ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 16

เมื่อมู่ซินเย่ว์เดินจากไปแล้ว ซือถูไห่อดไม่ได้ที่จะถามมู่ซย่า “นี่ซานซาน พ่อถามหน่อย ลูกรู้จักกับคุณชายเยี่ยได้ยังไง แล้วลูกกับเขาสนิทกับเขาไหม”

ซือถูไห่อยากจะถามเรื่องนี้มานานแล้ว แต่กลัวมู่ซย่าจะคิดว่าเขาอยากจะใช้ประโยชน์เรื่องนี้จากเธอ จึงอดทนเก็บเอาไว้

ตอนนี้มาคิดดูแล้ว เด็กคนนี้ไร้เดียงสามาก คงจะไม่มีทางคิดว่าเขาเป็นพ่อที่ไม่ดีแน่นอน

ดังนั้นหากเขาอยากจะรู้อะไร ก็สามารถถามไปตรงๆ เลย

เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ มู่ซย่าตอบคำถามโดยไม่ได้สงสัย “จริงๆ แล้วหนูไม่ได้รู้จักกับคุณชายเยี่ยหรอกค่ะ ระหว่างทางที่กลับมา เจอเรืออับปางกลางทะเล แล้วบังเอิญได้พบกับคุณชายเยี่ย ในเวลานั้นเขาได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นหนูก็เลยหาสมุนไพรช่วยรักษาบาดแผลให้ จนต่อมาลูกน้องของเขาหาพวกเราจนพบ แล้วก็พาหนูกลับมาบ้านค่ะ”

มู่ซย่าไม่ได้เล่าเรื่องที่เธอถอดเสื้อผ้าให้ความอบอุ่นแก่เขา บอกเพียงเรื่องรักษาอาการบาดเจ็บทั่วไป และก็ไม่ได้เล่าว่าตนนั้นช่วยชีวิตเยี่ยซือเจวี๋ยเอาไว้

ซือถูไห่ได้ยินดังนั้น ในใจทั้งรู้สึกผิดหวังและทั้งดีใจ

ผิดหวังก็ตรงที่มู่ซย่าและเยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรที่พิเศษต่อกันเหมือนกับที่เขาคาดคิด

ดีใจก็ในส่วนที่มู่ซย่าเคยช่วยเยี่ยซือเจวี๋ย ถ้าอย่างนั้น ก็เท่ากับว่าคุณชายเยี่ยติดหนี้บุญคุณครอบครัวของเขา

หนี้บุญคุณที่ตระกูลเยี่ยติดค้าง! นี่มันล้ำค่ายิ่งกว่าอัญมณีเสียอีก!

“ดี! ดีมาก! ซานซาน สมแล้วที่เป็นลูกพ่อ!”

สายตาที่ซือถูไห่มองมู่ซย่า เหมือนกับกำลังมองสมบัติล้ำค่าบนโลก

มู่ซย่าทำท่าทางไร้เดียงสา ยิ้มให้ซือถูไห่ แล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อไป

ผ่านไปชั่วพริบตาเดียวก็ถึงวันรุ่งขึ้นแล้ว ทั้งสี่คนออกเดินทางจากจิงตูไปยังเมืองหนาน

ระหว่างทาง มู่ซย่ากับซือถูชิงซานนั่งด้วยกันที่เบาะหลัง

ซือถูชิงซานสวมเครื่องแบบสถาบันกาแฟเดอะรอยัล ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มมาอย่างสมบูรณ์แบบ ราวกับสตรีผู้สูงศักดิ์

ตรงกันข้าม เสื้อผ้าที่มู่ซินเย่ว์จัดเตรียมให้มู่ซย่านั้นเรียบง่ายมาก และไม่มีใครแต่งหน้าให้เธอ ดังนั้นตอนนี้ มู่ซย่าจึงดูธรรมดามาก ศีรษะของเธอเกล้าจุกง่ายๆ ขึ้นไปเป็นวง เหมือนกับเด็กนักเรียนมัธยมปลาย

แต่อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย หน้าตาสะสวยไร้ที่ติของเธอนั้นก็ยังคงทำให้ผู้คนละสายตาไปจากเธอไม่ได้เช่นเคย ร่างกายสะอาดหมดจด เปรียบเสมือนดอกลิลลี่ที่บานสะพรั่งที่ผู้คนไม่กล้าเด็ดดอม ทำได้แค่เพียงชื่นชมอยู่ห่างๆ

หญิงสาวที่งดงามไม่ใช่มีไว้เพื่อให้ชายหนุ่มครอบครอง แต่เพื่อให้ชายหนุ่มได้สำรวจตัวเองว่าคู่ควรกับความงามนั้นหรือไม่

เดิมทีซือถูชิงซานรู้สึกว่า การแต่งหน้าราคาหกหลักในวันนี้ของเธอนั้นสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ แต่เมื่อมองมู่ซย่า เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงใบไม้ที่เสริมบารมีให้มู่ซย่าโดยเฉพาะ

ซือถูชิงซานรู้สึกโมโหจนมือทั้งสองกำหมัดแน่น จนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อ

