พยศรักซาตาน นิยาย บท 4
สองวันต่อมา
บ้านพิพัฒนพงค์
“กรี๊ด .....” เสียงร้องแสดงความดีใจของต้นน้ำ
ทำให้สมาชิกภายในบ้านเหลียวตามเมื่อเห็นร่างสูงของพี่ชายปรากฏตัวต่อหน้าโดยไม่ทราบกำหนดการกลับมาก่อน
ต้นน้ำวิ่งเข้าไปหากริชชัยโดยชายหนุ่มกางแขนรับร่างน้องสาวคนเล็กด้วยความรักใคร่ ต้นน้ำโผเข้าซบที่อก
ธมกานต์และตรีรินทร์เดินไปสมทบใบหน้าแสดงความตื่นเต้น
“ กริชกลับมาเมื่อไหร่ ทำไมกริชไม่บอกว่าจะกลับ แม่จะได้ไปรับ” ตรีรินทร์น้ำตาไหลด้วยความดีใจ
ก่อนจะสวมกอดลูกชายด้วยความคิดถึง
“ผมมาถึงสองวันแล้วครับ แต่อยากให้ร่างกายปรับสภาพเข้ากับเวลาที่นี่เสียก่อน
ผมเอาความสำเร็จและความภูมิใจมาฝากพ่อกับแม่นะครับ ปริญญาทั้งสามใบของผม”
“ชื่นใจจริงๆ กริช ลูกแม่เก่งจริงๆ”
ธมกานต์ตบบ่าลูกชายเพียงคนเดียว ก่อนพูดด้วยความภาคภูมิใจว่า “ พ่อดีใจที่กริชทำสำเร็จ
พ่อภูมิใจในตัวลูกของพ่อมาก”
“ขอบคุณครับพ่อ”
“กริช เป็นยังไงบ้างลูกเจ็ทเลทไหม “
“ไม่ครับ” ปากพูดกับผู้เป็นแม่แต่สายตากวาดมองไปทั่วบ้าน หวังว่าจะเจอใครสักคนหนึ่ง
ต้นน้ำมองหน้าพี่ชายก่อนอมยิ้ม
“มองหาญ่าเหรอพี่ ญ่าไม่อยู่หรอก ไปนอนบ้านเพื่อนได้สองวันแล้ว เห็นว่าจะขอนอนต่ออีกหนึ่งวัน”
กริชชัยถอนหายใจอย่างเสียดายที่อดจะได้เห็นศัตรูตอนเด็ก ‘ตอนนี้เจ้าหล่อนจะอ้วนไปถึงไหนแล้ว
จะมีสภาพเป็นไงบ้าง’
“ใครบอกว่าฉันมองหายัยกระปุกตั้งฉ่าย แกนี่ยัยน้ำสู่รู้ไม่เข้าเรื่อง ฉันมองหายัยตาลต่างหากล่ะ”
ต้นน้ำยิ้มอย่างรู้ทัน ก่อนจะตอบกลับอย่างอารมณ์ดีว่า “ตอนนี้ไม่อ้วนแล้วนะพี่กริช สวยมาก”
“อย่างงั้นเชียว ชักอยากเห็นแล้วล่ะ”
“แม่ว่ากริชไปอาบน้ำเถอะลูก มาเหนื่อย ๆ เย็นๆเราจะได้คุยกัน”
“ พร้อมจะไปทำงานแล้วใช่ไหมตากริช” ธมกานต์เอ่ยถาม
“ครับพ่อ”
“ดี งั้นวันจันทร์ออกไปพร้อมกันเลย “
“ครับ”
“คุณนี่ ลูกพึ่งมาถึงก็จะหางานให้ลูกเสียแล้ว ฉันเบื่อจริงๆเลยคนบ้างาน”
“บ้างานด้วย แล้วบ้าคุณด้วย” ธมกานต์ก้มหน้ามากระซิบข้างๆหู
ตรีรินทร์หยิกที่ต้นแขนก่อนจะค้อนให้ชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้
“บ้าจังคุณนี่หื่นกามไม่เลือกสถานที่เลย ไม่อายลูกๆบ้างหรือไง” ตรีรินทร์กระซิบตอบ
“ทำไมต้องอาย ก็ผมเป็นแบบนั้นจริงๆ” ธมกานต์คว้าร่างตรีรินทร์เข้ามากอดก่อนจะโยกไปมา
“ หัวใจของผมอยู่กับคุณตลอดเวลา ไม่รู้เหรอคุณตรีรินทร์”
“ อืม ปากหวาน”
