ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 12

แม่นมถูกนำตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เธอร้องตะโกนขึ้นทันทีที่เห็นซือถูไห่ “คุณท่านคะ ดิฉันถูกปรักปรำค่ะ! ที่ดิฉันออกไปก็เพราะไอ้ลูกไม่รักดีมันก่อเรื่อง ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องงูพิษนั่นเลยค่ะ จะสงสัยดิฉันไม่ได้นะคะ! ดิฉันภักดีต่อตระกูลซือถูมาโดยตลอดนะคะ!”

ซือถูไห่ไม่สนใจฟังคำพูดของแม่นมเลยสักนิด เขาโบกมือและออกคำสั่ง "มัดเธอไว้!"

คนรับใช้จับแม่นมมัดมือไพล่หลังทันที

ซือถูไห่เดินวนรอบห้องโถง เขาพบเข็มขัดหนังที่แขกลืมไว้

จึงยื่นให้คนรับใช้ “จัดการเฆี่ยนซะ!”

คนรับใช้ลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ลงมือ

เพียะ! เมื่อเข็มขัดกระทบลงบนผิวหนัง ผิวของแม่นมแตกยับทันที เธอเจ็บจนกลิ้งลงไปกับพื้นและกรีดร้องโอดโอยออกมา

มู่ซย่าที่อยู่ข้างๆ มองอย่างเย็นชา

ดูๆ ไปแล้ว คนที่มาทำลับๆ ล่อๆ และเอางูมาปล่อยที่ระเบียงห้องของเธอ ก็คือยัยแก่นี่สินะ

รับกรรมที่ตัวเองก่อไว้ก็สมควรแล้ว มู่ซย่าไม่ใจอ่อนแม้แต่น้อย

เมื่อถูกเฆี่ยนเป็นครั้งที่สิบ แม่นมไม่ปริปากร้องอีกต่อไป ทั่วทั้งร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ถึงขนาดนี้แล้ว แม่นมก็ยังไม่ยอมพูดความจริงออกมา

เพราะ...นี่มันเป็นความผิดฐานฆ่าคนเลยนะ!

คนรับใช้ที่รับผิดชอบในการเฆี่ยนครั้งนี้ทนไม่ไหวถึงกับออกปากว่า “คุณท่าน อย่าตีอีกเลยครับ เธออายุมากแล้ว หากเฆี่ยนต่ออาจจะถึงตายได้นะครับ!”

ซือถูไห่เองก็ไม่ต้องการให้มีใครตายก่อนที่เรื่องนี้ได้รับการตรวจสอบให้ชัดเจน

ขณะที่เขากำลังจะออกคำสั่งให้หยุด คนรับใช้ที่ออกไปสืบความข้างนอกก็กลับเข้ามาพอดี

“คุณท่านครับ ผมไปที่ตลาดเขตใต้สอบถามได้ความว่า เมื่อตอนกลางดึก มีคนมาซื้องูพิษจากเขาครับ”

หลังของแม่นมที่อยู่บนพื้นเกร็งแข็งขึ้นทันที และก็ไม่รอดพ้นสายตาอันแหลมคมของมู่ซย่า เธอจึงเอ่ยถามขึ้น “ใช่แม่นมเป็นคนซื้อหรือไม่”

คนรับใช้ส่ายศีรษะ “ผมไม่ได้ถามครับ แต่ผมพาคนกลับมาด้วย เพื่อให้มายืนยันว่างูตัวนั้นเป็นงูที่มาจากเขาหรือเปล่าครับ”

ซือถูไห่พยักหน้า “ดีมาก ให้เขาเข้ามา!”

“ครับ”

สักพัก พ่อค้างูคนหนึ่งก็เดินเข้ามาด้วยความระมัดระวัง

ซือถูไห่ให้คนไปเอาส่วนซากของงูพิษมาที่ห้องโถง แล้วถามพ่อค้างูว่า “งูที่คุณขายไปใช่งูตัวนี้หรือเปล่า”

พ่อค้างูเหลือบมองแล้วพยักหน้า “ใช่ งูตัวนี้ครับ ผมทำเกล็ดที่หางของมันหลุดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจตอนที่ผมขาย งูตัวนี้เลยครับ”

ซือถูไห่ยิ้มอย่างเย็นชา เขาเดินเข้าไปลากแม่นมที่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปตรงหน้าพ่อค้างูแล้วถามว่า “ใช่แม่เฒ่าคนนี้หรือเปล่าที่ซื้องูไป”

พ่อค้างูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สำหรับสถานการณ์นี้ เขาไม่กล้าโกหก เขาชำเลืองมองแม่นมแล้วพยักหน้า “เธอคนนี้แหละครับ...เธอบอกว่าจะใช้งูพิษมาทำยาดองเหล้า ผมเลยแนะนำงูใต้ชนิดหนึ่งที่มีพิษมากที่สุดที่ผมมีให้”

พยานหลักฐานพร้อม

“ตอนนี้ แกยังมีอะไรจะพูดอีกไหม” ซือถูไห่โยนแม่นมลงกับพื้นพลางถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แม่นมหมอบลงกับพื้น ร่างกายสั่นเทิ้ม ยังคงไม่เอ่ยปากพูดอะไรทั้งสิ้น

ถึงเวลาที่มู่ซย่าต้องออกโรงแล้ว “แม่นม ป่านนี้แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องปิดบังหรอกค่ะ ก่อนที่ตำรวจจะมาถึง คุณบอกมาตามตรงเถอะว่าทำไมถึงต้องทำร้ายซานซานด้วย! คุณเห็นเธอมาตั้งแต่เล็ก แต่คุณกลับต้องการชีวิตของเธอ คุณไม่คิดว่ามันโหดเหี้ยมเกินไปหน่อยหรือคะ”

“ไม่ใช่...ฉันเปล่าค่ะ ฉันจะทำร้ายคุณหนูซานซานได้ยังไงกัน ในใจของฉัน เธอก็เหมือนกับลูกสาวของฉัน...”

“งั้นคุณจะทำร้ายใครหรือคะ คุณพ่อหรือ” มู่ซย่าค่อยๆ บีบคั้น และก่อนที่แม่นมจะทันได้ตอบโต้ เธอพูดต่อว่า “หรือว่า ใครสั่งให้คุณทำเพื่อให้ร้ายฉันคะ ประเดี๋ยวคุณคงจะไม่บอกใช่ไหมคะว่าฉันเป็นคนสั่งให้คุณไปซื้องูมาทำร้ายคน”

ดูเหมือน...แม่นมที่กำลังจะลอบกัดมู่ซย่าจะเกิดอาการสำลัก