ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 177

ขนตาของมู่ซย่าสั่นไหวสองครั้ง จากนั้นเธอก็ชี้ไปทิศทางเดียวโดยไม่แสดงสีหน้า "ดูข้อมูลการถ่ายทอดสดของวันนี้ในห้องนั้น"

“ค่ะ ขอบคุณค่ะกู้หว่านหว่านยิ้มเล็กน้อย เผยให้เห็นลักยิ้มบนแก้ม ทำให้ตัวทั้งคนดูอ่อนหวานยิ่งขึ้นไปอีก

เธอยืดผมที่หักตรงหน้าผากให้ตรงไม่เหมือนใคร ถึงได้ก็ยกเท้าเดินไปที่ห้องที่มู่ซย่ายชี้

มู่ซย่ามองตามหญิงสาวอย่างไม่รู้ตัวจนกระทั่งหญิงสาวเดินเข้าไปในห้อง

“คุณซานซาน? คุณซานซาน?”

เสียงของผู้ช่วยดังขึ้นในหู

มู่ซย่านึกขึ้นได้ หันศีรษะแล้วถามผู้ช่วยตัวน้อย “มีอะไรหรือเปล่า?”

ผู้ช่วยตัวน้อยถามอย่างแปลกใจ “คุณซานซาน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเหมือนสภาพคุณไร้วิญญาณ แต่เมื่อกี้ฉันเรียกคุณหลายครั้งคุณก็ไม่ได้ยิน”

มู่ซย่าพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า "บางทีความกดดันในการออกอากาศทอดสดอาจมากเกินไป คุณหาฉันมีอะไรไหม"

ผู้ช่วยส่ายหัวพูดว่า "ไม่เป็นไร ก็คือการถ่ายทำจบลงแล้ว ต่อไปเราอาจไม่ได้พบแล้ว ฉันเลยมาบอกลาคุณ"

ผู้ช่วยตัวน้อยมีความจริงใจต่อมู่ซย่ามาก มู่ซย่ารู้สึกทำใจไม่ได้พูดว่า "แม้ว่าต่อไปเราจะไม่มีโอกาสได้ร่วมงานกัน แต่เราสามารถพบปะกันแบบส่วนตัวได้บ่อยๆ"

“ค่ะ งั้นตามนี้นะคะ !สัญญา!” ผู้ช่วยตัวน้อยเหยียดนิ้วก้อยขวาออกแล้วเริ่มขอเกี่ยวนิ้วของมู่ซย่า

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างทำใจไม่ได้

……

ในห้องที่เยี่ยซือเจวี๋ยอยู่

ผู้รับผิดชอบโครงการทั้งหมดของเซินเยี่ยคอฟฟี่เฮ้าส์รายงานต่อเยี่ยซือเจวี๋ยอย่างมีความสุข“การตอบรับของการออกอากาศสดนี้ดีมากเลย คูปองกาแฟลด 20% หมดแล้วหมดเลย คาดว่าจะพรุ่งนี้เวลาเปิดอย่างเป็นทางการ แต่ละร้านจะนำเสนอกระแสลูกค้าที่ระเบิดได้”

หลังกู้หว่านหว่านแข็ง มองไปที่เยี่ยซือเจวี๋ยด้วยความไม่เชื่อ

คาดไม่ถึงว่าเขา... จำ เธอ ไม่ได้ ?

กู้หว่านหว่านรู้สึกราวกับว่าเลือดในร่างกายแข็งตัวแล้ว ความรู้สึกอับอายขายขี้หน้าที่ไม่เคยมีมาก่อนได้เกิดขึ้น ทำให้เธอกัดริมฝีปากของตัวเองโดยไม่ตั้งใจ

เมื่อเห็นท่าทีของเยี่ยซือ ผู้ช่วยผู้จัดการเซวี่ยก็ยกเท้าเดินไปทางกู้หว่านหว่านพูดว่า "คุณผู้หญิงท่านนี้ห้องนี้บุคคลทั่วไปไม่สามารถเข้ามาได้ มีรบกวนคุณออกไปด้านนอก"

กู้หว่านหว่านหน้าแดงที่โคนคอของเธอเพราะความอับอาย

เธอกัดริมฝีปากแล้วปล่อยความกล้าพูดว่า “ฉันไม่ใช่บุคคลทั่วไป ฉัน ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านของตระกูลเยี่ย เยี่ยซือเจวี๋ย คุณป้าฉือให้ฉันเอาขนมหวานมาให้คุณ คุณจำฉันไม่ได้เหรอ”

“โอ้ คุณนี่เอง” เยี่ยซือเจวี๋ยดูเหมือนรู้ตัวในทันใด