ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 192

ซือถูชิงซานสะบัดมือมู่ซินเย่ว์ออกพลางกล่าว “หนูจะไปไหนได้? หนูก็กลับบ้านนะสิ!”

“กลับบ้าน?” มู่ซินเย่ว์ถามด้วยความสงสัย “ทำไมจู่ๆ พ่อถึงยอมให้ลูกกลับบ้านล่ะ?”

ซือถูชิงซานส่ายหัวและกล่าวอย่างใจร้อน “หนูเป็นลูกสาวแท้ๆ ของพ่อ พ่อไม่มีทางปล่อยให้หนูอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตหรอก”

แต่มู่ซินเย่ว์กลับรู้สึกแปลกใจ

“พ่อของลูกไม่มีทางรับลูกกลับไปโดยไม่มีสาเหตุ ลูกอย่ากลับไปนะ มีความเป็นไปได้มากว่านี่จะเป็นกับดัก!”

“แม่พูดเพ้อเจ้ออะไรน่ะ? ซือถูชิงซานขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจและพูดว่า “แม่เองที่เลือดเย็น ลูกของตัวเองแท้ๆ ยังไม่ดูแล อย่าคิดว่าทุกคนบนโลกจะเป็นเหมือนแม่นะ หลบไป หนูต้องไปแล้ว!”

เมื่อซือถูชิงซานพูดจบ เธอก็พลักมู่ซินเย่ว์ที่อยู่ตรงหน้าออกไป พลันเดินไปที่รถ

“ซานซาน! อย่าไป!”

มู่ซินเย่ว์ต้องการจะหยุดเธอ แต่สิ่งที่เธอได้กลับมากลับเป็นเสียงปิดประตูรถที่เสียงดังของซือถูชิงซาน

“ไปเถอะ!” ซือถูชิงซานสั่งให้คนขับรถขับออกไปทันที และทิ้งห่างมู่ซินเย่ว์ที่กำลังไล่ตามอยู่ทางด้านหลัง

เมื่อเห็นเงาของมู่ซินเย่ว์ไกลออกไป ซือถูชิงซานจึงยกมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน

ตอนนี้ก็ถึงตามู่ซินเย่ว์รออยู่ในวัดเพียงลำพังอย่างไร้กำหนด แม่ที่เลือดเย็นอย่างเธอสมควรได้ลิ้มลองรสชาติของความสิ้นหวังแบบนี้แล้ว!

เมื่อมองไม่เห็นรถแล้ว มู่ซินเย่ว์จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างรีบร้อน

แต่ในขณะที่เธอยังไม่ทันได้กดโทรออก ก็มีมือยาวๆ คว้าโทรศัพท์ออกไปจากมือของเธอ

เมื่อมู่ซินเย่ว์เงยหน้าขึ้นสีหน้าของเธอก็ผิดปกติไป

นั่นคือซือถูหย่า

“พี่ใหญ่ พี่ทำอะไร?” มู่ซินเย่ว์ถามด้วยความร้อนใจ

ซือถูหย่ากล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ฉันก็คิดอยู่ว่าทำไมช่วงนี้ถึงมีคนแอบนำอาหารมาส่งเธอทุกวัน ที่แท้ก็มีโทรศัพท์นี่เอง...ฉันลืมยึดโทรศัพท์ซะแล้ว!”

“ไม่นะ! พี่ใหญ่! พี่ให้ฉันโทรศัพท์เถอะ ฉันมีเรื่องด่วนที่ต้อง...”

ซือถูหย่าไม่ฟังมู่ซินเย่ว์เลยสักนิด เธอหันหลังและจากไปทันที

ในขณะที่มู่ซินเย่ว์กำลังจะตามขึ้นไป ก็มีชายเสื้อสีฟ้าสองคนเข้ามาขวางเธอไว้