ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 248

มู่ซย่าพูดเสียงราบเรียบ “คุณค่ะ พวกเราเรียกคุณมาพูดความจริง ถ้าคุณพูดความจริงก็ไม่มีใครเอาคุณเข้าคุกได้หรอกค่ะ”

พนักงานขายของเห็นนัยน์ตาสวยงามและเงียบสงบของมู่ซย่าแล้วก็กลับมาตั้งสติได้อีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ

มู่ซย่าถามว่า “คุณจำสวี่ซิงซิงได้ไหม? เธอเคยซื้อชุดราตรีสีดำในร้านคุณใช่ไหม?”

พนักงานขายตอบ “อืม” หนึ่งคำ “คุณสวี่ซิงซิงเป็นลูกค้าประจำร้านGQของพวกเราครับ เป็นลูกค้าวีไอพีครับ ผมจำได้ดี สองวันก่อนคุณสวี่ซิงซิงได้ซื้อชุดราตรีสีดำจากร้านของพวกเราไปครับ แต่ไซส์จะเล็กกว่าหุ่นของเธอหนึ่งเบอร์ครับ เธอบอกว่าจะซื้อไปฝากเพื่อนครับ ให้ผมส่งไปตามที่อยู่ที่เธอให้ผมครับ และผมก็ทำตาม...ส่วนเรื่องต่อจากนั้น ผมก็ไม่รู้แล้วครับ”

พนักงานขายพูดจบก็มองไปยังมู่เฉินเหล่ยปราดหนึ่ง ก่อนจะเสริมว่า “ผมพูดความจริงทุกประการครับ ผมยินดีรับผิดชอบกับคำพูดของตัวเองตามกฎหมายครับ”

มู่ซย่าเลิกคิ้ว ก่อนจะถามมู่เฉินเหล่ยว่า “ตอนนี้พี่ยังมีอะไรอยากจะพูดอีกไหม?”

“ฉัน...” มู่เฉินเหล่ยจุกจนพูดไม่ออก ผ่านไปหลายวินาทีจึงเอ่ยปากพูดว่า “แค่คำพูดมันยังไม่พอหรอกนะ ใครจะไปรู้ว่าไอ้พนักงานคนนี้มันไปรับเงินก้อนโตมาจากไหน แบบว่าเพื่อเงินก้อนโตแล้ว ติดคุกหลายปีก็คุ้ม”

ในเวลาเดียวกัน...

พนักงานเอ่ยปากพูดอีกครั้ง “ผมยังมีหลักฐานอย่างอื่นครับ สามารถยืนยันได้ว่าผมพูดความจริงทุกอย่าง”

เขาไม่อยากติดคุกโดยไม่ไดก่อเหตุหรอกนะ

พนักงานพูดแล้วเดินไปยังคนรับใช้ ก่อนจะดึงกระดาษออกจากมือคนรับใช้ดังกล่าว สุดท้ายก็ชูขึ้นแล้วกล่าวว่า “อันนี้คือรายการสั่งซื้อ ในนี้มีข้อมูลบัตรเครดิตกับข้อมูลลูกค้า และยังมีชื่อพร้อมลายเซ็นของคุณหนูสวี่ด้วย”

มู่เฉินเหล่ยเตรียมจะเข้าไปตรวจสอบ ทว่าสวี่ยิงซานก้าวนำไปเสียก่อน สวี่ยิงซานดึงรายการสั่งซื้อมาจากมือของพนักงานขาย

ผ่านไปหลายวินาทีใบหน้าสวี่ยิงซานก็ย่ำแย่กว่าเดิม

มันเป็นบัตรเครดิตของซิงซิงจริง เขามองปราดเดียวก็ดูออก เพราะมันเป็นบัตรสำรองของเขาเอง

และเขาก็จำลายเซ็นต์ของสวี่ซิงซิงได้แม่นอีกด้วย

ทุกอย่างเป็นฝีมือของสวี่ซิงซิง！

สวี่ซิงซิงวิ่งไปหาสวี่ยิงซาน พลางเอ่ยปากพูดว่า “คุณพ่อ หนูไม่แต่งงานกับมู่เฉินเหล่ยนะคะ”

มู่เฉินเหล่ยหน้าแข็งทื่อ เริ่มเกลี้ยกล่อมว่า “ซิงซิง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพูดเรื่องนี้ คุณ...”

“แกหุบปาก” สวี่ซิงซิงแทรกมู่เฉินเหล่ยพูดด้วยเสียงโหด

เธอเห็นหน้ามู่เฉินเหล่ยแล้วก็อยากจะอ้วก อย่าว่าแต่หน้าเลย แค่ได้ยินเสียงของเขา เธอก็คลื่นไส้แล้ว

เธอเกลียดที่ไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้ เกลียดที่ไอ้ขี้เหร่อย่างมู่เฉินเหล่ยแตะเนื้อต้องตัวเธอ

มู่เฉินเหล่ยไม่ได้ตาบอด เขาเห็นความเจ็บปวดและความเกลียดชังในแววตาของสวี่ซิงซิง

เขารู้สึกเจ็บเหมือนหัวใจถูกบีบ พูดไม่ออกไปชั่วขณะ