ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 549

"แต่กู้เจ๋อ ฉันเสียใจภายหลัง เสียใจที่แต่งกับนาย นายไม่เหมาะกับการเป็นสามีคนหนึ่ง"

ในฐานะสามี เขาให้ทุกอย่างกับเธอ ขาดเพียงอย่างเดียวคือความรู้สึก

เธอเก็บมือ แขนค้ำโต๊ะหินอ่อนลุกขึ้น หยิบแก้วไวน์หนึ่งจากตู้ติดผนังด้านหลัง

"ฉันคิด ปัญหาก่อนหน้านี้ของเราน่าจะเพราะขาดลูกไปคนหนึ่ง ฉันครุ่นคิดอย่างหนักไม่ง่ายที่จะมีลูกคนหนึ่งกับนาย แต่นายยังหย่ากับฉัน"

เธอพูดพล่ามไปพลาง เทเหล้าให้ตัวเองเต็มแก้วไปพลาง ผลเป็นอย่างที่คิดถูกกู้เจ๋อแย่งไป

เธอเหมือนโกรธเล็กน้อย

"นี่เป็นเหล้าของฉัน นายอยากดื่มก็ดื่มไป ไม่ดื่มก็คืนให้ฉัน"

ลิเลียนลุกขึ้นคิดจะไปแย่งแก้วในมือเขา กู้เจ๋อยื่นมือขวางไว้ คิดแล้วเงยหน้าดื่มไวน์แก้วนั้นจนหมด แก้วกระทบลงโต๊ะหินอ่อนแรงๆ เกิดเสียงกังวาน เขาก็หมดความอดทนแล้ว

"ลิเลียน เธอโวยวายพอแล้วก็ไปพักผ่อนเถอะ"

ระหว่างพูดลุกขึ้นเดินไปทางประตู เพิ่งลุกขึ้นวินาทีนั้นจู่ๆ รู้สึกวิงเวียน เขาค้ำที่โต๊ะ ส่ายหน้าไปมา

กลับยิ่งส่ายยิ่งหนัก

"กู้เจ๋อ ฉันเหนื่อยนิดๆ พวกเรากลับห้องไปพักผ่อนเถอะ"

น้ำเสียงลิเลียนเหมือนดังมาจากนอกมหาสมุทร มีความลวงและยานอยู่เล็กน้อย กู้เจ๋อฝืนรักษาสติสุดท้ายไว้ ผลักลิเลียนที่ก้มตัวเข้ามาออก

วินาทีที่ร่างกายเธอแนบชิด ความร้อนที่เกิดมาจากก้นบึ้งบางอย่าง จู่ๆ เหมือนกระแสน้ำทำลายสติของเขา

ร้อน

ความร้อนที่ไม่อาจขับไล่เหมือนกองไฟกลืนกินเขา

ลิเลียนขยับแนบชิดเข้าไปอีก เส้นโค้งสวยงามครึ่งตัวในชุดนอนผลุบ ๆ โผล่ ทำให้เส้นประสาททั้งหมดของเขาตึงไปหมดทันที

"กู้เจ๋อ กู้เจ๋อ กู้เจ๋อ "

น้ำเสียงหวานๆ ของเธอ มีความต้องการอย่างห้ามไม่ได้ ตามมาริมฝีปากและหน้าอกแนบชิด เสียงครางค่อยๆ เข้าไปในหูยิ่งทำให้คนไม่อาจควบคุมตัวเอง

เธอถอดเสื้อเขา แล้วถอดชุดนอนตัวเอง ขณะเดียวกับที่จูบอย่างร้อนแรงสองมือก็ยื่นไปที่เข็มขัดหนังของเขา

บรรยากาศคลุมเครือยึดครองอากาศในห้องนี้ทุกตารางนิ้ว

"แก๊ก..."

เธอปลดเข็มขัดหนังเขาออกแล้ว

แต่เสียงเล็กๆ นี้กลับเหมือนระฆังตอนเช้า ดึงสติที่แทบจะหายไปของกู้เจ๋อกลับมา

"เหล้า......"

เขาค่อยๆ ได้สติ

"เธอวางยา"

ลิเลียนไม่สน เหมือนอยากเอาตัวเองเข้าไปในร่างผู้ชายตรงหน้าคนนี้ เธอจูบอยู่ หางตามีความชื้นอยู่เล็กน้อย

"ลูกคนแรกไม่มีแล้ว พวกเรายังสามารถมีคนที่สอง คนที่สาม วันนี้เป็นวันตกไข่ของฉัน ลูกของเราจะกลับมาอีก"

เธอไม่อาจลบความเศร้าในใจ คิดถึงชีวิตเล็กๆ หนึ่งที่หายไปจากชีวิตกะทันหัน จู่ๆ การกระทำยากจะดำเนินต่อไป แต่เธอยังพยายามกดความรู้สึกตัวเอง พยายามรวมร่างกับเขา

สติที่กลับมาได้ในวินาทีนั้นสุดท้ายก็แพ้ให้กับการจู่โจมรุนแรงของลิเลียน ในที่สุดก็แพ้ไป ทั้งสองจูบกันจากห้องรับแขกไปทางห้องนอน

เปิดประตูห้องนอน

"เปล่า ฉันก็เป็นคนธรรมดา"

ในสมองเกิดเสียงหนึ่งอย่างไม่ทันตั้งตัว แล้วเริ่มปรากฏภาพที่แม้แต่เขาเองก็ไม่เข้าใจ ร่างกายใช้ประโยชน์หลุดออกจากสถานการณ์ตรงหน้า ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ขณะที่ก้าวออกห้องนอนไปทางประตูบ้าน

ใช้โอกาสจากสติที่มีอยู่น้อยนิด เขารีบสวมเสื้อผ้าอย่างรีบร้อน ติดกระดุมไปพลางโทรหาผู้ช่วยหลี่เยี่ยนไปพลาง