ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 474

หลังจากพิธีแต่งงานสิ้นสุดลง เซิ่งอันหรานไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดแต่งงาน

ถานซูจิ้งเดินตามเธออย่างมีความสุขด้วยซองอั่งเปาที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ และยังพูดเกี่ยวกับอวี้หนานเฉิงที่ได้ต้อนรับในงานแต่งของตอนเช้าอีกด้วย

“ควรจะหยุดสักที ฉันคิดว่าน้าสะใภ้น่าจะโหด แต่เธอนั่งนิ่งในตอนที่เราเอะอะกัน บอกพวกเราว่าอย่าเล่นแรงเกินไป ดูๆแล้วฉันอยากใหเธอแต่งออกไปสักที แค่ที่ผ่านมาไม่พูดแค่นั้นเอง”

“ถ้ายังสนุกไม่พอ ฉันไม่รังเกียจเลยที่จะรอการแต่งงานครั้งต่อไปของเธอเพื่อช่วยให้ความฝันของเธอเป็นจริง”

“โอเค ฉันอยากจะเปลี่ยนคนอยู่พอดี ทุกวันนี้เกาจ้านทำให้ฉันรำคาญมาก”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเซิ่งอันหรานก็เปลี่ยนไป

“เกาจ้าน คุณมาเมื่อไหร่？”

มือของถานซูจิ้งที่โอบแขนเธอแน่นอย่างเห็นได้ชัด เขาเปลี่ยนคำพูดเร็วกว่าท้องฟ้าที่เกิดการเปลี่ยนแปลงซะอีก "อาจ้าน ฉันแค่ล้อเล่นกับอันหรานเอง เธอเข้าใจไหม นี่เป็นวิธีใหม่ที่ใช้ในการแสดงความรัก ฉันแค่แสดงออกมาว่าเราสนิทกันแค่ไหน..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบเซิ่งอันหรานก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

เมื่อถานซูจิ้งหันกลับมา ไม่มีอะไรเลยนอกจากทางเดินที่ว่างเปล่า

เซิ่งอันหรานเลียนแบบน้ำเสียงของเธอ

"มันเหมือนกาว"

“โอเค นายล้อฉันเล่น”

ถานซูจิ้งโกรธและทำท่าทางเหมือจะตีเธอทันที ทั้งสองไล่กันเข้าไปในห้องแต่งตัว

“โอเค โอเค อย่าสร้างปัญหาได้แลว อย่ามาทำลายฮันนีมูนของฉัน”

“คุณยังอยากฮันนีมูนอีกเหรอ วันนี้คุณอย่าไปเลย เว้นแต่คุณจะพาฉันไปด้วย”

“โอเค ตกลง ฉันจะพาเธอไปด้วย”

"..."

เซิ่งอันหรานคิดว่าถานซูจิ้งพูดเล่นๆ สองชั่วโมงต่อมาที่ห้องโถงของสนามบินจินหลิง ถานซูจิ้งมากับกลุ่มคนที่ดูกำยำแข็งแรง นอกจากลูกสองคนและทั้งคู่แล้ว ก็ยังพาอวี้อีอี กู้อัน อวี้จิ่งซี เซิ่งเสี่ยวซิง ซูฮวนไปด้วย ทั้งสี่คนยืนเข้าแถวถือกระเป๋าเดินทางและสวมหมวกกันแดดไปพร้อมกัน

"อันหราน ไม่มีเหตุผลที่จะทิ้งเด็กไว้ที่บ้านในตอนที่จะออกไปเที่ยวข้างนอก？" ถานซูจิ้งพูดติดตลก "ดังนั้นผมจึงพาทั้งหมดมาด้วยไง"

เมื่อเห็นแบบนี้ เซิ่งอันหรานก็อดไม่ได้ที่จะบีบแขนของอวี้หนานเฉิงและพูดด้วยใบหน้าเศร้า

“สามี นี่ยังเป็นฮันนีมูนอยู่เหรอ？”

รอยยิ้มบนใบหน้าของอวี้หนานเฉิง เข้ามาใกล้หูของเธอและลดเสียงของเขาและพูดอย่างมีเบาๆว่า

"สบายใจได้"

"..."

สิบห้าชั่วโมงต่อมา—

เซิ่งอันหรานตามหลังอวี้หนานเฉิงและลงจากเครื่องบินโดยถือหมวกกันแดดอย่างสบายๆ สูดอากาศของมอริเชียส เมื่อเปิดโทรศัพท์ก็มีเสียงเรียกเข้า

“เซิ่งอันหราน เธออยู่ที่ไหน？ เราทุกคนลงจากเครื่องบิน ตอนนี้ถึงที่โรงแรมแล้ว แล้วพวกเธอล่ะ?”

เสียงของถานซูจิ้งเกือบจะระเบิดออกมา และก็มีเสียงดังออกมา เห็นได้ชัดว่าเป็นเสียงพึมพำของเด็กหลายคนที่อยู่รวมกัน

“อ่า เราเพิ่งมาถึง” เซิ่งอันหรานแกล้งทำเป็นไม่รู้ “เพิ่งจะลงจากเครื่องบินเอง”

“เธอกำลังพูดเรื่องอะไร เที่ยวบินแค่สี่ชั่วโมงจากจินหลิงไปไซปัน เรามาถึงเมื่อคืนนี้และเที่ยวบินของเธอก็ช้ากว่าเที่ยวบินของเราครึ่งชั่วโมงเอง เป็นไปได้ยังไงที่เธอเพิ่งมาถึงตอนนี้”

“ไซปัน?” เซิ่งอันหรานและอวี้หนานเฉิงมองกันและพูดอย่างเจ้าเล่ห์ “เราไม่ได้บอกว่าเราจะไปไซปัน”

"อะไรนะ?"

“เราอยู่ในมอริเชียส พวกเธอซื้อตั๋วผิดหรือเปล่า？”

“เซิงอันหรัน เธอ...”

ในโทรศัพท์ ถานซูจิ้งเกือบจะหมดสติด้วยความโกรธ "อย่าทำให้ฉันตกใจได้ไหมคุณย่า ลูกทั้งสองของฉันและลูกทั้งสี่คนของเธอ เธอต้องการให้พวกเราเหนื่อยตายใช่ไหม？"

"สัญญาณไม่ค่อยดี..." เซิ่งอันหรานยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือศีรษะของเธอและพูดเสียงดังว่า "ค่อยคุยกันเถอะ"

วางสายแล้วมองขึ้นไปที่อวี้หนานเฉิง

“คุณสามี คุณคิดได้ยังไงกัน？”

“ในคืนก่อนงานแต่งงาน อาจ้านดื่มเยอะเกินไปและบอกฉันว่า ซูจิ้งต้องการไปกับเรา ดังนั้นฉันจึงเปลี่ยนตั๋วและตัดสินใจที่จะไม่ไปไซปัน ตอนนี้ดูเหมือนว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะฉลาดมาก "

“มันไม่ใช่แค่ฉลาดธรรมดา แต่มันฉลาดในหมู่ของคนที่ฉลาด!”