ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 532

เซิ่งอันหรานค่อยๆขยับตัวไปด้านหลัง เพื่อรักษาระยะห่างจากสือหมิงเฉียง

"คุณหมายความว่าอะไร?"

สือหมิงเฉียงยิ้มอย่างดูถูก มืออีกข้างหนึ่งคลำหาบางสิ่งที่อยู่ข้างหลังเขา เขาหยิบมีดทหารออกมา และวางบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว

เสียงของเขาเย็นชามาก

"ฆ่าผมสิ"

เซิ่งอันหรานสั่นไปทั้งตัว เธอทรุดตัวลงบนเก้าอี้ ใบหน้าของเธอซีดเผือด

"คุณมันบ้าไปแล้ว?"

ปฏิกิริยาของเซิ่งอันหรานเป็นไปอย่างที่สือหมิงเฉียงคาดเอาไว้ เขาเปลี่ยนอิริยาบถไป โดยหันหลังให้เธอและขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ หยิบมีดออกมาจากฝัก ใบมีดคมๆสะท้อนแสงไฟในห้อง เขาหันหน้ากลับมามองเธอ

“ลองนึกถึงชายชราคนนั้นสิ ผมได้ยินมาว่าตอนที่เขาป่วยคุณดูแลเขาเป็นอย่างดี ถ้าหากไม่ใช่เพราะผม เขาคงจะหายดีและมีโอกาสได้ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว ตอนนี้โอกาสอยู่ตรงหน้าของคุณแล้ว ไม่อยากจะล้างแค้นแทนเขาเหรอ?”

เซิ่งอันหรานกำลังจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ การยั่วยุของสือหมิงเฉียงมันเกินขอบเขตที่เธอจะทนไหว

“ยังมีครอบครัวและเพื่อนๆ คนอื่นๆของคุณอีก ถ้าหากว่าผมคิดจะทำจริงๆ โอกาสมันมีเยอะแยะไป และตอนนี้คุณก็มีโอกาสที่จะตัดไฟแต่ต้นลม—”

เขากล่าวพร้อมกับหันมีดขึ้น นิ้วของเขาค่อยๆสัมผัสลงบนมีดเล่มนั้น และหันด้ามมีดไปที่ เซิ่งอันหรานด้วยแววตาแห่งการรอคอย

มือของเซิ่งอันหรานหยิบมีดเล่มนั้นด้วยความสั่นสะท้าน เธอควบคุมมือของตัวเองไม่ได้ จู่ๆ มีแสงสว่างแวบเข้ามาในดวงตาของเธอ อารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ถูกหยุดด้วยหลักการของเหตุและผล เธอเอามีดใส่กลับเข้าไปในฝัก แล้ววางลงบนโต๊ะอย่างแรง

“เดิมทีฉันมีความคาดหวังอันริบหรี่สำหรับคุณ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหลานจิงจิงจะตาบอด ฉันจะคิดเสียว่าตัวเองเป็นคนไร้เดียงสา คุณออกไปได้แล้ว”

เธอพูดขึ้นพลาง เผชิญหน้ากับสายตาอันเย็นชาของเขา

สือหมิงเฉียงเลิกคิ้วขึ้นและพยักหน้าครุ่นคิด จากนั้นไม่นานเขาหยิบมีดบนโต๊ะ และหันหลังเดินไปหยิบแจ็กเกตหนังบนโซฟา ราวกับว่าเขาต้องการจะจากไปจริงๆ

แต่สุดท้ายเสียงฝีเท้าของเขาก็เดินไปหยุดเพียงแค่ที่หน้าประตู เขาหันกลับมาราวกับว่านึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

“อ้อ มีอีกอย่างที่ผมเกือบจะลืมบอกคุณไป—”

เขาพูดพลางดึงภาพถ่ายออกมาจากด้านในของกระเป๋าแจ็กเกตหนัง และหันกลับมาที่เซิ่งอันหราน

“เด็กคนนี้ คุณก็รู้จักสินะ ？”

เซิ่งอันหรานจ้องไปที่เด็กชายตัวเล็ก ๆ ซึ่งยิ้มแย้มอยู่ในรูป ดวงตาของเธอเคร่งขรึมขึ้นทันที

“ผมจะบอกคุณให้นะ เด็กคนนี้เขาชื่อหลวนหล่วน เป็นเด็กที่เกิดจากเกาหย่าเหวินเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนที่เธอไปอยู่เวียดนาม”

"อะไรนะ ?"

เรื่องนี้กะทันหันเกินไปสำหรับเซิ่งอันหราน รูม่านตาของเธอสั่นสะท้าน

หวานหว่านคนนั้นที่แท้เป็นลูกชายของเกาหย่าเหวิน

จู่ๆ ใบหน้าของสือหมิงเฉียงก็เข้าขยับเข้ามาใกล้

“ตอนนี้ลูกชายคนนี้เป็นเพียงความกังวลเดียวของเกาหย่าเหวินแต่เจ้าตัวเล็กนั่นก่อนหน้านี้ดันแอบหนีออกมาจากสถานสงเคราะห์ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราว คุณลองคิดดูสิว่า หากเกาเหย่าเหวินรู้ว่าลูกชายของตัวเองตอนนี้อยู่ที่คฤหาสน์บนภูเขาจือเฟิง และถูกรับเลี้ยงโดยเด็กสาวมหาวิทยาลัยที่ชื่อกู้อัน เกาหย่าเหวินจะทำยังไง ？”

เขาหยุดครู่หนึ่ง แววตาที่มองมาเต็มไปด้วยความอาฆาต

“โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าเธอรู้ว่า คุณกับกู้อันมีความเชื่อมโยงกันอย่างไรกัน —”

"ต่ำช้า!"

เซิ่งอันหรานโกรธจนแทบจะระงับอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่ เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ และกำลังจะเดินออกจากสำนักงาน

ความวิตกกังวลที่ควบคุมไม่ได้ทำให้เธอตื่นตระหนก เลือดในร่างกายของเธอพุ่งไปถึงสมอง เธอเกือบจะสูญเสียความสามารถในการคิดวิเคราะห์ เซิ่งอันหรานยื่นมือออกไปเปิดประตูสำนักงาน แต่พบว่าลูกบิดประตูขยับเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และเมื่อเธอลองบิดดูอีกครั้งก็พบว่ามันไม่ขยับ

เธอแทบจะเป็นบ้า จนกระทั่งเสียงอันแผ่วเบาของซือหมิงดังมาจากด้านหลัง

“อย่ามาทำตัวไร้สาระ ผมล็อกประตูแล้ว”

เขาพูดขึ้นพลางหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเสื้อ และโยนมันออกไปทางหน้าต่างข้างหลังเขาอย่างแม่นยำ

เซิ่งอันหรานหันหลังกลับ ดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดงก่ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง มันบดบังดวงตาคู่นั้นของเธอเกือบมองไม่เห็น