ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 16

เมื่อมู่ซินเย่ว์เดินจากไปแล้ว ซือถูไห่อดไม่ได้ที่จะถามมู่ซย่า “นี่ซานซาน พ่อถามหน่อย ลูกรู้จักกับคุณชายเยี่ยได้ยังไง แล้วลูกกับเขาสนิทกับเขาไหม”

ซือถูไห่อยากจะถามเรื่องนี้มานานแล้ว แต่กลัวมู่ซย่าจะคิดว่าเขาอยากจะใช้ประโยชน์เรื่องนี้จากเธอ จึงอดทนเก็บเอาไว้

ตอนนี้มาคิดดูแล้ว เด็กคนนี้ไร้เดียงสามาก คงจะไม่มีทางคิดว่าเขาเป็นพ่อที่ไม่ดีแน่นอน

ดังนั้นหากเขาอยากจะรู้อะไร ก็สามารถถามไปตรงๆ เลย

เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ มู่ซย่าตอบคำถามโดยไม่ได้สงสัย “จริงๆ แล้วหนูไม่ได้รู้จักกับคุณชายเยี่ยหรอกค่ะ ระหว่างทางที่กลับมา เจอเรืออับปางกลางทะเล แล้วบังเอิญได้พบกับคุณชายเยี่ย ในเวลานั้นเขาได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นหนูก็เลยหาสมุนไพรช่วยรักษาบาดแผลให้ จนต่อมาลูกน้องของเขาหาพวกเราจนพบ แล้วก็พาหนูกลับมาบ้านค่ะ”

มู่ซย่าไม่ได้เล่าเรื่องที่เธอถอดเสื้อผ้าให้ความอบอุ่นแก่เขา บอกเพียงเรื่องรักษาอาการบาดเจ็บทั่วไป และก็ไม่ได้เล่าว่าตนนั้นช่วยชีวิตเยี่ยซือเจวี๋ยเอาไว้

ซือถูไห่ได้ยินดังนั้น ในใจทั้งรู้สึกผิดหวังและทั้งดีใจ

ผิดหวังก็ตรงที่มู่ซย่าและเยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรที่พิเศษต่อกันเหมือนกับที่เขาคาดคิด

ดีใจก็ในส่วนที่มู่ซย่าเคยช่วยเยี่ยซือเจวี๋ย ถ้าอย่างนั้น ก็เท่ากับว่าคุณชายเยี่ยติดหนี้บุญคุณครอบครัวของเขา

หนี้บุญคุณที่ตระกูลเยี่ยติดค้าง! นี่มันล้ำค่ายิ่งกว่าอัญมณีเสียอีก!

“ดี! ดีมาก! ซานซาน สมแล้วที่เป็นลูกพ่อ!”

สายตาที่ซือถูไห่มองมู่ซย่า เหมือนกับกำลังมองสมบัติล้ำค่าบนโลก

มู่ซย่าทำท่าทางไร้เดียงสา ยิ้มให้ซือถูไห่ แล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อไป

ผ่านไปชั่วพริบตาเดียวก็ถึงวันรุ่งขึ้นแล้ว ทั้งสี่คนออกเดินทางจากจิงตูไปยังเมืองหนาน

ระหว่างทาง มู่ซย่ากับซือถูชิงซานนั่งด้วยกันที่เบาะหลัง

ซือถูชิงซานสวมเครื่องแบบสถาบันกาแฟเดอะรอยัล ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มมาอย่างสมบูรณ์แบบ ราวกับสตรีผู้สูงศักดิ์

ตรงกันข้าม เสื้อผ้าที่มู่ซินเย่ว์จัดเตรียมให้มู่ซย่านั้นเรียบง่ายมาก และไม่มีใครแต่งหน้าให้เธอ ดังนั้นตอนนี้ มู่ซย่าจึงดูธรรมดามาก ศีรษะของเธอเกล้าจุกง่ายๆ ขึ้นไปเป็นวง เหมือนกับเด็กนักเรียนมัธยมปลาย

แต่อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย หน้าตาสะสวยไร้ที่ติของเธอนั้นก็ยังคงทำให้ผู้คนละสายตาไปจากเธอไม่ได้เช่นเคย ร่างกายสะอาดหมดจด เปรียบเสมือนดอกลิลลี่ที่บานสะพรั่งที่ผู้คนไม่กล้าเด็ดดอม ทำได้แค่เพียงชื่นชมอยู่ห่างๆ

หญิงสาวที่งดงามไม่ใช่มีไว้เพื่อให้ชายหนุ่มครอบครอง แต่เพื่อให้ชายหนุ่มได้สำรวจตัวเองว่าคู่ควรกับความงามนั้นหรือไม่

เดิมทีซือถูชิงซานรู้สึกว่า การแต่งหน้าราคาหกหลักในวันนี้ของเธอนั้นสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ แต่เมื่อมองมู่ซย่า เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงใบไม้ที่เสริมบารมีให้มู่ซย่าโดยเฉพาะ

ซือถูชิงซานรู้สึกโมโหจนมือทั้งสองกำหมัดแน่น จนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อ

“อะแฮ่ม! มู่ซินเย่ว์ที่นั่งอยู่ข้างคนขับกระแอมออกมาสองครั้ง

ซือถูชิงซานตื่นจากภวังค์ตั้งสติกลับจากอารมณ์โกรธ

มู่ซย่าสวยแล้วจะทำอะไรได้ เธอก็เป็นเพียงแค่แจกันที่เอาไว้ประดับตกแต่งเท่านั้น ตัวเธอสิที่เพียบพร้อมไปด้วยความรู้และความสามารถ มีแต่คนอยากได้ ไม่ใช่แค่ของเล่นสนุกไปวันๆ

ซือถูชิงซานพยายามระงับอารมณ์ แล้วพูดพลางฉีกยิ้มให้มู่ซย่า “พี่คะ ฉันยังไม่มีโอกาสได้ขอโทษพี่เลย ตอนนี้ได้โอกาสแล้ว...ขอโทษนะคะพี่ ฉันไม่ควรทำตัวเป็นเด็ก แล้วก็ทำอะไรแบบนั้น หวังว่าพี่จะยกโทษให้ฉันนะคะ”

มู่ซย่าพอจะคาดเดาได้ว่ามู่ซินเย่ว์สอนให้ซือถูชิงซานพูดแบบนี้

ทำตัวเป็นเด็กน่ะหรือ

ไม่มีเด็กคนไหนคิดจะฆ่าคนหรอก

แต่มู่ซย่าก็ยังคงแสดงท่าทีเห็นอกเห็นใจเช่นเคย เธอจับมือของซือถูชิงซานอย่างอ่อนโยน “น้องสาวที่น่ารัก เธอไม่ต้องพูดแล้วล่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว เราเป็นครอบครัวเดียวกัน มาขอโทษกันแบบนี้จะดูห่างเหินกันเกินไป”

มือของซือถูชิงซานถูกมู่ซย่าจับไว้แน่น อยากจะปล่อยมือก็ไม่ได้ แต่ถ้าไม่ปล่อยก็รู้สึกคลื่นไส้

เธอทำได้เพียงอดทนและฝืนยิ้มออกมา

ลูกสาวทั้งสอง ‘คืนดีกัน’ ซือถูไห่รู้สึกยินดีมาก

จากจิงตูไปเมืองหนาน ต้องเดินทางโดยเครื่องบิน ซือถูไห่ซื้อตั๋วชั้นประหยัดทั้งหมด