ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 183

เมื่อมู่ซย่าเหลือบเห็นตัวเลขที่ยาวเหยียด ในใจจึงเกิดความรู้สึกดูถูกขึ้นมา

แต่ใบหน้าของเธอกลับไม่แสดงความรู้สึกจริงๆ ออกมาเลยสักนิด เธอตอบด้วยเสียงหวานหวานว่า ‘รับทราบค่ะ’ แล้วหันหลังออกไปจากห้องหนังสือ

ทันทีที่หันหลังกลับ รอยยิ้มบนใบหน้าของมู่ซย่าก็เลือนหายไปและเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างเฉยเมย

เมื่อมู่ซย่ากลับถึงห้องเธอก็ได้รับสายจากหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย

เบอร์นี้เป็นเบอร์โทรศัพท์จากปักกิ่ง เธอเอียงหัวด้วยความสงสัย เบอร์ที่เธอใช้อยู่ซือถูไห่เป็นคนลงทะเบียนให้เธอ คนที่ติดต่อเบอร์นี้ได้ก็มีไม่มาก ใครกันนะที่โทรมา?

มู่ซย่ากดปุ่มรับสายด้วยความแปลกใจ พลางถามด้วยความสงสัย “สวัสดีค่ะ จากไหนคะ?”

เป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง อีกฝ่ายกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนัก “เธออยู่ไหน พวกเรามาเจอกันหน่อยสิ”

มู่ซย่าแน่ใจว่าไม่เคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน เธอขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณโทรผิดหรือเปล่าคะ”

“ฉันไม่ได้โทรผิด” อีกฝ่ายกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ฉันคือแม่ของเยี่ยซือเจวี๋ย ครึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ ฉันจะรอเธออยู่ที่เยี่ยเซินคอฟฟี่เฮ้าส์ตรงจัสตุรัสเยี่ยซื่อ”

เมื่ออีกฝ่ายพูดจบก็วางสายทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธเลย

มู่ซย่าเก็บโทรศัพท์ด้วยสายตาที่ไม่แยแส

ถ้าจำไม่ผิดละก็ แม่ของเยี่ยซือเจวี๋ยชื่อว่าสือซูเจิน

ส่วนเรื่องอื่นๆ เธอก็ไม่รู้แล้ว การที่ตัดสินใจโดยไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นได้ปฏิเสธนี้ ค่อนข้างคล้ายคลึงกับเยี่ยซือเจวี๋ยมาก

มู่ซย่านึกขึ้นได้ว่าเยี่ยซือเจวี๋ยเคยบอกว่าสือซูเจินกับแม่ของเธอเป็นเพื่อนสนิทกัน บางทีเธออาจจะได้ข้อมูลบางอย่างที่เกี่ยวกับพ่อที่ไม่รู้จักของเธอจากสือซูเจิน

ด้วยเหตุนี้มู่ซย่าจึงไม่ปฏิเสธที่จะไปพบเธอเพียงเพราะท่าทีที่เลวร้ายของเธอ เธอเปิดประตูออกไปและจะใช้เหตุผลว่าเยี่ยซือเจวี๋ยเชิญไปกินข้าวเป็นข้ออ้างในการพูดกับซือถูไห่

เมื่อซือถูไห่ได้ยินว่าเยี่ยซือเจวี๋ยเรียกเธอออกไป เขาก็ตอบรับอย่างมีความสุขขทันที และยังกำชับอย่าง ‘รู้ใจ’ ว่า “พ่อไม่ใช่คนหัวโบราณ ดังนั้นพ่อจะไม่พูดว่าให้รีบกลับบ้าน ไปเที่ยวเถอะ”

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือกลับดึกก็ไม่เป็นไร

ช่างเป็น ‘คุณพ่อแสนดี’ ที่ใจกว้างจริงๆ

มู่ซย่ายิ้มอย่างไม่เต็มใจ แล้วจึงนั่งรถแท็กซี่ออกไป

ท้องฟ้ามืดแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ทั้งสองคนจึงหันไปมองที่ประตูทางเข้าพร้อมกัน

ทันทีที่เห็นมู่ซย่าทั้งสองคนก็ขมวดคิ้วขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

กู่หว่านหว่านยังคงทึ่งกับรูปลักษณ์ภายนอกของมู่ซย่า เมื่อได้เจอมู่ซย่าอีกครั้งเธอจึงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

เมื่อเปรียบเทียบความไม่พอใจกับสือซูเจินแล้ว เธอดูประหลาดใจยิ่งกว่ามาก

เมื่อเทียบกับรูปถ่ายแล้ว ตัวจริงยิ่งเหมือนกับเพื่อนที่เสียชีวิตไปก่อนวัยอันควรคนนั้นของเธอมาก

ความคล้ายคลึงนี้ไม่เพียงแต่เป็นรูปโฉมภายนอก แต่ยังรวมถึงลักษณะนิสัยด้วย

ลักษณะนิสัยของทั้งสองคนจืดชืดราวกับดวงจันทร์ทีมืดสลัว ลักษณะนิสัยแบบนี้ไม่สามารถแต่งแต้มออกมาได้

สือซูเจินบีบแก้วกาแฟในมือไว้แน่นขนัด

ทำไมถึง...คล้ายคลึงกันขนาดนี้? เป็นแค่เรื่องบังเอิญจริงๆ เหรอ?