ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 653

เมื่อหวางอ้ายหมินพูดอย่างนั้น จ้าวเจียนโหย่วก็แสดงรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“เหล่าวัง คุณพูดถูก! เป็นไปไม่ได้ที่จะรวยแล้วลืมเพื่อนเก่าหรอกจริงไหม อย่างที่ว่ากันว่าถ้าช่วยคนที่รีบดีกว่าช่วยคนจน เราต้องการมันจริงๆ มิฉะนั้น เราจะไม่ขอยืมเงินคุณเลย ”

เมื่อหวางอ้ายหมินพูดจบ เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาถอนหายใจ และเหลือบมองคนอื่นๆ

ซูฮวนกลอกตาอย่างดุเดือดและไม่พูดอะไร รู้สึกหดหู่ใจมากในหัวใจของเธอตอนนี้

หวังตงเสวี่ยค่อนข้างอึดอัดจริงๆ เมื่อถูกขอยืมเงินก็มักจะอึดอัดเช่นนี้ ยิ่งกว่านั้นด้วยรูปร่างหน้าตาของ จ้าวเจียนโหย่วมีที่ดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือ ซึ่งมันทำให้รู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น

เมื่อเห็นว่าคนในครอบครัวหยุดพูด ฉินจุนก็หัวเราะ

“พวกคุณต้องการเงินเท่าไหร่?” เห็นได้ชัดว่าครอบครัวของหวางอ้ายหมินไม่มีเงินมากพอที่จะไปจ่ายหนีด้านนอกได้ และจ้าวเจียนโหย่วก็มาหาพวกเขาเขา แต่ฉินจุนเองก็รู้ดี และมองออกถึงเจตนาของพวกเขา

แม้ว่าจะค่อนข้างไม่สบายใจ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้ครอบครัวของลุงหวังต้องอับอายเรื่องเงิน

ครอบครัวของ จ้าวเจียนโหย่วทั้งสามคนมองหน้ากันและพูดว่า

“เราต้องการยืมเงินห้าแสน ไม่เช่นนั้นลูกชายของฉันจะต้องขายรถไป ไม่ต้องกังวลพวกเราจะคืนเงินให้คุณโดยเร็วที่สุด!”

โดยทั่วไปการยืมเงินจะต้องมีการกำหนดวันเวลา เมื่อจะต้องชำระคืน เช่นเดียวกับ จ้าวเจียนโหย่วเขาบอกว่าเขาจะชำระคืนโดยเร็วที่สุด โดยปกตืแล้วนั้นก็แปลว่าเขาไม่ได้เตรียมที่คืนนั่นเอง

แต่จวินฉินไม่สนใจ ห้าแสน ก็ถือว่าทำบุญไป เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ครอบครัวของลุงหวางต้องมาอับอาย

“ตกลง ฉันจะให้คุณยืม มาทำใบแจ้งหนี้กันเถอะ”

จ้าวเจียนโหย่วผงะไปครู่หนึ่งและเบะปากของเขาทันที “เราทุกคนเป็นเพื่อนเก่ากันและยังต้องทำใบแจ้งหนูอีกเหรอ … ”

ฉินจุนยิ้ม “ฉินจุนคนนี้ต้องเคลียร์บัญชีให้ชัดเจน และการทำใบแจ้งนี้ก็ไม่ผิดอะไร”

จ้าวเจียนโหย่วดูจะไม่เต็มใจ แต่ด้วยเงินจำนวนมหาศาล เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ ในเมื่อเขาต้องการให้ทำก็ต้องทำแล้ว

เขาไม่เชื่ออีกต่อไปแล้ว ถ้าเขาไม่จ่ายเงินจริง ๆ เขาจะไม่ถูกเหล่าหวางฟ้องเอาได้

คนแบบนี้มี ถ่าคุณใจแข็งจริง งั้นเขาก็จะคืนให้ แต่ถ้าคุณอ่อนแอหรือใจอ่อน ก็อย่าคิดเลยว่าจะได้คือแม้แต่แดงเดียว

ทำใบแจ้งนี้ เซ็นชื่อ และพิมพ์ลายนิ้วมือเรียบร้อย

ฉินจุนถือใบแจ้งหนี้ไว้ พร้อมโอนเงินให้เขา 500,000 หยวน

เมื่อไดรักเงินจำนวนห้าแสนแล้ว ครอบครัวของ จ้าวเจียนโหย่วก็ยิ้มออกมา

“โอเคเหล่าหวาง ขอบคุณมากเลยนะ ลูกเขยของคุณนี่ดีจริงๆเลย ต่อครอบครัวของเราจะต้องไปมาหาสู้กันมากขึ้นแล้ว!”

“วันนี้ฉันไม่กินข้าวบ้านคุณแล้วนะ ไว้เจอกันวันหลัง!”

หลังจากพูดจบ ครอบครัวของจ้าวเจียนโหย่วก็จากไปทันที

หลังจากที่พวกเขาจากไป ซูฮวนก็บ่นทันที

“ไอ่บ้าเอ้ย คุณคิดยังไง คุณกล้าที่จะตกลง ให้เขาไป500,000 ? คุณมีเงินไหม นั่นเป็นเงินของเสี่ยวฉินทั้งหมด! ถ้าเกิดพวกเขาไม่จ่ายเงิน คุณจะหา 500,000ได้จากที่ไหนเอามาคืนให้กับเสี่ยวฉิน!”

หวางอ้ายหมินก้มศีรษะลงและสูบบุหรี่ต่อไปและเขาทำได้เพียงทนต่อการถูกดุ อันที่จริง เขาก็ไม่สามารถจ่าย 500,000 หยวนได้หรอก

ถ้าจ้าวเจียนโหย่วไม่จ่ายเงิน 500,000 หยวนคืนละก็ต้องยอมรับว่ามันเป้นโชคร้ายและความล้มเหลวแล้ว

หวางอ้ายหมินรู้สึกเสียใจเล็กน้อยต่อ และรู้สึกเกรงใจฉินจุน

แค่เผชิญหน้าไม่ได้ หน้าบางเกินไปสุดท้ายก็โดนยืมเงินจนได้

ฉินจุนยิ้ม “ลุงหวางไม่จำเป็นต้องกดดันขนาดนั้นหรอกครับ ผมมีใบแจ้งหนี้อยู่ ถ้าพวกเขาไม่คืน ผมก็จะใช้ใบแจ้งหนี้ตัวนี้เอาคทนมาครับ”

หวังอ้ายหมินพยักหน้า “ใช่ ใช่ เรายังมีใบแจ้งหนี้อยู่ และเหล่าจ้าวเองก็ไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น!”

“มาเถอะ พวกเรามากินข้าวกันก่อน วันนี้เสี่ยวฉินซื้อรถให้เราพวกเราดีใจและมีความสุขมาก มาดื่มกันเถอะ!”

……

ครอบครัวของหวังตงเสวี่ยดื่มกันอย่างมีความสุข และครอบครัวของจ้าวเจียนโหย่วก็มีความสุขมากเช่นกัน

ครอบครัวนี้ไปร้านอาหารระดับไฮเอนด์และยังเรียกเพื่อนสองสามคนมารับประทานอาหารทะเลร่วมกัน

พวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนในหมู่บ้านที่มักออกไปเที่ยวกับจ้าวเจียนโหย่ว หลายคนสับสนเมื่อเห็นอาหารทะเลมากมายบนโต๊ะนี้

“เหล่าจ้าว คุ้ณเป็นอะไรไป รวยแล้ว?เลี้ยงอาหารดีๆพวกเราเยอะขนาดนี้?”