ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 521

ผ่านไปครู่หนึ่ง ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออกอีกครั้ง สือหมิงเฉียงเอามือไขว้หลังและเดินเข้ามา

หลานจิงจิงไม่ได้รู้สึกโกรธเขาแล้ว เพราะเธอรู้ว่าคนอย่างเขาไร้ความรู้สึกเหมือนกับไม้ท่อนหนึ่ง เขาไม่เคยเดาความหมายที่ลึกซึ้งจากคำพูดของคนอื่นได้เลย

“มากินเร็วๆสิ ซุปเย็นหมดแล้ว ”

เธอก้มหน้าก้มตาทานซุป และเลือกคีบเฉพาะเนื้อใส่ลงไปในชามอีกใบหนึ่ง จู่ๆก็มีของสีชมพูบางอย่างดึงความสนใจของเธอ เธอเงยหน้าขึ้น เห็นสือหมิงเฉียงกำลังมองลูกบอลในมือพร้อมกับยิ้ม

"นั่นอะไรน่ะ?"

สือหมิงเฉียงเอาลูกบอลไปเก็บไว้ข้างหัวเตียงของเธอ และเล่าถึงวิธีที่เขาช่วยเด็กหญิงตัวเล็ก ๆคนนั้นให้เธอฟังอย่างละเอียด เขาจ้องไปที่ลูกบอลสีชมพูอีกครั้ง และพึมพำกับตัวเอง

“แม่ของเด็กคนนั้นบอกว่าฉันเป็นคนดี และนี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันได้ยินคนอื่นพูดว่าฉันเป็นคนดี”

หลานจิงจิงหยุดตะเกียบในมือของเธอ

ตอนนั้นเธอยังไร้เดียงสา ส่วนตอนนี้เธอได้ผ่านอะไรต่างๆมามากมาย และไม่กล้าจะยืนกรานว่าเขาเป็นคนดีเหมือนอย่างตอนนั้นได้

เขายิ้มอย่างเขินอาย

"พี่ก็แค่เคยทำผิดพลาดมาก่อน "

“ถ้าเคยทำผิดพลาดมาก่อนจะมีโอกาสให้กลับตัวไหม ？”

เธอเงียบ

ตะเกียบคู่นั้นวางอยู่ในชามซุปไม่มีการขยับ

หากคนที่ทำผิดพลาด ศีลธรรมและกฎหมายไม่สามารถทำอะไรเขาได้ แถมยังมีโอกาสให้กลับตัว โลกนี้มันคงจะดูโหดร้ายเกินไปสำหรับเยื่อที่ถูกคนเหล่านั้นทำร้าย

ความอ่อนโยนแผ่มาปกคลุมเหนือศีรษะของเธอ คนที่ถามคำถามเช่นนี้ควรจะได้รับการปลอบโยนมากกว่า แต่คนที่ได้ฟังกลับตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิด

ไม่น่าจะมีโอกาสหรอกมั้ง เธอดูละครมาหลายเรื่องแล้ว คนที่เคยทำพลาดมาก่อน มักจะมีจุดจบในตอนท้ายที่ไม่ดี

เธอซุกตัวเข้าไปที่หน้าอกอันแข็งแรงของชายคนนั้น และเล่าบางสิ่งบางอย่างออกมาช้าๆ

“ก่อนหน้านี้พ่อของฉันเคยเล่นการพนัน ตอนเด็กๆ ฉัน มักจะเห็นแม่ของฉันนั่งมองโทรศัพท์อยู่คนเดียวในบ้าน ต่อมามือของเขาถูกคนที่คาสิโนตัดขาด แม่ของฉันถูกพวกทวงหนี้บีบจนทำให้เธอต้องฆ่าตัวตาย ตอนนั้นฉันเกลียดคนเลวเหล่านั้น แต่ต่อมาฉันเกลียดเพียงแค่พ่อของตัวเอง "

ความชื้นอันอบอุ่นทำให้เสื้อยืดของสือหมิงเฉียงเปียกชุ่ม เดิมทีเขาคิดว่าสิ่งที่หลานจิงจิงกำลังจะกล่าวหาคือคนในสังคมเหล่านั้น แต่ไม่นึกว่าเธอจะหัวเราะเยาะตัวเอง

“ตอนที่อยู่เมืองไทย ทุกครั้งที่พี่ต้องออกไปข้างนอก ฉันมักจะกังวลจนนอนไม่หลับ ฉันแค่ต้องการเดินตามหลังพี่ ตอนนี้ก็เหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้ ฉันไม่สามารถแอบตามพี่ไปไหนมาไหนได้อีกแล้ว”

มือของเธอกำลังจับที่ชายเสื้อคลุมของโรงพยาบาล น้ำเสียงของเธอค่อยๆแผ่วเบาลง

ดวงตาของสือหมิงเฉียงสั่นไหว

“ฉันจะต้องรักษาโรคของเธอจนหาย ”

ความหมายสำคัญที่เธอต้องการจะสื่อไม่ใช่เรื่องนี้ เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เธอจึงทำได้เพียงแค่ส่ายหัวเบาๆ

“ฉันคิดมาตลอดว่าคนทำผิดไม่มีโอกาสให้กลับตัวได้ แต่ดูเหมือนพี่จะโชคดีกว่าฉัน พระเจ้าคุ้มครองพี่ ดังนั้นฉันหวังว่าพี่จะเป็นคนดี มากกว่าหวังว่าโรคของตัวเองจะรักษาหาย ”

เธอยกแขนขึ้น ปลายนิ้วบางๆค่อยๆเคลื่อนไปตามโครงร่างของลูกบอลที่หัวเตียง ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยแสงอันอบอุ่น

สือหมิงเฉียงยังคงนิ่ง เส้นเลือดทั่วร่างกายค่อยๆเดือดพล่าน คำพูดเมื่อกี้ทำให้ร่างกายของเขาเริ่มสั่นไหว

จนกระทั่งคนที่ซบอยู่ที่ไหล่ของเขาค่อยๆหลับไปอย่างช้าๆ ความร้อนจากลมหายใจพุ่งไปที่คอของเขาอย่างต่อเนื่อง จู่ๆประกายของความเย็นชาก็ ปรากฏขึ้นใต้ดวงตาของเขา

หลังจากวางหลานจิงจิงลงบนเตียงแล้ว เขาก็ปิดไฟและออกจากห้อง ร่างที่เหนื่อยค่อยเดินไปตามทางเดินที่มีแสงสลัวๆ เสียงกดโทรศัพท์มือถือก้องกังวานขึ้น

“ฉันเลือกข้อที่สอง มะรืนตอนสิบโมง เรามาพบกันที่เก่า”

ปลายสายพิมพ์ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว