ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ นิยาย บท 9

“ยัยหนู เธอคิดจะขายหรือไม่? จอกสุราปกติต้องมีเป็นคู่ ถ้าเธอมีครบคู่ ฉันจะเสนอราคาให้ถึงสองหมื่นห้าพันล้าน!”

เย่มู่มู่รู้สึกเจ็บปวดในใจ เธอไม่อยากให้จ้านเฉิงอิ้นต้องมาตายตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้

สองหมื่นห้าพันล้านเพียงพอที่จะเลี้ยงดูคนหนึ่งแสนคนได้

แต่สำหรับให้ทหารสองหมื่นนายของเขาเอาชนะกองทัพคนเถื่อนสามแสนนาย คงไม่เพียงพอแน่!

เย่มู่มู่กัดฟัน ก่อนจะหยิบจอกสุราอีกใบออกมา

“ฉันมีสองใบ สองหมื่นห้าพันล้านน้อยเกินไป!”

เมื่อผู้อาวุโสมู่มองเห็นว่าเย่มู่มู่มีจอกสุราครบทั้งสองใบจริง ๆ เขาก็ดีใจมากจนทำแว่นตาหลุด

มือที่สั่นเทาของเขารีบหยิบจอกขึ้นมา ตรวจสอบด้วยแว่นขยาย

เขาตื่นเต้นจนริมฝีปากสั่นระริก “ใช่แล้ว ใช่เลย! นี่คือจอกสุราคู่ที่สภาพสมบูรณ์ และยังคงงดงามเป็นอย่างยิ่ง!”

“เธอต้องการเท่าไหร่?”

เย่มู่มู่ตอบว่า “ฉันต้องการเงินสด และราคาต้องถึงขีดสูงสุด”

ผู้อาวุโสมู่เบิกตากว้าง “เธอต้องการสามหมื่นล้านเหรอ?”

เย่มู่มู่พยักหน้า

เขาเริ่มลังเลแล้ว!

เมื่อเย่มู่มู่เห็นเช่นนั้น ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง “ถ้าคุณไม่มีปัญญาจ่าย ฉันไปถามร้านข้าง ๆ ก็ได้!”

เธอลุกขึ้นเตรียมเก็บจอกสุราคืน

แต่ผู้อาวุโสมู่รีบยกมือขึ้นห้ามเธอ “เดี๋ยวก่อน ฉันไม่มีเงินสดมากขนาดนั้นจริง ๆ แต่ขอเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง ฉันจะเรียกคนมารวมเงินซื้อ”

เย่มู่มู่จึงนั่งลงอีกครั้ง

หากเอาเงินสดมาได้ การรอครึ่งชั่วโมงก็ถือว่าคุ้มค่า

เพราะสามหมื่นล้านไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ!

หลังจากนั้นไม่นาน ชายคนหนึ่งสวมแว่นตาทองคำและถือกระเป๋าเอกสารเดินขึ้นมาด้วยท่าทางรีบร้อน

ผู้อาวุโสมู่พาชายคนนั้นไปชั้นบนพร้อมกับจอกสุรา เพื่อผ่านเครื่องตรวจสอบเพื่อยืนยันอายุของวัตถุ

เย่มู่มู่เหลือบมองรถจากพิพิธภัณฑ์ระดับมณฑลที่จอดอยู่หน้าร้าน

หลังจากผ่านไปสิบกว่านาที ชายสองคนก็ลงมาจากชั้นบน

รองผู้อำนวยการจางที่สวมแว่นตาทองคำ มองเย่มู่มู่ด้วยความตื่นเต้นอย่างยิ่ง “คุณยังมีจอกสุราอีกหนึ่งใบใช่ไหม?”

เธอจึงหยิบจอกสุราอีกใบออกมาวางบนโต๊ะ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน