ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 14

มู่ซย่ามองดูมู่ซินเย่ว์พาซือถูชิงซานขึ้นไปด้านบน ไม่มีความเห็นใจในดวงตาของเธอเลยสักนิด มีเพียงแสงแห่งความเยือกเย็นที่งแฝงอยู่จางๆ เท่านั้น

ดูเหมือนว่าการที่เธอถูกมู่ซินเย่ว์ตบจะคุ้มค่ามาก

อย่างไรก็ตาม นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่มู่ซินเย่ว์ตบเธอได้

หลังจากซือถูชิงซานขึ้นไปข้างบนแล้ว ซือถูไห่ก็เดินเข้าไปหามู่ซย่า “ซานซาน พ่อจำได้ว่าชื่อเล่นของลูกคือซานซานใช่ไหม”

มู่ซย่าพยักหน้า ชื่อเล่นของเธอออกเสียงเหมือนคำว่า ‘ซาน’ ของซือถูชิงซาน ตอนนี้เธอเริ่มไม่ชอบชื่อนี้เสียแล้ว

“เอาอย่างนี้นะ ซานซาน”

ซือถูไห่ถอนหายใจแล้วพูดด้วยท่าทางลำบากใจ “ที่น้องสาวของลูกถูกเอาใจจนเสียคนจนถึงกับก่อเรื่องเลวร้ายขนาดนี้ พ่อเองก็มีส่วนที่จะต้องรับผิดชอบด้วย จริงๆ แล้วเราควรจะแจ้งความ แต่ยังไงเธอก็เป็นน้องสาวของลูก พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน แล้วลูกเองก็ไม่ได้เป็นอะไร ส่วนเธอก็ได้รับผลกรรมที่ก่อไว้แล้ว พ่อขอให้จบลงตรงนี้นะ พวกเราจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พ่อจะลงโทษเธอเป็นการส่วนตัว สำหรับลูก พ่อจะชดเชยให้ ดีไหม”

มือของมู่ซย่าที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อนอนกำแน่น

อะไรคือ ‘แล้วลูกเองก็ไม่ได้เป็นอะไร’?

ถ้าเธอถูกงูกัดขึ้นมาจริงๆล่ะ ซือถูชิงซานคงจะเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้วโดยไม่ให้ทุกคนได้รู้ตัว

แล้วเมื่อถึงเวลาเช้า ร่างกายของเธอก็เย็นเฉียบไปหมด แล้วซือถูไห่ก็จะทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีเพียงกักบริเวณซือถูชิงซานแค่หนึ่งเดือนอย่างนั้นหรือ

วินาทีนี้ มู่ซย่าเริ่มมองเห็นโฉมหน้าของซือถูไห่ได้ชัดเจนขึ้น

หากไม่กระทบถึงผลประโยชน์ของซือถูไห่ เขาจะไม่ยอมปล่อยซือถูชิงซานไปง่ายๆ หรอก

ท้ายที่สุด ลูกสาวอีกคนหนึ่งหมายถึงเบี้ยหมากสำหรับการต่อรองกับผู้มีอำนาจที่เพิ่มขึ้น

ซือถูไห่ เป็นคนที่เห็นผลประโยชน์ของตนเองมาเป็นอันดับแรก

มู่ซย่ายิ่งไม่มีทางเข้าใจว่าทำไมแม่ของตนถึงชอบคนแบบนี้ได้

หัวใจของมู่ซย่าด้านชาไปหมดแล้ว และสายใยสุดท้ายที่เธอมีให้ซือถูไห่ก็มลายหายสิ้นไปด้วยเช่นกัน

อย่างไรก็ดี ใบหน้าของเธอไม่ได้เผยอารมณ์ออกมาแม้แต่น้อย เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟังพลางฉีกยิ้มอย่างเข้าใจ “หนูเองก็ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงค่ะ คุณพ่อว่ายังไงก็ตามนั้นแล้วกัน น้องอายุยังน้อย หนูไม่ตำหนิเธอหรอกค่ะ หนูจะถือว่าไม่เคยเกิดเรื่องนี้ขึ้นแล้วเป็นพี่น้องที่แสนดีกับเธอต่อไปค่ะ หนูก็หวังว่าน้องสาวเองก็จะไม่คิดมากกับเรื่องนี้นะคะ”

“วางใจเถอะ พ่อจะทำให้เธอลืมเรื่องนี้เอง จะไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อีก พวกเธอจะต้องเข้ากันได้อย่างแน่นอน”

“ค่ะ” มู่ซย่าขดริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม เผยให้เห็นลักยิ้มตื้นๆ ที่แก้มทั้งสองข้างของเธอ

ไม่ว่าใครเห็น ก็จะรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่มีจิตใจบริสุทธิ์และเข้าใจเหตุผล

ซือถูไห่ถอนหายใจโล่งอก แล้วความรู้สึกกลัดกลุ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นความยินดี

ลูกสาวของเขาคนนี้ไม่เพียงมีหน้าตางดงามเท่านั้น ยังไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น และค่อนข้างเชื่อฟังเขามากด้วย

ลูกสาวคนนี้เชื่อฟังเขามากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก เชื่อฟังก็ดีแล้ว ควบคุมได้ง่าย...

