ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 281

หรือว่าอีกฝ่ายที่จะแต่งงานกับมู่ซย่าไม่ใช่ตาแก่อะไร แต่เป็น......เยี่ยซือเจวี๋ย

เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

มู่ซย่าเป็นแค่หญิงสาวบ้านนอกคนหนึ่ง จะคู่ควรเยี่ยซือเจวี๋ยที่แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่กล้าอาจเอื้อมได้ยังไง

ต้องเป็นความบังเอิญแน่ เธอเข้าใจผิดไปแน่ๆ

หลังจากนั้น สวี่ซิงซิงก็มองเห็นเยี่ยซือเจวี๋ยเดินไปหยุดอยู่ข้างกายมู่ซย่า ส่วนมือข้างขวาของเขาก็บรรจงโอบเอวของมู่ซย่าเอาไว้อย่างอ่อนโยน

ท่าทีเช่นนี้ ใช้ได้ดีกว่าคำพูดเป็นสิบคำซะอีก

ประโยคที่ว่า “ ชาตินี้เธอไม่มีวันมีความสุขแน่ ” ราวกับฝ่ามือที่ฟาดลงมารัวๆ ตบลงมาที่ใบหน้าของสวี่ซิงซิงอย่างแรง

ทันใดนั้นสีหน้าของสวี่ซิงซิงก็ซีดขาวลง ความรู้สึกไม่พอใจและรู้สึกโกรธอย่างรุนแรงพุ่งขึ้นมาในจิตใจของสวี่ซิงซิง

เพราะอะไร

มีสิทธิ์อะไร

ทำไมผู้หญิงอย่างมู่ซย่าถึงแต่งงานกับเยี่ยซือเจวี๋ยได้ ส่วนเธอได้แต่แต่งงานกับคนไร้ประโยชน์อย่างมู่เฉินเหล่ยเท่านั้น

สองมือของสวี่ซิงซิงกำหมัดไว้แน่น เล็บมือจิกลึกเข้าไปยังใจกลางฝ่ามือแต่ก็ไม่รู้สึกอะไร

ก่อนอื่นเยี่ยซือเจวี๋ยได้ทำการคลุมเสื้อนอกให้กับมู่ซย่าอย่างอบอุ่นอ่อนโยน จากนั้นก็กวาดตามองสวี่ซิงซิงและมู่เฉินเหล่ยด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง พูดว่า “ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะทนพวกคุณ ถ้าครั้งหน้าผมยังเห็นว่าพวกคุณพูดจาดูถูกภรรยาของผมอีก อย่าหาว่าผมไม่เตือนพวกคุณก็แล้วกัน ”

น้ำเสียงของเยี่ยซือเจวี๋ยเย็นชาและคมกริบ บวกกับท่าทีที่น่าเกรงขามราวกับราชา ทำเอาสวี่ซิงซิงและมู่เฉินเหล่ยต่างก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมาจากแผ่นหลัง

ท่าทีน่าเกรงขามของเยี่ยซือเจวี๋ยไม่ใช่ว่าใครที่ไหนก็สามารถจะทานทนได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนไร้ประโยชน์อย่างมู่เฉินเหล่ยและคนที่เก่งแต่ตอนที่อยู่ในบ้านอย่างสวี่ซิงซิง

ทั้งสองคนตกใจจนแทบจะไม่กล้าหายใจแรง

จากนั้นเยี่ยซือเจวี๋ยก็หันไป เผยสีหน้าอบอุ่นให้กับมู่ซย่า ความแตกต่างนั้นเห็นได้อย่างชัดเจน มันทำให้สวี่ซิงซิงรู้สึกอิจฉาจนแทบจะกระอักเลือดออกมาแล้ว

ได้ยินเยี่ยซือเจวี๋ยพูดกับมู่ซย่าด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ อากาศเย็นลงแล้ว รีบไปขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด ”

“ อืม ”มู่ซย่าพยักหน้า ไม่มองสวี่ซิงซิงกับมู่เฉินเหล่ยอีกแม้แต่แวบเดียว หมุนตัวเดินไปที่รถไมบัคที่จอดอยู่ไม่ไกล

หลังจากมู่ซย่าจากไปแล้ว เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้ตามไปในทันที แต่ได้เอ่ยเตือนสวี่ซิงซิงกับมู่เฉินเหล่ยอีกครั้งว่า

“ ถ้ายังอยากจะอยู่ในจิงตูต่อ ก็อย่ามาหาเรื่องเธอ เธอเป็นเมียผม พวกคุณหาเรื่องเขาก็หมายความว่าอยากมีเรื่องกับผมเยี่ยซือเจวี๋ย ”

ว่าแล้ว ก็ใช้สายตาเลือดเย็นราวกับมองพวกมดแมลงกวาดตามองพวกเขาสองคนแวบหนึ่ง หมุนตัวจากไปด้วยสีหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็ง

สวี่ซิงซิงตกใจจนหน้าผากมีเหงื่อเย็นๆไหลย้อยลงมาหนึ่งหยด

เธอมองดูมู่ซย่ากับเยี่ยซือเจวี๋ยที่เดินตามกันไปขึ้นรถไมบัคด้วยตาปริบๆ

เสี้ยววินาทีที่ประตูรถถูกปิดลง จู่ๆสวี่ซิงซิงก็เกิดลางสังหรณ์บางอย่างขึ้น ตั้งแต่ประตูรถบานนั้นปิดลง ระหว่างเธอกับมู่ซย่าจะกลายเป็นคนที่อยู่กันคนละโลกอย่างสิ้นเชิง

และในโลกใบนั้นของมู่ซย่า เธอก็คงได้แต่หวังแต่ไม่สามารถไปถึง

สวี่ซิงซิงรู้สึกเข่าอ่อน ราวกับตุ๊กตาเซรามิกที่ไร้ชีวิต ดวงตาเหม่อลอยนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง

มู่เฉินเหล่ยตกใจสะดุ้งโหยง รีบเข้าไปดึงตัวสวี่ซิงซิงเอาไว้

ที่ทำให้เขาคาดไม่ถึงคือ ครั้งนี้สวี่ซิงซิงไม่ได้ผลักเขาออก

มู่เฉินเหล่ยเพิ่งจะรู้สึกดีใจได้ครู่เดียว ก็พบว่าสวี่ซิงซิงผิดปกติ

ดวงตาของเธอไร้จุดโฟกัส เหมือนหุ่นกระบอกตัวหนึ่ง ไม่เพียงแต่กับเขา แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อโลกภายนอกเลยแม้แต่น้อย

“ ซิงซิง ซิงซิง ” มู่เฉินเหล่ยร้องเรียกอย่างลนลานทำอะไรไม่ถูก

ใครก็ได้มาช่วยเขาที

แต่สิ่งที่ได้กลับมา คือท่าทีตกตะลึงพรึงเพริดของเหล่าบอดี้การ์ดซึ่งดูจะตกใจมากกว่าเขาซะอีก