ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 502

“รู้สึกตัวแล้วเหรอ อันหราน”

ซูถานจิ้งแตกตื่น ในตาแสดงถึงความปลื้มดีใจ แต่ไม่นานความสุขนี้กลับกลายเป็นความหงุดหงิดเล็กน้อย เธอเอามือกอดอก คิดแล้วก็อดไม่ได้

“ไม่ได้บอกให้รออวี้หนานเฉิงกลับมาค่อยว่ากันเหรอ ฉันออกไปทำธุระกลับมาเธอก็หายไปแล้ว ดีนะที่ไม่เป็นอะไร ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา เธออยากให้ฉันตายไปกับเธอเลยหรือไง?”

เซิ่งอันหรานเพิ่งตื่นขึ้นมาก็โดนซูถานจิ้งบ่นชุดใหญ่ เธอกระพริบตาด้วยความคับข้องใจ และริมฝีปากของเธอก็กลายเป็นสีซีด

“ขอโทษนะซูจิ้ง ฉันผิดไปแล้ว”

อวี้หนานเฉิงกระแอมเบาๆ มองซูถานจิ้งแบบไม่พอใจนิดหน่อย

“เธอเสียงดังไปหน่อยนะ”

“ฉัน”

ซูถานจิ้งโมโหและเดินออกจากห้องไป

“ถ้าคุณไม่งีบนะ เรื่องนี้ก็ไม่เกิดแล้ว”

อวี้หนานเฉิงไม่รู้จะทำยังไง เลยเสริมไปอีกประโยค

“อวี้หนานเฉิง ตอนนี้สามีภรรยากันกำลังหายใจออกจากรูจมูกเดียวกันใช่ไหม?”

รอบนี้อวี้หนานเฉิงไม่ตอบโต้ใดใด

เซิ่งอันหรานรู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง รู้สึกลางไม่ค่อยดี จึงรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ซูถานจิ้งจะระเบิดไปมากกว่านี้

“ก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์ซะทีเดียวนะ ในป่าไผ่ฉันเห็นซุนซือหลี่ ดูเหมือนเรื่องราวทั้งหมดเขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องนะ”

เซิ่งอันหรานครุ่นคิดความเชื่อมโยงเกิดขึ้นระหว่างสิ่งที่ไม่ปะติดปะต่อกันก่อนหน้านี้ ทำไมจู่ๆซุนซือหลี่เขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่งานแถลงข่าวชิงเหมิง แล้วทำไมตอนแรกหว่านหว่านถึงถูกสถานสงเคราะห์ซื่อเหล่ยรับมาดูแลล่ะ

พอนึกถึงเรื่องนี้ เธอเอื้อมมือออกไปจับมืออวี้หลินเฉิง น้ำเสียงของเธอรีบเร่ง

“ฉันคิดว่าที่ชิงชิงน้อยหายตัวไปเขาอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้อง”

อวี้หนานเฉิงพยักหน้าเล็กน้อย ปรับให้เซิ่งอันหรานผิงหมอนให้พอดี ขยับเบาๆและปลอบเธอด้วยความอ่อนโยน

“เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง ในระหว่างที่เธอพักรักษาตัว ฉันจะจัดการทั้งหมดเอง”

ไม่มีคำหยาบแม้แต่การแสดงออกที่เข้มงวดที่ไม่เต็มใจที่จะทำให้เธอ

ยิ่งทำให้เซิ่งอันหรานรู้สึกผิด บ่ายวันนี้ก่อนออกจกบ้านเธฮนึกถึงแต่ชิงชิงน้อย ไม่ได้คิดแทนอวี้หนานเฉิงเลยซักนิด ทั้งที่ก่อนหน้านี้สัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างเขา

เจอเหตุการณ์นี้แทบจะสติแตกไปเลย พอมาคิดดูพบว่ามีความประมาทอยู่บ้าง คงทำให้อวี้หนานเฉิงตกใจไม่น้อย

“หนานเฉิง ฉันขอโทษนะ”

เธอจับมือข้างหนึ่งของเขาด้วยมือทั้งสองข้างของเธอ กางฝ่ามือออก นิ้วออกลูบไล้ฝ่ามือละเอียด เพื่อเตือนตัวเองว่าความสุขที่เธอมีนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด และเธอไม่เคยอยากจะสูญเสียมันไป

ลมหายใจที่คลุมเครือไหลเวียนอยู่ในพื้นที่ที่ไม่กว้างขวางนี้ ซูถานจิ้งมอง อวี้หนานเฉิงหายใจค่อยๆหนักขึ้น อดไม่ได้ที่จะทัก

“นี่ๆ ตรงนี้มีคนอยู่นะ ไว้หน้ากันหน่อยไม่ได้หรือไง?”

อวี้หนานเฉิงแสดงสีหน้าเบื่อหน่อย

“นี่ก็เย็นแล้ว เดี๋ยวฉันให้โจวหลานไปส่ง”

ซูถานจิ้งแลบลิ้นหยอกล้อเซิ่งอันหราน หลังจากวางบนใบหน้าที่ทุกข์ทรมานเขาก็หันหลังเดินออกไป เดินไปที่ประตูห้อง อดไม่ได้ที่จะโทรหาเกาจ้าน

“คุฯสามี มารับฉันหน่อย ฉันต้องการคุณ”

พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเย็น

“มีแค่พวกเธอหรือไงที่อวดความรักเป็นน่ะ”

หลังจากพูดจบเขาก็ปิดประตูด้วยเสียง "ปัง" และเดินออกไปด้วยรองเท้าส้นสูง

อวี้หนานเฉิงและเซิ่งอันหรานหลุดขำหลังประตูปิดหัวเราะเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นหอมหน้าผากเธอเบาๆ，

“คุณพักผ่อน ฉันอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณ”

เซิ่งอันหรานรู้ดีว่าไล่ อวี้หนานเฉิงกลับไม่ได้แน่ ก็เลยพยักหน้าเบาๆ เมื่อฉันกำลังจะนอนอีกครั้ง ฉันก็นึกอะไรบางอย่างได้ หันกลับมาถามว่า "โทรศัพท์ของฉันอยู่ที่ไหน?”

“อยู่นี่”

อวี้หนานเฉิงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เซิ่งอันหรานหยิบไปแล้วเปิดที่รูปภาพ พบว่ารูปที่ถ่ายไปโดนลบหมดแล้ว รู้สึกหมดหวังเลยเอ่โทรศัพท์วางไว้ที่เดิม