ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 504

ซูฮวนกับเกาเสี่ยวเป่ากินข้าวไปได้ครึ่งหนึ่งก็วิ่งไปเล่น หว่านหว่านที่อยู่ข้างๆก็ไม่รู้ว่าปีนลงจากเก้าอี้เมื่อไหร่ และทั้งสามคนก็หายไปในพริบตา

“หว่านหว่านมาสร้างปราสาททรายกับพวกเรากันเถอะ ถ้าหากทำไม่เป็นฉันจะสอนคุณเอง”

ซูฮวนเดินตามหลังหว่านหว่านทีละก้าว คิ้วบางย่นเล็กน้อย เธอหยุดฝีเท้าและยื่นมือเล็กๆออกมาให้เขา

เมื่อสบตากับซูฮวน ใบหน้าของหว่านหว่านที่เต็มไปด้วยความระวังก็ถูกบดบังด้วยความสุขที่ลอยขึ้นมาทันที แต่เกาเสี่ยวเป่าที่อยู่ด้านข้างไม่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัดใช้เธอกอดอกและมุ่ยปากราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ยิ่งใหญ่

ซูฮวนจับหว่านหว่าน และเกาเสี่ยวเป่าก็จงใจชะลอตัวและเดินตามหลัง หว่านหว่านหันกลับไปมอง หลายครั้ง และหลังจากลังเลอยู่เป็นเวลานานก็ยื่นมือเล็กๆของเขาไปทางเกาเสี่ยวเป่า

“ฮึ ฉันก็ไม่ได้รู้จักคุณ”

เกาเสี่ยวเป่ามุ้ยริมฝีปากด้วยท่าทางไม่พอใจ

“เกาเสี่ยวเป่าเร็วหน่อยสิ”

จู่ ๆ ซูฮวนก็กระตุ้น เด็กน้อยวิ่งไปอีกด้านหนึ่งด้วยใบหน้าที่พันกันและจับมือซ้ายของชูฮวน

“เกาเสี่ยวเป่า คุณไม่ได้ล้างมือหลังจากกินปีกไก่เหรอ มันเยิ้มมากเลย”

“……”

ไม่นานทั้งสามก็มาถึงชายหาด ก่อนที่ปราสาทจะถูกสร้างขึ้นเกาเสี่ยวเป่าและหว่านหว่านก็สร้างความวุ่นวายขึ้นมา ในขณะที่ไล่ตามกัน ได้บังเอิญไปเตะเจ้าหญิงแห่งชายหาดที่ซูฮวนสร้างขึ้นจนกองพะเนินเทินทึก ซูฮวนโกรธจัดหยิบ ยกพลั่วขึ้นและไล่ตามพวกเขา เกาเสี่ยวเป่าและหว่านหว่านจึงวิ่งหนีไปรอบๆ

มีกิจกรรมมากมายบนชายหาดเกาเสี่ยวเป่าและหว่านหว่านดูเหมือนจะลืมความระวังไปหมดแล้วในตอนนี้

อาหารเย็น กิน ดื่ม และดื่มของผู้ใหญ่ดำเนินไปอย่างช้าๆ ทันทีที่บาร์บีคิวจานใหม่ปรากฏขึ้น ซูฮวนก็ปรากฏตัวขึ้นจากระยะไกล

“ป่าป๊าหม่าม้าเกิดเรื่องแล้ว เกาเสี่ยวเป่าตกน้ำแล้ว และหว่านหว่านก็กระโดดลงไปแล้ว”

ซูฮวนแทบจะขาดหายใจ และล้มลงในระยะร้อยเมตรและไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก อวี้หนานเฉิงมีปฏิกิริยาตอบสนองเร็วสุด เขารีบวิ่งไปอุ้มซูฮวนขึ้นมาจากพื้น แล้วอาศัยจังหวะนี้รีบส่งให้ในอ้อมกอดของเซิ่งอันหราน

สีหน้าของเกาจ้านซีดเซียว ในตอนที่วิ่งไปหัวใจของเขาเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา เมื่อเขาและอวี้หนานเฉิงมาถึงสระว่ายน้ำริมชายหาด เด็กน้อยทั้งสองคนก็ได้ลอยไปตรงกลางแล้ว เกาเสี่ยวเป่ากำลังจะจม หว่านหว่านยังคงกระพือตัวเองอยู่บนน้ำ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าไม่มีแรงแล้ว

ทั้งสองคนกระโดดลงไป เกาจ้านช่วยเกาเสี่ยวเป่า และอวี้หนานเฉิงก็อุ้มหว่านหว่านขึ้นมา

อีกด้านหนึ่งกู้อันได้โทรหาหมอประจำตระกูล หลังจากที่ส่งเด็กน้อยทั้งสองกลับห้องแล้ว หมอก็รีบมาอย่างรวดเร็ว หลังจากตรวจแล้วทั้งสองคนไม่ได้เป็นอะไรมาก

“ช่วยเหลือได้อย่างทันท่วงที เด็กทั้งสองคนมีน้ำในปอด แต่สถานการณ์ทั่วไปยังปกติดี แค่ระวังอย่าให้เป็นหวัดก็พอ”

ถานซูจิ้งที่แข็งแกร่งอยู่เสมอ ในตอนนี้เธอกลับตาแดง เนื่องจากเกาจ้านระงับอารมณ์ไม่ได้ จึงถูกเธอตำหนิและไล่ออกห้อง ในตอนนี้เขาเอามือเกาหัวเกลียดตัวเองจนอยากจะเอาศีรษะทุบกำแพง

เมื่ออวี้หนานเฉิงเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วลงมาข้างล่าง เมื่อเกาจ้านเห็น เขาก็รีบเปิดปากสนทนาในทันที

“ฉันบอกแล้วว่าไม่สามารถปล่อยให้เสี่ยวเป่าอยู่กับหว่านหว่านได้ นี่แค่ครู่เดียวเองนะ ถ้าเกิดว่าเสี่ยวเป่าเป็นอะไรขึ้นมา ซูจิ้งไม่ฆ่าฉันเหรอ ?”

เกาจ้านเปียกไปทั้งตัว ไม่ว่าเขาจะเดินไปไหนก็มีคราบน้ำอย่างเห็นได้ชัด อวี้หนานเฉิงดูไม่มีความสุข เขาเอาเสื้อผ้าที่หยิบลงมายัดใส่ในอ้อมแขนของเขา

“มีเรื่องอะไรไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วค่อยพูด”

“ผมจะมีกะจิตกะใจเปลี่ยนเสื้อที่ไหนกันละพี่ ตอนนี้ผมกังวลแค่ว่าถานซูจิ้งจะให้คนอื่นมาแทนที่ผม”

เกาจ้านนั่งลงบนโซฟาหนังในห้องนั่งเล่น และในไม่ช้าก็มีแอ่งน้ำเล็กๆ ก่อตัวขึ้นบนพื้นผิวของโซฟาเป็นรูปก้นของเขา อวี้หนานเฉิงมองอย่างเย็นชา คิ้วของเขาขมวดขึ้นมา

“เกาเสี่ยวเป่าและหว่านหว่านตกน้ำทั้งคู่ ดังนั้นคุณจะแสดงความโกรธกับหว่านหว่านไม่ได้”

“พี่เฉิง——”

เกาจ้านแทบไม่อยากจะเชื่อ เขาเงยหน้ามองอวี้หนานเฉิงที่ชี้หน้าเขาอีกครั้ง