ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 149

พวกเด็กๆ ส่วนใหญ่ยังเด็กและพัฒนาการทางจิตใจยังไม่พัฒนาเต็มที่ จึงไม่สามารถดูแลตัวเองได้

"โธ่เอ้ย!"

เยี่ยซือเจวี๋ยสบถด้วยใบหน้าที่มืดมิดและตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ในเวลานี้ อากาศเต็มไปด้วยควันหลังจากการเผาวัตถุและอุณหภูมิได้เพิ่มสูงขึ้นจนเกินทน

จะทำอย่างไรดี?

ไม่ต้องสนใจเด็กคนนั้นเหรอ?

เยี่ยซือเจวี๋ยเหลือบมองเด็กทารกทั้งสองคนที่กำลังร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา กัดฟัน ยกเท้าขึ้นและเดินลงบันไดไป

ตามไปช่วยเด็กคนนั้น บางทีเด็กๆ ทุกคนที่ช่วยมาอาจจะต้องตายที่นี่

นี่ไม่ใช่คำถามแบบเลือกตอบ เขาไม่มีทางเลือกเลย

แต่ในขณะที่เยี่ยซือเจวี๋ยกำลังเดินลงบันไดไปสองขั้น ก็มีคนเดินตามหลังเขามาอย่างเร่งรีบ

เยี่ยซือเจวี๋ยหันไปแล้วเห็นมู่ซย่ารีบวิ่งมาและถามอย่างกังวลว่า "เด็กๆ สบายดีนะ"

เยี่ยซือเจวี๋ยถามด้วยความประหลาดใจ "เธอหาของที่เธอตามหาได้ไวขนาดนี้เลยเหรอ"

มู่ซย่าเงียบไปครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวเบาๆ :"ฉันได้ยินเสียงระเบิด ฉันกลัวว่านายจะจัดการกับมันคนเดียวไม่ได้"

เยี่ยซือเจวี๋ยขมวดคิ้ว “แล้วของของเธอล่ะ?”

“…” มู่ซย่าเปิดปากแต่ไม่พูด

แน่นอนว่าชีวิตมนุษย์สำคัญกว่าสิ่งของ

ถ้าเธอทิ้งเด็กๆ พวกนี้เพื่อไปหาของนั้น งั้นเธอจะต่างอะไรกับฆาตกรที่ฆ่าแม่ของเธอ?

เยี่ยซือเจวี๋ยเห็นเธอเงียบก็เข้าใจความคิดของเธอ ตาเหลือบมองไปในตัวเธอ ริมฝีปากบางๆ ของเขาแยกออกเบาๆ และสบถออกมาสองคำ "ไอ้เด็กโง่!"

มู่ซย่าชำเลืองมองเขา ดึงเด็กน้อยที่กำลังกระหืดกระหอบร้องไห้มาแล้วถามเยี่ยซือเจวี๋ยว่า “ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บจากการระเบิดเมื่อกี้ใช่ไหม?”

เยี่ยซือเจวี๋ยนึกถึงเด็กที่วิ่งหนีไปคนนั้น ส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ แต่มีเด็กคนหนึ่งหายไป"