ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 73

ก่อนขึ้นข้างบน เซิ่งอันหรานไปหาคนใช้ขอครีมทาแผลโดนลวก เคาะประตูห้องแต่งตัว

"เข้ามา"

อวี้หนานเฉิงเปลี่ยนชุดแล้ว ชุดนอนก่อนหน้านี้ม้วนเป็นก้อน ทิ้งลงพื้นอย่างมักง่าย

"ขาไม่เป็นไรใช่ไหม? ฉันเอาครีมทาแผลโดนลวกมาให้คุณ"เซิ่งอันหรานยืนถามอยู่หน้าประตู

อวี้หนานเฉิงพยักหน้า

"ขอบใจ"

"ไม่ต้องเกรงใจ เดิมก็เป็นครีมทาแผลโดนลวกของบ้านพวกคุณ งั้นฉันบางตรงนี้ คุณทาก่อน ฉันออกไปก่อน"

"อืม"

ครีมทาแผลโดนลวกลง เซิ่งอันหรานหมุนตัวออกจากห้องแต่งตัว เพิ่งเดินได้สองก้าวจู่ๆ คิดอะไรได้ หันกลับไปอีกครั้ง ผลักประตูเข้าไปพูดว่า

"ครีมทาแผลโดนลวกนั้นคุณจำไว้ว่าต้อง……"

พูดยังไม่ทันจบ ชั่วพริบตาที่เห็นฉากตรงหน้า เซิ่งอันหรานหน้าแข็งทื่อไปทันที

อวี้หนานเฉิงมือสั่น เข็มขัดหลุดจากมือ กางเกงร่วงลงพื้น ขาที่แข็งแรงสองข้างเผยออกมา

เซิ่งอันหรานได้สติทันที ปิดตาหันหลังกลับ พูดเสียงรีบร้อน

"คุณถอดกางเกงทำไม?"

อวี้หนานเฉิงก็เขินเหมือนกัน พูดหน้าเกรงๆ

"ผมไม่ทำแบบนี้จะทายายังไง? ยิ่งไปกว่านั้นก่อนคุณเข้ามาก็ไม่เคาะประตู ผมไม่ได้ถามคุณ คุณยังมาถามผมก่อนอีก?"

เซิ่งอันหรานหน้าแดงโต้กลับ

"ฉันเข้ามาบอกคุณว่าครีมทาแผลโดนลวกนี้ใช้ยังไง ใครจะรู้ว่าคุณ"

อวี้หนานเฉิงมองร่างเธอที่ทำตัวไม่ถูก จู่ๆ รู้สึกตลกนิดๆ พร้อมพันผ้าขนหนูปิดที่ขานั่งลง "ใช่เหรอ? งั้นคุณสอนผม ต้องใช้ยังไง"

เซิ่งอันหรานยังหันหลังให้เขา "คุณสวมกางเกงหรือยัง?"

อวี้หนานเฉิงก้มมองผ้าขนหนูที่คลุมบนต้นขา พูดเรียบๆ

"ถือว่าสวมแล้วมั้ง"

"อะไรเรียกว่าถือว่า?"

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว หมุนตัวมาอย่างระมัดระวัง หลังจากเห็นเขานั่งบนโซฟา มีผ้าขนหนูสีขาวคลุมอยู่ หน้าก็แดงขึ้นไปอีก หันกลับไปทันที พูดอย่างลนลาน

"คุณถือว่าสวมได้ยังไง?"

"คุณเห็นอะไรเข้า?"

"ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"เซิ่งอันหรานปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

"งั้นก็พอแล้ว"อวี้หนานเฉิงพูดอย่างเป็นธรรมชาติ "รีบหน่อยเถอะ อีกเดี๋ยวผมยังมีธุระ คุณไม่ใช่จะทาครีมโดนลวกให้ผมเหรอ?"

"ฉัน คุณทาเอง"

เซิ่งอันหรานเสียใจมาก รู้แบบนี้ก็ไม่เรื่องมากแล้ว คนใช้ในบ้านเยอะขนาดนี้ ตัวเองจะวิ่งขึ้นมาทำไหม นี่ใช่ใจหาเรื่องใส่ตัวเอง

เหรอ?

"เป็นโจ๊กที่คุณต้ม ทำให้ผมถูกลวก"

ได้ยินคำนี้ เซิ่งอันหรานโมโห หันไปพูดด้วยความโกรธ

"นี่! คนแบบคุณทำไมถึงไม่มีเหตุผล ฉันตั้งใจต้มโจ๊กมาลวกให้คุณเจ็บเหรอ?"

"ผมไม่ได้ว่าคุณตั้งใจ"

อวี้หนานเฉิงมองเธอ มองเธออย่างมีเลศนัย พูดอย่างได้คืบจะเอาศอก

"ช่วยคนช่วยให้ถึงที่สุด ครีมทาแผลโดนลวกของคุณ ผมใช้ไม่เป็นจริงๆ"

เซิ่งอันหรานถูกเขาจ้องจนแก้มร้อน สับสนอยู่ในใจ ถึงหยิบครีมทาแผลโดนลวกเข้าไป

เซิ่งอันหรานก้มตัวเปิดปลายผ้าขนหนูบนขาเขา เห็นผิวแดงที่ถูกลวกเป็นวงใหญ่ ในก็เหมือนถูกกระชากแปลกๆ โดนลวกหนักไม่น้อยจริงๆ