เสียงต้นน้ำและกริชชัยหัวเราะประสานกันเมื่อเห็นทั้งพ่อและแม่ยังหยอกล้อกันเป็นหนุ่มๆสาวๆ
ตรีรินทร์ค้อนเบาๆ
5วันผ่านไป บ้านพิพัฒนพงค์ กริชชัยเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงเดินเกือบวิ่งมาจากข้างบน
ชายหนุ่มเหลือบเห็นพยาบาลสาวร่างเล็กกำลังหอบของพะรุงพะรังวิ่งหน้าตาตื่นมาจากข้างบน
“ยัยน้ำมาคุยกันหน่อยสิ” กริชชัยวางหนังสือพิมพ์ แล้วยกกาแฟขึ้นจิบท่าทางดูสบาย
ต้นน้ำ พิพัฒนพงค์ มองพี่ชายเพียงคนเดียว เลิกคิ้วด้วยแววตาสงสัย
“เปล่าจ๊ะ แม่ถามดูเฉยๆ”
แจ่มสาวใช้คนสนิทยกอาหารเช้ามาวางบนโต๊ะ ตรีรินทร์เงยหน้าส่งยิ้มให้คนสนิทก่อนเอ่ยปากถาม
“เอพี่แจ่ม สี่ห้าวันนี้ รินทร์ไม่เห็นยัยญ่าเลย พี่แจ่มรู้ไหมเขาไปไหน”
“อ๋อ เห็นโทรมาบอกคุณผู้หญิงว่าช่วงนี้ไปค้างบ้านคุณพัชค่ะ ต้องทำรายงานส่งอาจารย์ค่ะ”
“งั้นเหรอ ถ้าพี่แจ่มเห็นเขากลับมาบอกให้มาหารินทร์ที่บนตึกหน่อยนะคะ”
“ค่ะ”
กริชชัยนั่งนิ่ง เมื่อได้ยินเสียงมารดาเอ่ยถึงศัตรูในวัยเด็ก ชายหนุ่มนั่งนิ่งพร้อมขมวดคิ้ว
‘จริงสินะ ตั้งแต่เขากลับมาจากเมืองนอก ยังไม่เคยเห็นยัยเด็กคนนี้สักครั้ง จะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ’
ชายหนุ่มคำพึงในใจ
คอนโดฯ ของพัชรา
“ญ่า แกนอนแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ มีเรื่องทุกข์ใจอะไรมากมายบอกพัชสิ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ
นี่พัชเห็นญ่าเหม่อลอยแล้วก็ร้องไห้มาหลายวันแล้วนะ” พัชรากล่าวน้ำเสียงเป็นห่วง
“ญ่าไม่เป็นไรหรอกพัช มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”
“เออนี่คุณย่าโทรมาให้กลับบ้านนะวันนี้ พอดีโทรศัพท์ญ่าดังเห็นเป็นเบอร์คุณย่าก็เลยรับให้”
“อืม วันนี้คงต้องกลับบ้านจริงๆ คงโดนบ่นยาวแน่ๆ“ กอหญ้าลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
หญิงสาวเดินไปหยุดที่กระจก หน้าอ่างล้างหน้า
‘กอหญ้าเข้มแข็งหน่อยสิ แกจะให้ผู้ชายคนนั้นมาทำลายชีวิตแกงั้นเหรอ เสียแล้วเสียไปอย่าได้แคร์
เริ่มต้นชีวิตใหม่ กอหญ้าเธอต้องเข้มแข็งอย่าอ่อนแอ’
กอหญ้าให้กำลังใจตัวเองแต่น้ำตาไหลพรากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายเมื่อหลายวันก่อน
แผลทางกายหายไปสนิทแล้วมีแต่แผลในใจที่ยังกลัดหนอง
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พยศรักซาตาน