ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 232

แต่ถึงแม้จะถูกกระแทกเข้าอย่างจัง เธอก็ยังฉวยโอกาสในการเลือกตำแหน่งที่ดีกว่า เพียงสัมผัสครีมนมสดลายดอกไม้บนก้อนเค้ก เปื้อนชุดกระโปรง แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่ร่างกายของเธอจะต้องล้มลงและทับก้อนเค้ก

“มู่ซย่า! พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?!” สวี่ซิงซิงเข้ามากุมมือของเธอด้วย‘ความเป็นห่วง’

คนอื่นต่างก็เริ่มเข้ามาและเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “หมอเทวดามู่ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

“หมอเทวดามู่ เสื้อผ้าของคุณเลอะ ฉันจะช่วยเช็ดให้คุณนะ!”

สวี่ซิงซิงมองไปยังท่าทีประจบสอพลอของคนเหล่านี้ ภายในหัวใจรู้สึกเกลียดชัง

เธอพยายามแสดงสีหน้ารู้สึกผิดและเอ่ย “ทั้งหมดต้องกล่าวโทษฉัน รองเท้าคู่นี้เป็นคู่ใหม่ ไม่ค่อยพอดีกับเท้า มู่ซย่า ขอโทษนะคะ ฉันจะพาพี่ขึ้นไปเปลี่ยนชุดใหม่ที่ด้านบน ช่วยพี่ซักชุดนี้ด้วย”

ท่าทีแสดง‘ความรู้สึกผิด’ของสวี่ซิงซิงนั้นไร้ที่ติ แสดงออกมาได้อย่างจริงใจมาก

ถึงแม้ว่าคนรอบข้างที่กล่าวว่าเป็นเพราะความไม่ระมัดระวังของสวี่ซิงซิง แต่กลับไม่มีใครสงสัยว่าเธอนั้นจงใจกระทำเช่นนี้

มู่ซย่าสบสายตาที่ดู‘จริงใจ’ของสวี่ซิงซิง ริมฝีปากโค้งงอปรากฏรอยยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวเรียงสวย

“ได้สิ” เธอยิ้มพลางเอ่ย

สวี่ซิงซิงเห็นรอยยิ้มของมู่ซย่า ไม่รู้ว่าทำไมแผ่นหลังของเธอถึงได้ขนลุกซู่ ราวกับว่าร่างกายของเธอยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว อากาศหนาวยะเยือก

เป็นไปได้ไหมว่ามู่ซย่านั้นมองเห็นอะไรบางอย่างแล้ว?

เป็นไปไม่ได้หรอก! เธอล้มลงจริงๆ ข้อเท้าของเธอก็ยังคงเจ็บอยู่!

เธอกำลังมีอาการเห็นงูในจอกเหล้า[1]อย่างแน่นอน คิดมากเกินไปแล้ว

สวี่ซิงซิงสลัดความรู้สึกแปลกใจเหล่านั้นออกไป ประคองมู่ซย่าขึ้นไปชั้นบนด้วยท่าทีนุ่มนวล การแสดงออกนั้นเสมือนว่าอยากจะล้มลงแทนมู่ซย่าเสียให้ได้

อุบัติเหตุเพียงเล็กน้อย ไม่มีใครเก็บมาใส่ใจ ยิ่งไปกว่านั้นมู่ซย่าไม่ได้ล้มลงทับก้อนเค้ก เพียงแค่เลอะชุดกระโปรงและผมเท่านั้น

มู่ซย่าและสวี่ซิงซิงเดินขึ้นมาถึงชั้นสอง

สวี่ซิงซิงผลักและเปิดประตูห้องนอนห้องหนึ่งพร้อมกับเอ่ย “นี่คือห้องรับแขก ด้านในมีห้องน้ำ พี่สามารถสระผมได้ เสื้อผ้าชุดใหม่เดี๋ยวฉันจะเอามาให้พี่นะคะ”

มู่ซย่าไม่ได้ท้วงติงสิ่งใด เพียงแค่พยักหน้า “โอเค”

สวี่ซิงซิงยิ้มจากนั้นหันหลังเดินออกไป ทันทีที่ประตูปิดลง มือของเธอสัมผัสกับตะเกียงน้ำมันหอมระเหย ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเย็นเยียบ

