กลับยังมึนงงอยู่

"เข้ามาในบ้านก่อนเถอะ"

เส้าซือถูกพวกผู้หญิงดันเข้าบ้านไป โดยเฉพาะอวี้อีอีกับเซิ่งเสี่ยวซิง ตอนเห็นเส้าซือ ตื่นเต้นจนตาเป็นประกาย

เซิ่งเสี่ยวซิงวุ่นกับการวางเครื่องเกมตัวเองให้เส้าซือ ในห้องรับแขกคึกคักขึ้นทันที