ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 89

บ่ายวันนั้นพายุฝนรุนแรง ไฟล์ทบินทั้งหมดถูกยกเลิก ค้างอยู่ในสนามบินสองวันถึงกลับสู่เที่ยวบินปกติ อวี้หนานเฉิงต้องอยู่อีกสองวันอย่างทำอะไรไม่ได้ กลับถึงประเทศหลังจากผ่านเรื่องไป 3วันแล้ว

อวี้ย่วนวิลล่า อวี้หนานเฉิงยืนอยู่หน้าประตูห้องพัก ขมวดคิ้วแน่น

พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ ตอบอย่างระมัดระวัง

"คุณชาย 2วันก่อนคุณเซิ่งกลับมาย้ายของเธอออกไปแล้ว บอกว่าหาห้องพักได้แล้ว ดังนั้นไม่รบกวนแล้ว"

"ยังพูดอะไรอีก?"

"ยังบอกพักที่นี่เป็นเวลาหนึ่งเดือนกว่า คิดค่าเช่าทิ้งเงินไว้3หมื่น อยู่นี้แล้ว"

พ่อบ้านถือซองหนึ่งไว้ "ก่อนหน้านี้ผมไม่กล้าให้เลขบัญชีในบ้านกับเธอ วันที่2 เธอก็ยกซองเงินสดมาแล้ว"

ชั่วพริบตาที่เห็นซองกระดาษ อวี้หนานเฉิงหน้าขรึมลง

เธอร้อนใจอยากขีดเส้นแบ่งแยกกับตัวเองขนาดนั้นเลย?

อวี้จิ่งซีอยู่ข้างๆ ดึงชายเสื้อเขา ท่าทางตื่นตระหนกและน้อยใจ

อวี้หนานเฉิงพูดอย่างหงุดหงิด

"ไม่เห็นเหรอ? เธอไปแล้ว ลูกดึงป่าป๊าก็ไม่มีประโยชน์"

อวี้จิ่งซีปากยื่นทันที น้ำตาไหล่ออกมา ‘แง’ร้องไห้ออกมา

พ่อบ้านและคนใช้เห็นเหตุการณ์ ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เวียนกันโอ๋แต่โอ๋ไม่ได้ อวี้หนานเฉิงทั้งโมโหทั้งปวดใจ พูดเสียงสูง"เธอดีขนาดนั้นเลย? ไม่ใช่แม่ลูกสักหน่อยทำไมถึงชอบเธอขนาดนั้น?"

อวี้จิ่งซีร้องไห้ไม่ขาดสาย เหมือนหายใจไม่ออก พ่อบ้านและคนใช้รีบพาอวี้จิ่งซีลงไป แล้วปลอบใจอวี้หนานเฉิง "คุณชาย อย่าโมโหเลย ผมเห็นกลับมาครั้งนี้คุณเซิ่งเหมือนมีเรื่องหนักใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น? ไปเที่ยวไม่สนุกเหรอครับ?"

พูดถึงตรงนี้ อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

เรื่องเกิดแล้ว แต่ตอนนี้แยกไม่ออกว่าเธอไม่พอใจอะไร นอกจากคืนก่อนที่เธอจะกลับ ตอนอยู่ที่ชายหาดก็ยังดีๆ อยู่ กินข้าวเย็นเหมือนร่างไร้วิญญาณ เหมือนได้ยินเส้าซือพูด บ้านเธอเกิดเรื่อง?

"เหล่าโจว บ้านเซิ่งชิงซาน ประธานเซิ่งซื่อกรุปอยู่ที่ไหน?"

พ่อบ้านนิ่งไป "เหมือนว่าจะอยู่ทางเจียงซินย่วน"

——

ห้องรับแขกตกแต่งอย่างสวยงาม ประเมินมูลค่าตามราคาตลาดของบ้านนี้เกินสิบล้าน

ในห้องรับแขก คนใช้วางแก้วชาลง ทิ้งคำพูดไม่แยแสมาหนึ่งประโยค ‘คุณอันหรานน้ำชา’พร้อมถือถาดออกไป เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วเรียกเธอไว้

"น้าชายฉันยังไม่กลับมาเหรอ?"

คนใช้หยุดฝีเท้า มองเธอเรียบๆ "คุณผู้ชายยุ่งมาก ปกติเวลานี้อยู่ในสำนักงานทำงานราชการอยู่ ไหนเลยจะมีเวลากลับมา"

เซิ่งอันหรานเตือน

"วันนี้วันอาทิตย์"

"วันอาทิตย์แล้วทำไม? วันอาทิตย์ไม่ต้องเข้าสังคมเหรอ? คุณอันหราน หากคุณเต็มใจรอก็รอไปเถอะ ไม่แน่ว่าวันนี้คุณผู้ชายอาจจะกลับมากินข้าวเย็น"

พูดเสร็จ คนใช้ก็หันหน้าเดินไปเลย

เซิ่งอันหรานค่อยๆ ถอนหายใจปรับอารมณ์ที่สับสน