สวี่ซิงซิงยังไม่ได้จุดตะเกียงน้ำมันหอมระเหยภายในห้อง ประการแรกหล่อนกลัวว่าตัวเองจะพลอยได้กลิ่นไปด้วย ประการที่สองเกรงว่าเมื่อมู่ซย่าเข้ามาภายในห้องแล้ว กลิ่นน้ำมันหอมระเหยอาจจะจางไปแล้ว

ดังนั้นเธอจึงวางแผนรอให้มู่ซย่าเข้าไปภายในห้องอาบน้ำ จากนั้นใช้โอกาสในตอนที่เธอนำเสื้อผ้ามาให้แล้วค่อยจุดตะเกียงน้ำมันหอมระเหย

สวี่ซิงซิงแนบหูชิดกับประตูด้วยความระมัดระวัง รอฟังเสียงน้ำจากด้านใน

ห้องนี้นั้นเธอเลือกด้วยความรอบคอบ ผนังกันเสียงของห้องนี้ไม่ค่อยดีนัก เธอสามารถรับฟังเสียงที่ดังจากภายในห้องได้อย่างชัดเจน

จากนั้นไม่นานนัก ในที่สุดสวี่ซิงซิงก็สมดั่งใจปรารถนา เธอได้ยินเสียงน้ำไหลที่ดังมาจากด้านใน

มู่ซย่าเริ่มสระผมแล้ว!

ริมฝีปากของเธอกระตุกรอยยิ้มแห่งชัยชนะ รีบก้าวเท้าจากไปหยิบเสื้อผ้า

ในไม่ช้า สวี่ซิงซิงก็กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้า เหยียดมือออกไปเปิดประตู

อย่างไรก็ตามวินาทีที่เปิดประตูห้อง สวี่ซิงซิงตื่นตกใจจนหัวใจของเธอเต้นเร็วและแรง เสื้อผ้าในมือก็ร่วงหล่นลงบนพื้นด้วยความตื่นตระหนก

เห็นเพียงแค่ตรงหน้าประตู มู่ซย่ายืนกอดอก สายตาแห่งรอยยิ้มจ้องมองมาที่เธอ ราวกับว่ากำลังรออยู่ที่นี่เสียตั้งนานแล้ว

ทำไมมู่ซย่าถึงได้ยืนรอเธออยู่ด้านนอกล่ะ?!

หรือว่าหล่อนจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้วงั้นเหรอ?

ภายในห้องนั้น เสียงน้ำก็ยังคงไหลอยู่

สวี่ซิงซิงมองไปที่ห้องน้ำโดยไม่รู้ตัว เห็นว่าประตูห้องน้ำนั้นเปิดกว้างอยู่ ฝักบัวที่อยู่ภายในห้องน้ำก็กำลังเปิดน้ำอยู่

หัวใจของสวี่ซิงซิงเต้นเร็วจนแทบจะทะลุออกมา เมื่อคิดว่ามู่ซย่ารู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว เพียงได้ยินมู่ซย่าเอ่ยปาก “ซิงซิง เธอเป็นอะไรไป? ฉันทำให้ตกใจงั้นเหรอ?”

“ฉัน....” บริเวณลำคอของสวี่ซิงซิงราวกับว่าถูกบีบไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง

เธอพยายามฝืนยิ้ม มุมปากของเธอกระตุกพลางเอ่ยถาม “พี่ ทำไมพี่ยังอยู่ตรงนี้ล่ะ? ไม่ใช่ว่าพี่กำลัง..สระผมหรอกเหรอ? ทำไมเปิดน้ำไว้แล้วพี่มายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ?”

อันที่จริงเธอสิ่งที่เธออยากจะถามคือ มู่ซย่า แกรู้เรื่องทุกอย่างแล้วใช่ไหม?

เห็นงูในจอกเหล้า[1] หมายถึง เป็นสำนวนของประเทศจีน ใช้เปรียบเทียบกับคนที่ตกใจกลัวไปกับจินตนาการที่ตนเองได้สร้างขึ้น หรืออาจจะหมายถึงคนขวัญอ่อนก็ว่าได้