ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 128

“ถึงเวลาแล้ว พวกเธอต้องกลับไปที่โรงแรมแล้ว” หลัวอี้พูด จากนั้นอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย “พวกเธอสองคนทำแบบนี้ แสดงให้ใครดูกันแน่”

มู่ซย่าก้มหน้าลง พูดอย่างเรียบๆ “พ่อของฉัน หรือพูดได้ว่า…พ่อในนามของฉัน”

หลัวอี้ยักไหล่ พูดว่า “โอเค ไม่ว่าจะเป็นใคร ไปเถอะ เมื่อกี้ฉันให้คนดูให้พวกเธอแล้ว ตอนนี้ที่โรงแรมไม่มีใครเฝ้าอยู่ ฉันจะแฮกเข้ากล้องวงจรปิด จะไม่มีใครรู้ว่าพวกเธอเคยออกมาในเวลานี้”

“ขอบคุณนะ” มู่ซย่าพูดขอบคุณอย่างจริงใจ

หลัวอี้ดันแว่นอย่างรู้สึกเขินอาย พูดว่า “คนกันเอง ไม่ต้องพูดเกรงใจกันหรอก ไปเถอะ”

หลังจากที่เกิดเรื่องฝังเข็ม ความคิดที่หลัวอี้มีต่อมู่ซย่าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาคิดว่ามู่ซย่าเป็นคนกันเองแล้ว

มู่ซย่าตอบว่า “อื้ม” จากนั้นก็ก้าวเดินออกไป

ตอนที่เดินผ่านเยี่ยซือเจวี๋ย ก็ได้ยินเยี่ยซือเจวี๋ยพูดอีกว่า “เรื่องนี้ เธอลองคิดพิจารณาดีๆ”

มู่ซย่าหยุดชะงักไป จากนั้นจึงก้าวเท้าเดินออกไปต่อ

หลัวอี้ถามอย่างสงสัย “เรื่องอะไรต้องคิดพิจารณาดีๆ เหรอ”

เยี่ยซือเจวี๋ยมองแผ่นหลังของมู่ซย่า ไม่ได้ตอบ แต่อยู่ๆ ก็ยิ้มออกมา จากนั้นจึงก้าวเดินออกไป

หลัวอี้บ่นพึมพำ “ไม่บอกก็แล้วไป ยิ้มอย่างกับสุนัขจิ้งจอก ต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่!”

ไม่นาน มู่ซย่ากับเยี่ยซือเจวี๋ยก็กลับมาถึงห้องของโรงแรม ระหว่างนั้นไม่มีใครสังเกตเห็นเลย

ในขณะที่ประตูห้องของห้องสูทปิดลง มู่ซย่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เฮ้อ…”

พอเธอหันหลังกลับไป ก็เห็นในห้องครัวของห้องสูท ผู้ชายที่รูปร่างสูงโปร่งมีฐานะถกแขนเสื้อขึ้นมา มือที่ถือไอแพดมาโดยตลอด กลับถือกระทะขึ้นมา

มู่ซย่าเดินเข้าไปแล้วถามอย่างสงสัย “ดูไม่ออกเลย ท่านประธานเยี่ยก็ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ”

เยี่ยซือเจวี๋ยเชิดคางขึ้นเล็กน้อย “เรื่องเล็กแค่นี้ มีมือก็ทำได้แล้ว ฉันจะต้มมาม่าสักหน่อย เธอจะกินไหม”

มู่ซย่ายุ่งมาทั้งคืนแล้ว ก็รู้สึกหิวจริงๆ จึงรีบพยักหน้า “กิน!”

สิบนาทีต่อมา มู่ซย่ามองมาม่าสองถ้วยที่อืดจนกลายเป็นก้อนแป้ง เบือนสายตาไปทางอื่นอย่างเงียบๆ พยายามที่จะกลั้นขำ เธอยังคิดว่าคุณชายใหญ่ที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดอย่างเยี่ยซือเจวี๋ยจะทำกับข้าวเป็นจริงๆ สรุปคือแค่มาม่าถ้วยหนึ่งก็ทำให้เป็นเมนูพิสดารได้เหรอ

“ไม่ต้องกลั้นขำ อยากหัวเราะก็หัวเราะ” เยี่ยซือเจวี๋ยวางตะเกียบสองคู่ไว้บนโต๊ะอย่างแรง พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ “คนเรามีด้านที่เก่งไม่เหมือนกัน อีกอย่างนี่ฉันทำกับข้าวครั้งแรก ผิดพลาดเป็นเรื่องที่ปกติมาก”

มู่ซย่าไม่สามารถเอาการ “ต้มมาม่า” มารวมเข้ากับ “ทำกับข้าว” ส่ายหัวแล้วพูดอย่างฝืนใจ “ฉันไม่ได้หัวเราะนาย “ทำกับข้าว” ครั้งแรกทำได้ขนาดนี้…ก็ดีมากแล้ว แต่มาม่าสองถ้วยนี้กินไม่ได้แล้วจริงๆ เมื่อกี้ฉันเห็นในห้องครัวมีแป้งแล้วก็อาหารทั่วไปที่กินในประจำวัน ไม่งั้นฉันห่อเกี๊ยวให้กินไหม นายจะกินไหม!”

“ได้”

เยี่ยซือเจวี๋ยพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก จากนั้นหันหลังเอามาม่าสองถ้วยที่อืดจนไม่รู้จะอืดยังไงแล้วไปเทลงถังขยะด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เขาเองก็กินมาม่าที่ตนเองทำนั้นไม่ลง ได้ยินว่ามู่ซย่าจะห่อเกี๊ยว ในใจก็คิดจะหาโอกาสมาหัวเราะเยาะมู่ซย่าเหมือนกัน

นานๆ ทีเขาจะเข้าห้องครัวทำกับข้าว แต่เธอกลับรังเกียจซะงั้น

เขาจะดูซะหน่อย ในห้องครัวมีแค่วัตถุดิบธรรมดาแบบนั้น เธอจะทำอะไรออกมาได้

คนลักษณะอย่างมู่ซย่าแล้ว ไปชงกาแฟยังจะดีซะกว่า บอกว่าเธอทำกับข้าวเป็น เขาไม่ค่อยจะเชื่อหรอกนะ

มู่ซย่าเดินเข้าห้องครัวไปตรวจดูวัตถุดิบก่อนหนึ่งรอบ พบว่าแม้วัตถุดิบจะธรรมดา แต่ก็สดใหม่หมดเลย

เธอเลือกผักมาสองสามอย่างแล้วล้างอย่างละเอียด จากนั้นก็เอาผักมาหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ อย่างว่องไว จากนั้นก็เอาผสมกับหมูสับที่หั่นไว้ก่อนหน้า แล้วใส่เครื่องปรุงหลายอย่างให้กลายเป็นไส้เกี๊ยว

เยี่ยซือเจวี๋ยที่อยู่ข้างๆ นั้นมองอย่างหลงใหล ไม่กะพริบตาแม้แต่น้อย