“อะแฮ่ม! มู่ซินเย่ว์ที่นั่งอยู่ข้างคนขับกระแอมออกมาสองครั้ง

ซือถูชิงซานตื่นจากภวังค์ตั้งสติกลับจากอารมณ์โกรธ

มู่ซย่าสวยแล้วจะทำอะไรได้ เธอก็เป็นเพียงแค่แจกันที่เอาไว้ประดับตกแต่งเท่านั้น ตัวเธอสิที่เพียบพร้อมไปด้วยความรู้และความสามารถ มีแต่คนอยากได้ ไม่ใช่แค่ของเล่นสนุกไปวันๆ

ซือถูชิงซานพยายามระงับอารมณ์ แล้วพูดพลางฉีกยิ้มให้มู่ซย่า “พี่คะ ฉันยังไม่มีโอกาสได้ขอโทษพี่เลย ตอนนี้ได้โอกาสแล้ว...ขอโทษนะคะพี่ ฉันไม่ควรทำตัวเป็นเด็ก แล้วก็ทำอะไรแบบนั้น หวังว่าพี่จะยกโทษให้ฉันนะคะ”

มู่ซย่าพอจะคาดเดาได้ว่ามู่ซินเย่ว์สอนให้ซือถูชิงซานพูดแบบนี้

ทำตัวเป็นเด็กน่ะหรือ

ไม่มีเด็กคนไหนคิดจะฆ่าคนหรอก

แต่มู่ซย่าก็ยังคงแสดงท่าทีเห็นอกเห็นใจเช่นเคย เธอจับมือของซือถูชิงซานอย่างอ่อนโยน “น้องสาวที่น่ารัก เธอไม่ต้องพูดแล้วล่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว เราเป็นครอบครัวเดียวกัน มาขอโทษกันแบบนี้จะดูห่างเหินกันเกินไป”

มือของซือถูชิงซานถูกมู่ซย่าจับไว้แน่น อยากจะปล่อยมือก็ไม่ได้ แต่ถ้าไม่ปล่อยก็รู้สึกคลื่นไส้

เธอทำได้เพียงอดทนและฝืนยิ้มออกมา

ลูกสาวทั้งสอง ‘คืนดีกัน’ ซือถูไห่รู้สึกยินดีมาก

จากจิงตูไปเมืองหนาน ต้องเดินทางโดยเครื่องบิน ซือถูไห่ซื้อตั๋วชั้นประหยัดทั้งหมด

เธอแต่งตัวธรรมดาเหมือนเด็กนักเรียน ไม่เหมือนกับคนในครอบครัวอีกสามคนเลยสักนิด ไม่เหมือนคนที่อยู่ในสถานะเดียวกันเลย

เยี่ยซือเจวี๋ยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาลองหยั่งเชิงเพื่อดูปฏิกิริยาของมู่ซย่า จึงพูดขึ้นมาว่า “ขอโทษนะครับ ความจำผมไม่ค่อยดี คุณผู้หญิง คุณคือ?”

มู่ซย่าค่อนข้างแปลกใจ เยี่ยซือเจวี๋ยก็จำเธอไม่ได้หรือ

แต่มู่ซย่าก็แค่รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยเท่านั้น ในใจของเธอไม่ได้รู้สึกปั่นป่วน

เธอพูดอย่างสงบนิ่ง “คุณชายเยี่ยผู้สูงศักดิ์มีธุระมากมาย จำฉันไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ พวกเราไม่รบกวนคุณแล้วล่ะค่ะ พ่อคะ พวกเราไปกันเถอะค่ะ”

เมื่อมู่ซย่าพูดเช่นนี้ ซือถูไห่ก็อยู่ต่อไม่ได้แล้ว จึงเดินไปที่ประตูขึ้นเครื่องด้วยอารมณ์ห่อเหี่ยว

อะไรกันเนี่ย! ลูกสาวคนโตของเขาคนนี้ เรื่องการดึงดูดผู้ชายนี่แย่ถึงขนาดเรียกได้ว่าไม่ได้เรื่องเลย!

“โง่จริงๆ!”

ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ซือถูไห่ยิ่งเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อมู่ซินเย่ว์และซือถูชิงซานเห็นท่าทางของซือถูไห่ก็รู้สึกดีใจ

ตอนนี้ซือถูไห่ก็คงจะไม่ได้ประคบประหงมมู่ซย่าเป็นสมบัติล้ำค่าแล้วสินะ

มู่ซินเย่ว์เดินไปข้างหน้ากับซือถูชิงซาน

ซือถูชิงซานนั้นอารมณ์ดีมาก จึงรู้สึกหยิ่งผยองขึ้นมาอีกครั้ง

เธออดไม่ได้ที่จะพูดกับมู่ซย่าด้วยเสียงเบาๆ ในระหว่างที่เดินไปด้วย “อุ๊ยตาย พี่สาวที่แสนดีของฉัน ฉันคิดว่าพี่จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับคุณชายเยี่ยเสียอีก ไม่คิดว่าเขาก็จำพี่ไม่ได้ ไม่ต้องเสียใจไปนะคะ หนูจะบอกพี่เอาไว้ คุณชายเยี่ยขี้หลงขี้ลืม จะจำพี่ที่มาจากชนบทไม่ได้ก็เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ”

ซือถูชิงซานจงใจเน้นว่า ‘มาจากชนบท’ เธอหวังจะได้เห็นความกระวนกระวายใจบนใบหน้าของมู่ซย่า

หากมู่ซย่าโกรธ เธอก็จะรู้สึกพึงพอใจ!