ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 541

“คิดไม่ถึงว่านายชอบมาทำเรื่องแบบนี้ในห้องน้ำ——”

กู้เทียนเอินบนศีรษะยังมีผ้าพันแผล นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องน้ำเมื่อคืน เขายังรู้สึกปวดหัว

คนนั้นมองเห็นว่าถูกขวางทาง สายตาคำนวณก็ถูกปกปิดอย่างรวดเร็ว กระตุกริมฝีปากแดงเปิดปากพูดด้วยท่าทางอ่อนช้อย

“สุดหล่อท่านนี้เรื่องเมื่อคืนเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันดื่มเยอะเกินไปจึงไม่ระวังลงมือกับคุณแล้ว ค่ารักษาพยาบาลเท่าไหร่?ฉันจะชดใช้ให้คุณ”

พูดพลางเขาเปิดกระเป๋าที่ถืออยู่ในมือ นานมากจึงเงินหยิบสองร้อยหยวนยัดใส่ในมือของกู้เทียนเอิน

กู้เทียนเอินมองดูเงินในมือก็พูดไม่ออก เงยหน้าขึ้นมาสายตากะพริบความสนุก ร่างครึ่งหนึ่งพิงที่ประตู ลูบคางกวาดสายตามองดูเขาอย่าง

ละเอียด

“ความสามารถนี้ของนายยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่มีพิรุธแม้แต่นิดแล้ว วันๆยั่วยวนผู้ชายให้หลงใหล ก็ไม่รู้ว่าถ้าหากพวกเขารู้ฐานะจริงของนาย จะฉีกนายเป็นชิ้นๆไหม รุ่นน้องซุนป๋อหยาง?”

ในที่สุดกู้เทียนเอินก็เรียกชื่อของเขาด้วยเสียงที่หนักแน่นเป็นพิเศษ ซุนป๋อหยางก็ไม่เสแสร้ง ไม่ทำท่าทางเขินอายอีก กลับคืนสู่สภาพผู้ชาย น้ำเสียงก็เป็นปกติ

“คุณก็มีความสามารถ”

เขาพูดประเมินหนึ่งประโยค ไม่แสดงท่าทางอ่อนแอ

กู้เทียนเอินไม่ปฏิเสธการประเมินของเขา มือข้างหนึ่งเอื้อมไปจับหลังคอของเขา ลากเขาลงไปชั้นล่าง

ซุนป๋อหยางรูปร่างสูง และใส่รองเท้าส้นสูง ถูกกู้เทียนเอินดึงคอเขาต้องก้มตัวและเดินตามหลังเขาอย่างเชื่องช้า ระหว่างทางก็ร้องไม่หยุด“นี่ ”

กู้เทียนเอินไม่เกรงใจ ลากเขาไปถึงโรงรถใต้ดิน หลังจากที่ได้ยินการเคลื่อนไหวเปิดประตูรถ กู้เทียนเอินก็โยนคนเข้าไป

บนรถมีเพื่อนร่วมงานที่เขาเรียกมาให้ช่วยจากสถานีตำรวจ ซุนป๋อหยางเพิ่งจะถูกโยนเข้าไป ทั้งสองคนก็ล้อมรอบเขาอยู่ตรงกลาง สีหน้าท่าทางเหมือนจะกินคน

“ผมไม่ได้ทำอะไร พวกคุณมีอะไรก็พูดกันดีๆ”

ซุนป๋อหยางหดตัวไปด้านหลัง กอดกระเป๋าแน่นโดยไม่รู้ตัว นอกจากสิ่งนี้ก็ไม่มีอย่างที่เขาสามารถพึ่งพาได้

กู้เทียนเอินขึ้นตามมาบนรถ หลังจากที่ปิดประตูรถ ไฟในรถก็มืดสลัว เขานั่งตัวตรง พูดเรื่องสำคัญ

“ทำไมถึงทำเรื่องให้เกาหย่าเหวิน?”

ซุนป๋อหยางไม่เข้าใจ ขมวดคิ้วยืนยัน

“ขอโทษด้วย คุณพูดว่าเกาอะไร?”

กู้เทียนเอินอดไม่ได้ที่จะโกรธ ดึงคอเสื้อของเขา

“นายจะมาเสแสร้งโง่อะไร?เมื่อวานนายติดตั้งเครื่องดักฟังในกระเป๋าของผู้ช่วยผู้จัดการของชิงเหมิงใช่ไหม?คนถูกนายติดตามนายยัง

ขโมยUSBไปแล้ว นายยังพูดว่าไม่รู้ เมื่อวานหยิบUSBไปได้รับความดีจากผู้อื่นแล้วเถอะ”

ไม่เอ่ยถึงไม่เป็นไร เอ่ยถึงเรื่องนี้ซุนป๋อหยางสายตาเต็มไปด้วยความโกรธ กำหมัดขึ้นมา

“คุณหลอกผมใช่ไหม?”

กู้เทียนเอินดูถูก มองเขาด้วยสายตาเย็นชา

“อย่าคิดว่านายอยู่ในมหาวิทยาลัยสืบสวนมาหลายปีแล้วจะเป็นพระเจ้า นายอยู่ด้านนอกไปรับงานส่วนตัวฉันไม่พูดถึง แต่เรื่องราวที่โหดเหี้ยมผิดมนุษย์นายก็ทำ นายคู่ควรกับฐานะนักศึกษาของมหาวิทยาลัยรักษาความปลอดภัยสาธารณะได้ยังไง”

ซุนป๋อหยางไม่แปลกใจที่ฐานะของตัวเองถูกแฉออกมา แต่เขาโกรธที่กู้เทียนเอินประณามกล่าวหาเขา

“ผมไม่ทำเรื่องโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ คุณพูดว่าเกาหย่าเหวินผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ภารกิจพวกนี้ผมรับมาจากคนอื่น สถานการณ์ทุกอย่างก็ติดต่อคนกลาง ภารกิจครั้งนี้เป็นเพียงการดักฟังข่าวคราวเท่านั้น ไม่ถือว่าเป็นเรื่องโหดเหี้ยมผิดมนุษย์?”

“คนกลาง?”

กู้เทียนเอินสีหน้าสงสัย แต่เชื่อคำพูดของซุนป๋อหยางครึ่งหนึ่ง เขามีความสนใจคนกลางมาก ซุนป๋อหยางเห็นท่าทางเขาก็พยักหน้า

“ครั้งนี้การสอดแนมในมือคุณถือว่าผมยอมรับ หลังจากนี้ฉันก็จะไม่ไปรับภารกิจอะไรที่ไร้สาระอีก นี้พวกเราคือไม่ต่อยกันก็ไม่รู้จัก ยุทธจักรกว้างใหญ่ มีโชคชะตาค่อยพบกันใหม่!”