ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 517

“ไม่ ไม่มี”

ปฏิกิริยาของหลานจิงจิงเป็นตัวยืนยันการคาดเดาของเซิ่งอันหรานไปอีก

เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง ด้านหนึ่งกังวลเรื่องหลานจิงจิง เลยถามซือหมิงเฉียงเพื่อสอบถามความจริง ในความจริงแล้วมันก็ค่อนข้างจะอดไม่ได้ แต่หลังจากพิจารณาอย่างจริงจังแล้ว

“ผู้หญิงอายุประมาณยี่สิบปี แต่งตัวค่อนข้างทันสมัย ผมยาวหยิกสลวย ผอมบางและสูง แม้ว่าจะไม่ได้สังเกตุเป็นพิเศษ แต่ก็ดูเหมือนว่าเธอไม่มีรอยสักนะ”

คำพูดของเซิ่งอันเหรินทำให้หลานจิงจิงใจเย็นลง หลังจากคลายความกังวล ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าเธอมีกังวัลมากเกินไป และนั่งลงอีกครั้งโดยให้เก้าอี้ข้างหลังเธอ

“มันไม่ใช่เธอ มันไม่ใช่เธอ”

เธอพึมพำเล็กน้อยอาการทำตัวไม่ถูกแสดงบนใบหน้าของเธอ

สีหน้าของเซิ่งอันหรานยังคงเหมือนเดิม ราวกับว่าเขาไม่ได้ใส่ใจกับกิริยาของเธอ แล้วลุกขึ้นปัดผมของเขาเล็กน้อย

“วันนี้ฉันรบกวนคุณมานานแล้ว ฉันจะขอกลับก่อน ต้องอยู่เวรร้านอาหาร อีกระยะหนึ่งฉันจะมาหาคุณเมื่อมีโอกาส”

คำพูดของเซิ่งอันเหรินทำให้หลานจิงจิง ดึงตัวเองกลับจากความทรงจำครั้งก่อน แล้วลุกขึ้นไปส่ง เซิ่งอันหรานที่เดินไปที่ประตูหันกลับมามองดูด้วยแววตาที่แผ่วเบาเล็กน้อย

“คุณใจดีมาก พี่เฉียงโชคดีที่ได้พบคุณ”

เธอแสดงถ้อยคำเหล่านี้ตามอย่างจริงใจ ไม่ได้มีจุดประสงค์แอบแผง และคลี่คอเสื้อที่มีรอยย่นของเธอออกในขณะที่เขาพูด แล้วหันหลังเดินจากไป

เธอรู้สึกเสมอว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกในไม่ช้าในฐานะอื่น

——

กู้อันรีบกลับคฤหาสน์ หว่านหว่านคอยและมองไปรอบ ๆ ทางเข้าคฤหาสน์ทั้งเช้า เมื่อเห็นร่างนั้นค่อยๆ ก้าวเข้ามาจากนอกประตู ดวงตาที่ชัดเจนของเด็กน้อยก็สว่างขึ้นในทันใด จากนั้นเขาก็หลุดจากมือของสาวใช้ แล้วเขาก็พุ่งตัวเข้าไปหา

กู้อันแค่รู้สึกหนักหน่วง มองลงไปที่เจ้าตัวเล็กที่กำลังเอาหัวถูกับเธอ ท่าทางอ้อนจนน่าหงุดหงิด กู้อันเด็กหญิงอายุสิบแปดปีอดไม่ได้ที่จะเปี่ยมด้วยความรักของแม่

“หว่านหว่าน ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”

กู้อันจูงมือ หว่านหว่านไปทางรถทัวร์ จากบริเวณวิลล่าถึงทางเข้าคฤหาสน์ เขาไม่คิดว่าหว่านหว่านจะรอที่นี่

ไม่ไกลออกไปหมิงหลานแสดงอาการหมดหนทางเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ

“คุณชาย *มารอหว่านหว่านที่นี่ตอนเจ็ดโมงเช้า ถ้ากู้อันไม่มา คุณหนู เขาไม่ไปไหนหรอก เขานั่งรอบนเก้าอี้หินนี้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”

หมิงหลานไม่คาดคิดว่าเด็กอายุ 5 หรือ 6 ขวบจะอดทนได้ขนาดนี้ และเธอสามารถรอที่นี่ได้เพียงสี่หรือห้าชั่วโมงเท่านั้น และเธอก็แทบไม่ล้มลงเลย

กู้อันได้ยินเช่นนี้ก็แปลกใจเล็กน้อย และในขณะเดียวกัน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ ก้มลงและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างทันได้นั้นพบว่าแววตาของหว่านหว่านดูตื่นเต้นและเต็มไปด้วยพลังอยู่เสมอ และดูเหมือนเธอจะไม่โกรธเลย

เธออดหัวเราะไม่ได้และเอื้อมมือไปเกาจมูกของเด็กน้อย

“ฉันผิดเวลาเอง ต่อไปฉันสัญญาว่าจะตรงเวลานะ”

พูดอย่างนั้น เธอยกมือขวาขึ้นและสาบาน ความตื่นเต้นในสายตานั้นไม่ลดน้อยลง เขายิ้ม พยักหน้าหนักๆ และบีบคำพูดครู่หนึ่ง

“โอเค”

กู้อันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ หยิกแก้มหว่านหว่านอย่างไม่น่าเชื่อ ใบหน้าของเด็กน้อยถูกบีบและบิดเบี้ยว ทันทีที่เขาปล่อยมือ มีลายนิ้วมือสีขาวชัดเจนสองรอยบนใบหน้าของเขา ไม่นานเลือดก็กลับมาและกลายเป็นปกติอีกครั้ง

หว่านหว่านคับข้องใจบางอย่างตบหน้าเบาๆ

“เจ็บนะ”

“พูดได้แล้วเหรอ”

กู้อันหายจากอาการช็อค มองไปที่หมิงหลานเพื่อตามถามไถ่ หมิงหลานยิ้มเบาๆและพยักหน้า

“หมอที่ตรวจเขาบอกว่าเขาไม่เคยพูดมาก่อนเพราะเขาเคยชินกับภาษาเวียดนามและเขาไม่ค่อยรู้ภาษาจีนมากนัก นอกจากนี้ แรงกดดันของสิ่งแวดล้อมก็มากเกินไป ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะปรับตัวแล้ว เขาสามารถเรียนรู้ภาษาได้อย่างรวดเร็วตั้งแต่อายุยังน้อยเขาสามารถพูดได้มากขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากติดตามเรา”

ตอนที่หมิงหลานพูดหว่านหว่านก็พยักหน้า หลังจากที่เธอพูดจบ กู้อันก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

กู้อันดีใจมาก

“เธอเข้าใจสิ่งที่เราพูดด้วยใช่ไหม”

“ครับ”