ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 13

นังคนนี้พิษสงร้ายกาจขนาดนี้ พ่อจะต้องไล่มันออกจากบ้านแน่ๆ และจากนี้ไป ตำแหน่งคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลซือถูก็จะกลับคืนมาสู่เธอ

เธอไม่ต้องการเป็นคุณหนูรองอะไรนั่นสักหน่อย!

“ขับเร็วๆ หน่อยสิ ฉันอยากถึงบ้านเต็มแก่แล้ว!”

ซือถูชิงซานใจร้อนเร่งคนขับรถ

รถตะบึงห้อมาตลอดทาง ไม่นานนักก็ถึงคฤหาสน์ซือถู

เมื่อลงจากรถ เธอเห็นบ้านทั้งหลังยังสว่างไสว เหมือนกับว่าทุกคนยังไม่หลับ

คงจะเป็นเพราะทุกคนกำลังเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ จึงยังไม่มีใครเข้านอน

เธอเป็นเจ้าหญิงน้อยที่มีความสำคัญยิ่งของตระกูลซือถูจริงๆ

ซือถูชิงซานกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ และก้าวเดินเข้าไปในตัวบ้านอย่างมาดมั่น

เธอคาดเดาเอาไว้ว่า เดี๋ยวทันทีที่เธอเข้าไปในบ้าน มู่ซินเย่ว์และซือถูไห่จะรีบเข้ามาไถ่ถามเธออย่างอบอุ่น

และเมื่อถึงเวลานั้น ก็ถึงเวลาที่เธอจะชี้นำให้ทุกคนได้เห็นว่าอาจจะเป็นมู่ซย่าที่ปล่อยงูให้มาทำร้ายเธอ จากนั้น มู่ซย่าก็จะต้องเก็บของแล้วก็ไสหัวไปให้ในที่สุด!

ไม่ใช่สิ มู่ซย่าไม่ได้เอาอะไรมาด้วย เธอสามารถออกไปจากที่นี่ได้เลยทันที!

ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ความเร็วในการเดินก็ยิ่งเพิ่มขึ้นไปด้วยเช่นกัน

แค่นึกถึงเหตุการณ์ตอนที่มู่ซย่าโดนเฉดหัวออกไปจากที่นี่ เลือดในตัวของซือถูชิงซานก็เดือดพล่าน จนเธอเกือบจะลืมความเจ็บปวดจากบาดแผลบนร่างกายและความรู้สึกไม่สบายหลังถูกงูพิษ

“แม่คะ!”

ในที่สุด ซือถูชิงซานก็เดินมาถึงห้องโถง

ไฟในห้องโถงสว่างไสว คนรับใช้ทั้งหมดยืนนิ่งเงียบอยู่ในนั้น บรรยากาศในเวลานี้ดูเงียบขรึมและวังเวง ดูเหมือนว่าจะมีบางสิ่งที่เลวร้ายเกิดขึ้น

นี่ไม่ใช่ภาพที่เธอคาดหวังว่าจะได้เจอเมื่อกลับบ้าน

“แม่คะ เกิดอะไรขึ้น” ซือถูชิงซานถามมู่ซินเย่ว์ที่นิ่งเงียบเหมือนคนอื่นด้วยความงุนงง

มู่ซินเย่ว์เดินมาที่ตรงหน้าเธอ ในดวงตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและผิดหวัง

แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของซือถูชิงซาน เธอกลับดุไม่ออก ทำได้เพียงถามไถ่ออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งทื่อ “เป็นยังไงบ้าง ทำไมถึงรีบออกจากโรงพยาบาลล่ะ”

ซือถูชิงซานจึงนึกขึ้นได้ถึง ‘เรื่องสำคัญ’ และพูดขึ้นมาโดยไม่สนใจบรรยากาศแปลกๆ ในห้องโถงเลย “แม่คะ หนูไม่เป็นไรค่ะ ที่หนูรีบกลับมาเพราะมีเรื่องสำคัญจะต้องบอกพ่อ!”

มู่ซินเย่ว์รู้สึกสังหรณ์ใจ เธอดึงตัวซือถูชิงซานโดยไม่รู้ตัว “มีอะไรไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้เกิดเรื่องราวตั้งมากมาย รอจนกว่าลูกหายดีแล้วเราค่อยๆ พูดให้ลูกฟังนะจ๊ะ”

“ไม่ได้ค่ะแม่ ต้องพูดตอนนี้เลยค่ะ!”

หากเธอพลาดจังหวะและโอกาสนี้ไป เธอไม่มั่นใจว่าจะมีวิธีกำจัดมู่ซย่าที่ดีกว่านี้หรือไม่

แม้แต่วินาทีเดียว เธอก็รอไม่ไหวแล้ว!

ซือถูชิงซานรู้สึกว่าแม่ของเธอมัวแต่ลังเล เวลาแบบนี้แหละ เหมาะสมที่สุดที่จะกำจัดให้สิ้นซาก

ดังนั้นเธอจึงผลักมูซินเย่ว์ออกและเดินตรงไปหาซือถูไห่

“พ่อคะ! หนูมีเรื่องจะบอกค่ะ!”

ขณะที่พูด ซือถูชิงซานมองจ้องไปที่มู่ซย่า ความยิ่งผยองและอวดดีเปี่ยมล้นอยู่ในดวงตาของเธอ

มู่ซย่าเข้าใจความหมายในดวงตาของซือถูชิงซาน เธอจึงเอียงคอมองกลับด้วยความสนใจ

สีหน้าของซือถูไห่เย็นยะเยือก น้ำเสียงของเขาเย็นชา “ลูกจะบอกอะไร”

หากซือถูชิงซานยอมรับผิด เขาอาจจะพิจารณาให้อภัยเธอสักครั้ง

แต่แล้ว...

ทันทีที่ซือถูชิงซานอ้าปากก็พูดว่า “พ่อคะ งูตัวนั้นที่กัดหนูน่ะค่ะ มู่ซย่าเป็นคนเอามาปล่อยไว้ในห้องของหนูค่ะ! เธอไม่ชอบหนู เธออยากให้หนูตาย! คนที่จิตในโหดร้ายขนาดนี้ เลี้ยงไว้ไม่ได้นะคะพ่อ!”

ซือถูไห่ตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ไม่เพียงแต่ซือถูชิงซานจะสำนึกผิดต่อสิ่งที่เธอทำลงไป ซ้ำร้าย ยังปัดความผิดให้มู่ซย่าอีกด้วย

เขาเลี้ยงลูกสาวให้ออกมาโง่เขลาและเลวร้ายขนาดนี้ได้อย่างไรกัน!

เพียะ!