“นี่ก็ดึกมากแล้ว ลูกเองก็คงจะตกใจไม่น้อยสินะ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ถ้าลูกต้องการอะไรก็บอกพ่อได้ทุกเมื่อเลย ถ้าทำได้พ่อก็จะทำให้” ซือถูไห่อารมณ์ดีมาก คนขี้เหนียวอย่างเขาถึงกับมือเติบมอบบัตรธนาคารให้มู่ซย่าอีกใบ

“ในบัตรนี้มีเงินอยู่หนึ่งล้าน บวกกับอีกหนึ่งล้านที่พ่อให้ สองล้านนี้เอาไปใช้ตามใจลูกเลย หมดแล้วลูกก็มาหาพ่อนะ ตอนนี้ทำตัวเหมือนตอนอยู่ที่ชนบทไม่ได้แล้วนะ ต้องมีมาดของลูกสาวตระกูลซือถูสักหน่อย พรุ่งนี้พ่อจะให้พ่อบ้านพาลูกไปซื้อเสื้อผ้าแล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะพ่อ คุณพ่อน่ารักที่สุดเลยค่ะ!”

ซือถูไห่พึงพอใจอย่างที่สุด ความหงุดหงิดเพราะเรื่องที่ซือถูชิงซานก่อไว้ได้มลายหายไปหมดแล้ว เขาฮัมเพลงงิ้วเดินขึ้นไปชั้นบน

เมื่อมู่ซย่ากลับถึงห้องนอน รอยยิ้มที่บริสุทธิ์และเข้าใจในเหตุผลบนใบหน้าก็หายไปในทันที

ไม่ว่าซือถูชิงซานจะโง่เง่าขนาดไหน เธอก็ยังมีมู่ซินเย่ว์คอยปกป้อง แต่เธอไม่มีอะไรเลย

เธอก็มีเพียงแค่ตัวเธอเองเท่านั้น

หลังจากจัดการเรียบร้อยแล้ว เธอเหลือบไปเห็นบัตรธนาคารสองใบที่ซือถูไห่ให้มา รอยยิ้มสมเพชปรากฏขึ้น จากนั้นเธอก็ลบหลักฐานการดำเนินการทั้งหมดออกจากคอมพิวเตอร์

อีกด้าน

หลังจากที่มู่ซินเย่ว์พาซือถูชิงซานกลับมาถึงห้องแล้ว เธอก็เริ่มด่าทออย่างเหลืออด

“นังเด็กโง่! แม่บอกไปกี่รอบแล้วว่าอย่าเพิ่งวู่วาม ให้รอจนเราสืบสาวเรื่องราวของมู่ซย่าได้ทั้งหมดเสียก่อน ทำไมลูกถึงไม่ฟังแม่บ้าง!”

ซือถูชิงซานร้องไห้ด้วยความคับข้องใจและพูดสะอึกสะอื้น “หนู...หนูไม่ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้...แต่ แม่คะ แม่ต้องเชื่อหนูนะคะ มู่ซย่าจะต้องเป็นคนปล่อยงูตัวนั้นให้มากัดหนูแน่ๆ เลยค่ะ! หนูให้แม่นมเอางูไปปล่อยไว้ที่ห้องของมู่ซย่าแล้วแท้ๆ”

“แม่รู้!” มู่ซินเย่ว์ผิดหวังอย่างที่สุด

ซือถูชิงซานชะงักไปครู่หนึ่ง เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ “แม่รู้ความจริงแล้วทำไมไม่ช่วยหนูอธิบายล่ะ นังมู่ซย่านั่นก็ไม่ได้มีดีอะไรนี่คะ!”

มู่ซินเย่ว์ทอดถอนหายใจและพูดว่า “แม่สอนลูกไปตั้งเยอะ แต่ลูกกลับไม่เรียนรู้ที่จะดูสีหน้าคนอื่นก่อนที่จะทำอะไรลงไป ตอนนี้พ่อของลูกน่ะเชื่อใจนังนั่นมาก แล้วงูตัวนั้นก็เป็นลูกที่ปล่อยเข้าห้องเธอก่อน ตอนนี้จะอธิบายอะไรออกไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ยิ่งจะทำให้พ่อของลูกโกรธมากขึ้นไปอีก”

“แล้วหนูจะทำยังไงดีคะ จะปล่อยให้หนูถูกให้ร้ายแบบนี้ไม่ได้นะคะ! แม่เห็นสายตาของพวกคนใช้นั่นไหม ตอนนี้ใครๆ ในคฤหาสน์หลังนี้ก็สมน้ำหน้าหนู”

มู่ซินเย่ว์นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ดูๆ ไปแล้ว เรื่องของมู่ซย่าน่าจะซับซ้อนและยุ่งยากกว่าที่แม่คิดเอาไว้ แม่จะรีบสืบค้นเรื่องราวของมันให้เร็วที่สุด แต่ก่อนหน้านั้น ลูกจะต้องทำตัวสนิทกับมันไว้ ลูกต้องแกล้งทำเป็นสำนึกผิดแล้วยินดีจะเป็นพี่น้องที่แสนดีกับมัน แบบนี้พ่อของลูกถึงจะสบายใจ ลูกก็รู้ว่าพ่อเขาไม่ชอบให้คนในบ้านทะเลากันและยิ่งไม่ชอบที่สุดก็คือคนที่ไม่เชื่อฟังเขา”

“แต่... ตอนนี้ฉันหนูถูกกักบริเวณ ออกไปไหนไม่ได้เลย”

มู่ซินเย่ว์เตือนความจำของเธอว่า “เด็กโง่ ลูกลืมไปแล้วหรือว่า อาทิตย์หน้าลูกจะต้องไปรับรางวัล ทนอีกอาทิตย์เดียวนะ ถึงเวลานั้นที่ลูกโดดเด่นที่สุดในงานพิธี ทุกอย่างก็จะผ่านไปเอง”

“ได้ค่ะ! อาทิตย์นี้ หนูจะตั้งใจฝึกซ้อม จะต้องในทุกคนในงานพิธีได้เห็น!”

“ลูกคิดอย่างนี้ แม่ก็สบายใจ...”

เพียงพริบตาเดียว ห้าวันก็ผ่านไป