ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ นิยาย บท 10

เย่มู่มู่ขับรถไปถึงตลาดสด และมองหารถบรรทุกขนาดใหญ่ที่สามารถบรรทุกได้ถึงสามสิบตัน

เธอบอกว่าจะซื้อของบริจาคเพื่อส่งไปช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัย!

ไม่ว่าจะเป็น ผักกาดขาว กะหล่ำปลี ผักกวางตุ้ง ผักกาดเล็ก หัวไชเท้า แครอท มันเทศ มันฝรั่ง และข้าวโพด…

เธอเหมาผักหมดทั้งตลาดแล้ว

พ่อค้าแม่ค้าผักเห็นเธอซื้อของมากขนาดนี้ ต่างรีบกรูเข้ามาล้อมเธอ พร้อมเสนอลดราคาขายให้เธอในราคาถูกกว่าปกติ!

เย่มู่มู่ซื้อของทั้งหมดในตลาดสดจนเกลี้ยง พร้อมจ้างรถบรรทุกสองคัน

จากนั้นเธอก็จัดหาคนมาช่วยขนของขึ้นรถ พร้อมให้ที่อยู่ของโกดังกับคนขับรถบรรทุก ให้พวกเขาขนของไปที่โกดัง

คุณลุงที่ดูแลโกดังอยู่ทั้งวันก็ยังคงเฝ้าประตูตามปกติ

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ เย่มู่มู่จึงเดินทางไปร้านขายยา

ไม่ว่าจะเป็นผ้าก๊อซ แอลกอฮอล์ล้างแผล แหนบ คีม มีดผ่าตัด กรรไกร และไหมเย็บแผลเธอซื้อมาอย่างครบครัน

รวมถึงเข็มฉีดยา กระบอกฉีดยา ยาปฏิชีวนะ ยาห้ามเลือด และยาแผนตะวันตกอื่น ๆ ก็ซื้อไปหมด

นอกจากนี้ยังมียาแผนจีนแบบสำเร็จรูป เช่น อวิ๋นหนานไป๋เย่า[1] ยารักษาอาการฟกช้ำ ยาห้ามเลือดต่าง ๆ ยาลดการอักเสบ และยาช่วยฟื้นฟูเนื้อเยื่อ…

เธอแวะร้านขายสมุนไพรจีนหลายร้าน และกว้านซื้อจนเกือบหมดร้าน

ยาเหล่านี้ถูกนำมาวางไว้ในรถกระบะของเธอ ตั้งแต่กระบะท้ายจนถึงเบาะหลังจนเต็มไปหมด

ขณะที่ขับรถผ่านร้านหนังสือ เธอจอดรถและลงไปซื้อแผ่นตารางโครงสร้างตัวอักษรจีนทั้งตัวเต็มและตัวย่อจำนวนสามสิบแผ่น

พจนานุกรมภาษาจีนซินหัวอีกสามสิบเล่ม

เธอยังซื้อหนังสือชุดยอดเทพข้ามมิติอีกสามชุด ซึ่งประกอบด้วย ‘คู่มือหมอเท้าเปล่า’ ‘คู่มือฝึกทหารอาสา’ และ ‘ตำราการใช้คนที่มีความสามารถ’

ทั้งหมดจำนวนสามสิบชุด

ล้วนแต่เป็นฉบับตัวย่อ ส่วนจ้านเฉิงอิ้นจะอ่านเข้าใจหรือไม่นั้น ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องใส่ใจนัก

เมื่อเห็น ‘ตำราพิชัยสงครามซุนจื่อ[2]’ บนชั้นหนังสือ เธอก็ซื้อเพิ่มอีกสามสิบชุด

หลังจากบรรจุทุกอย่างขึ้นรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ขับกลับบ้าน

เมื่อกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาบ่ายสองโมงแล้ว!

เมื่อถึงเวลาที่จะส่งข้าวสาร

เย่มู่มู่นอนลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้าจนแทบหมดแรง

หลังจากพักไปสักสิบกว่านาที เธอก็หยิบขนมปังมากิน และดื่มน้ำหนึ่งขวดเต็ม ๆ ก่อนจะปิดเครื่องสูบน้ำ

น้ำหยุดไหล และน้ำในถังเก็บน้ำก็แห้งสนิทไม่มีน้ำเหลือสักหยด

เธอเขียนโน้ตด้วยปากกาและส่งมันไปว่า

“ฉันซื้อยาและหนังสือบางอย่างไว้แล้ว จะส่งไปก่อน”

“หาที่แห้ง ๆ ในอาคาร ฉันจะเตรียมส่งยา”

“อีกหนึ่งชั่วโมง เตรียมพื้นที่กว้างใหญ่ เพราะฉันซื้อผักมาหกสิบตัน”

เย่มู่มู่คิดว่าฝั่งตรงข้ามอาจจะไม่ตอบกลับ แต่ไม่กี่นาทีต่อมา กระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนคำว่า “ตกลง!” ก็ถูกส่งกลับมา

แม้ว่าพวกเขาจะเสี่ยงชีวิตบุกฝ่าออกไปได้ ภายนอกก็ยังคงเกิดภาวะขาดแคลนอาหารอย่างหนัก ยากที่จะเอาชีวิตรอดเช่นกัน

แต่เช้าวันนี้ มีข่าวดีว่าน้ำมาถึงแล้ว!

เมื่อซาลาเปา หมั่นโถว และหมั่วโถวเกลียวถูกส่งมายังค่ายทหาร พวกเขาแบ่งกันกิน โดยทุกสี่คนแบ่งอาหารกันหนึ่งส่วน

ครั้งนี้ ทุกคนกินไปพร้อมน้ำตาอีกครั้ง

แต่ต่างจากเมื่อวานที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหัวใจที่เย็นชา

วันนี้พวกเขากลับกินด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง!

ไม่เพียงแต่พวกเขาได้กินเปาจือ หมั่นโถว และขนมปังไส้เนื้อ พวกเขายังได้ซดข้าวต้มขาวร้อน ๆ ทุกคนได้ข้าวต้มขาวคนละชาม ซึ่งข้าวที่นำมาต้มเป็นขาวคุณภาพดี

ด้านบนยังโรยด้วยเกลือ!

พวกเขาไม่ได้ลิ้มรสเกลือขาวมานานแค่ไหนแล้วนะ!

อาหารในค่ายทหารดีขึ้นอย่างฉับพลันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว!

ไม่ต้องออกไปขุดผักป่าหรือแย่งรากไม้กับชาวบ้านอีกต่อไป

ทหารทุกนายต่างฮึกเหิม มีขวัญกำลังใจเต็มเปี่ยม!

ทุกคนเริ่มมีความหวังว่าพวกเขาจะรอดชีวิตต่อไปได้!

[1] อวิ๋นหนานไป๋เย่า คือ ยาสมุนไพรจีนที่มีชื่อเสียง ใช้รักษาแผลฟกช้ำ ห้ามเลือด และช่วยบรรเทาอาการบาดเจ็บจากการถูกกระแทก

[2] ตำราพิชัยสงครามของซุนจื่อ (孙子兵法) เขียนโดยซุนวูหรือซุนจื่อ นักการทหารและนักยุทธศาสตร์ที่มีชื่อเสียงของจีp ถือเป็นหนึ่งในตำราทางการทหารที่เก่าแก่และทรงอิทธิพลที่สุดในโลก ทั้งยังนำไปประยุกต์ใช้ในหลายบริบท ทั้งการเมือง ธุรกิจ และการแก้ไขปัญหาในชีวิตประจำวัน