ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 17

แต่ทว่าสีหน้าของมู่ซย่ากลับเรียบเฉย เหมือนไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

เธอก็ไม่ได้ใส่ใจจริงๆนั่นแหละ

ตระกูลซือถูคนอื่นๆต้องการที่จะเกี่ยวดองกับตระกูลเยี่ย แต่เธอไม่ต้องการ แล้วก็ไม่มีความจำเป็นด้วย

ดังนั้น เยี่ยซือเจวี๋ยจะจำเธอได้หรือไม่ได้ เธอไม่สนใจ

ซือถูชิงซานเห็นมู่ซย่าไม่มีการตอบสนองใดๆ จึงยิ้มเยาะ

เสแสร้ง! มู่ซย่าเสแสร้งแน่ๆ! ในใจของเธอกำลังร้องไห้แน่ๆ

สมน้ำหน้า!

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่มีทางมองผู้หญิงบ้านนอกหรอก!

แต่ในกลุ่มพวกเขาสี่คนนั้นไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่า เยี่ยซือเจวี๋ยมองตามหลังมู่ซย่าอยู่สักพัก แววตาของเขาลึกซึ้งเกินคาดเดา

เมื่อมู่ซย่าขึ้นเครื่องบินไปแล้ว เยี่ยซือเจวี๋ยจึงถอนสายตากลับมา และส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆด้วยความรู้สึกสนใจ

ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ เห็นเยี่ยซือเจวี๋ยยิ้ม ก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง

เกิดอะไรขึ้น

ปกติเขาเป็นคนเงียบขรึมและไม่ค่อยยิ้ม แต่ตอนนี้คุณชายเยี่ยที่เย็นชายิ้มออกมาได้?

และเขาก็มั่นใจว่านี่ไม่ใช่การยิ้มเยาะ แต่เป็นรอยยิ้มที่มาจากใจ

เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเยี่ยซือเจวี๋ยมานานแค่ไหนแล้วนะ

ในขณะที่ผู้ช่วยกำลังตกตะลึงนั้น เยี่ยซือเจวี๋ยก็ถามเขา “นายรู้สึกไหมว่า เธอไม่เหมือนคนอื่นๆ ในครอบครัวของเธอสักนิด”

“เธอ” หมายถึงใครในสี่คนนี้กันนะ

ผู้ช่วยอยู่กับเยี่ยซือเจวี๋ยมาหลายปี ปกติจะไม่ถามออกมาตรงๆ เขาใช้สมองครุ่นคิดสักพัก แล้วก็รู้สึกว่าการแต่งกายของมู่ซย่าไม่เหมือนกับคนอื่นๆ

เขาพูดออกมาด้วยความไม่มั่นใจนัก “ไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิงครับ สามคนนั้นแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรามียี่ห้อ แต่คุณผู้หญิงคนนั้น...เธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม เหมือนเป็นชุดที่ซื้อเอาจากร้านค้าทั่วไปครับ”

แต่ทว่า

เยี่ยซือเจวี๋ยกลับส่ายหัว

ผู้ช่วยเห็นเยี่ยซือเจวี๋ยส่ายหัวก็ตกใจ คิดว่าตนเองนั้นเดาผิดเสียแล้ว เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้หมายถึงผู้หญิงคนนั้นหรอกหรือ

ในขณะที่ผู้ช่วยกำลังสับสนอยู่นั้น เยี่ยซือเจวี๋ยพูดเสียงทุ้มต่ำ “ฉันไม่ได้หมายถึงการแต่งกาย”

ผู้ช่วยโล่งอกเมื่อรู้ว่าตนไม่ได้ทายผิดคน

เขาถามด้วยความไม่เข้าใจ “ไม่ใช่การแต่งกาย แล้วหมายถึงอะไรหรือครับ”

สีหน้าของเยี่ยซือเจวี๋ยกลับมาเฉยเมยเหมือนเดิม “ไม่มีอะไร ทำงานต่อ”

ผู้ช่วยไม่กล้าถามอะไรมาก และรายงานโครงการต่อ

บนเครื่องบิน

ทั้งสี่นั่งอยู่ที่นั่งแถวเดียวกัน หลังจากที่ซือถูไห่นั่งลง สีหน้าของเขาที่มีต่อมู่ซย่าไม่ค่อยดีนัก คอยสั่งให้มู่ซย่าเก็บสัมภาระ จัดเสื้อคลุม และหยิบสายชาร์จ...

ในสายตาของคนอื่น เธอเหมือนกับพี่เลี้ยงของครอบครัวนี้

อย่างไรก็ตาม มู่ซย่าทำสิ่งต่างๆ มากมาย ไม่เพียงไม่บ่น แต่ยังไม่ย่อท้อต่อความเหน็ดเหนื่อยอีกด้วย

ท้ายที่สุดก็เป็นซือถูไห่ที่ทนไม่ได้ เขารีบพูด “ไม่ต้องแล้ว มานี่”

มู่ซย่านั่งลงข้างๆซือถูไห่ ซือถูไห่ถามเธอ “ลูกบอกว่าเคยช่วย คุณชายเยี่ยไม่ใช่หรือ ทำไมเขาถึงจำลูกไม่ได้”

มู่ซย่าส่ายหัว “หนูแค่ช่วยเขาเล็กๆ น้อยๆ เองค่ะ เขาจะจำไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกตินะคะ”

“งั้นลูกก็ควรจะ...” ซือถูไห่อึกอัก มองดูสีหน้าบื้อๆของมู่ซย่า ความไร้เดียงสาเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี

ถ้าหากว่าเป็นซือถูชิงซาน คงเข้าใจความหมายของเขาไปนานแล้ว และรีบสร้างความสัมพันธ์กับเยี่ยซือเจวี๋ยทันที

เขาถอนหายใจและพูดอย่างผิดหวัง “ช่างมันเถอะ เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลัง ลูกยังมีเรื่องที่ต้องเรียนรู้อีกมาก!”

“ค่ะ” มู่ซย่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แสดงสีหน้าไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด