พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ นิยาย บท 4

“ท่านหมอจากไปก่อนหน้าที่จวิ้นหวังจะได้นั่งบัลลังก์ตำหนักบูรพาด้วยซ้ำไป ป่านนี้ วิชาด้านการแพทย์คงรุดหน้าไปไกลมีทางไหนส่งข่าวให้ท่านหมอกลับมาโดยเร็วบ้างหรือไม่”

“หานจงเจ้าว่าอย่างไรเสด็จย่าถามเจ้า” ฉินเกอหลงพูดขึ้นดังๆ อีกครั้ง

“อ่า ขอรับ”

มัวแต่ปล่อยความคิดล่องลอยไปหาเยี่ยนฉือ ในวันสุดท้ายที่พบกันเยี่ยนฉือไม่เอ่ยคำลาแต่พร้อมจะจากไป หานจงเองกลับรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเยี่ยนฉือจะไปเขาไม่ไปส่งไม่โบกมือลาและกล่าวคำลาเช่นกัน กระนั้น เยี่ยนฉือก็ส่งข่าวมาที่ หานจงเสมอมาเพราะเขาเลี้ยงนกเหยี่ยวเช่นเดียวกับฉินเกอหลงไว้สำหรับส่งข่าวเหนือใต้

“มีวิธีไหนที่จะตามตัวท่านหมอเทวดาได้บ้าง” ไทฮองไทเฮาถามซ้ำ

“หานจงจะเร่งตามตัวท่านหมอโดยเร็ว แต่ต้องรอให้ท่านหมอรู้ว่าเราทั้งหมดอยู่ที่นี่เมื่อถึงเวลานั้นท่านหมอจะส่งนกเหยี่ยวสื่อสารส่งข่าวมาว่าอยู่ที่ไหนถึงเวลานั้นเราค่อยส่งข่าวให้ท่านหมอกลับมาที่นี่”

“อืมมมดี เพราะหลังจากนี้สิ่งที่ต้องทำคือให้ยาถอนพิษกับเอ่อต้าเหนิงถอนพิษให้นางแล้วค่อยให้ท่านหมอเทวดามาฟื้นฟูร่างกายของนาง” ฉินเกอหลงถอนหายใจยาว

“หลานกับหานจงจะช่วยกันจะคุ้มกันนาง คนของตระกูลเอ่อคนสุดท้ายให้อยู่รอดปลอดภัย”

“ดีแล้วย่ากับเสด็จปู่ไม่อาจ ผิดคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเอ่อถูหวังซวน” ก้มหน้ามอง

พื้นป่านนี้เอ่อถูหวังซวนก็คงรู้แล้วว่าหลานของเขาปลอดภัย หลังจากที่ก่อนหน้านั้นเขาส่งคนลอบสังหารฉินเกอหลงให้และในขณะเดียวกันก็ส่งคนอารักขาตลอดการเดินทาง

เช้าสดใส เสียงนกอู่ผีอิงอู่ร้องดังๆ ที่ระเบียงวิหารเทียมฟ้าระเบียงสูง

เทียมฟ้าเมฆหมอกลอยอ้อยอิ่ง ต้าเหนิงนอนมองเมฆหมอกที่ลอยเรี่ยระเบียงวิหาร ที่ทำไว้สำหรับชมเมฆหมอกด้านล่างให้ความรู้สึกเหมือนกำลังอยู่บนสวรรค์กระนั้นแสงอาทิตย์ยามเช้าส่งสว่างเป็นริ้วเส้นตรงทว่าไม่ได้ร้อนแรงแต่อบอุ่นกลิ่นหอมอ่อนๆ ของยาบำรุงที่สาวใช้ของไทฮองไทเฮาเคี่ยวไว้สำหรับต้าเหนิงลอยมาแตะจมูกให้ความรู้สึกสดชื่น เสียงฝีเท้าของใครบางคนข้างนอกนั่น ต้าหนิงรีบหลับตาลงทันที รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งจะต้องสอดแนมและหาข้อมูลก่อนว่าคนพวกนี้เป็นใครต้องการอะไรและทำไมถึงพาต้าเหนิงมาไว้ที่นี่ เหมือนกับหารดูภาพยนตร์จะตัดไปช่วงกลางๆ เลยก็ไม่ดีจะต้องเริ่มดูตั้งแต่ตอนแรกจะได้รู้ว่าที่มาที่ไปเป็นอย่างไร ต้าเหนิงจะได้ทำตัวถูกตามน้ำได้ถูก

ม่านแพรสีเขียวอ่อนถูกมือเรียวของฉินเกอหลงเปิดออกช้าๆ

ต้าเหนิงหัวใจแทบจะหยุดเต้นเมื่อใบหน้าหล่อเหลานั่นยื่นเข้ามาใกล้สุดใกล้รีบหลับตาในทันทีกลัวว่าฉินเกอหลงจะเห็นว่าต้าเหนิงตื่นอยู่

“หล่อจัง คนอะไร หล่อไม่บันยะบันยัง หล่อตลอด หล่อทุกวัน หล่อทุกท่า”

พร่ำเพ้อไปตามเรื่องก็ต้าเหนิงไม่เคยเห็นคนหล่อขนาดนี้มาก่อนนี่คนอะไรหล่อที่สุดในสามโลกใบหน้าเหมือนผู้หญิงริมฝีปากก็สีชมพูระเรื่อดวงตากลมโต นี่มันคนหรือดาราจีน หรือว่าที่นี่คือโรงถ่ายเหิงเตียนหรือเปล่าเขากำลังถ่ายซีรีส์กันอยู่ใช่ไหม เสียงฝีเท้าของฉินเกอหลงทำเอาสติกลับมาอีกครั้ง

มันไม่ใช่ต้าเหนิงอย่ามโน ถ้าเขาถ่ายหนังแล้วไอ้ที่ต้าเหนิงตายไปสดๆ ร้อนๆ นั่นเล่า

ฉินเกอหลงเดินเบาๆ เข้ามาที่แท่นนอนที่ต้าเหนิงนอนอยู่ ก้มหน้ามองดวงตาของเอ่อต้าเหนิงที่หลับตาปี๋

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน