ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 298

มู่ซย่ารีบก้มลงเพื่อช่วยดูแผลที่แขนของเยี่ยซือเจวี๋ย ในขณะที่เธอก้มลงนั้นเส้นผมของเธอได้ตกลงบนหน้าผากของเยี่ยซือเจวี๋ย เส้นผมที่ทั้งนุ่มทั้งจั๊กจี้มันทำให้คนเกิดจิตใจที่สับสนขึ้นมา เยี่ยซือเจวี๋ยรู้สึกฟุ้งซ่านขึ้นมาเล็กน้อยอย่างอธิบายถูก ลำคอของเขาเลื่อนขึ้นลงอีกครั้งในขณะที่ใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างกายของเขายังไม่ได้รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ และนี่ก็คือความทรมานสำหรับผู้ชายโดยเฉพาะ

“มู่ซย่า” เยี่ยซือเจวี๋ยเอ่ยปากขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว

มู่ซย่ากำลังดึงแขนเสื้อของเยี่ยซือเจวี๋ยขึ้น พอได้ยินเยี่ยซือเจวี๋ยเรียกเธอ เธอจึงตัดสินใจไม่หันไปมองเยี่ยซือเจวี๋ย ดีแล้วที่ไม่หันไปมอง ถ้าเกิดหันไปล่ะก็ปลายจมูกของเธอจะชนเข้ากับสันจมูกของเยี่ยซือเจวี๋ยอย่างจัง ปลายจมูกสัมผัสกัน ตาสองคู่จ้องมองกัน ลมหายใจรวมกันกับบรรยากาศที่คลุมเครือ

“อ๊าก！！” มู่ซย่าอุทานออกมา

เธอถึงรู้สึกตัวว่าตอนนี้ตัวเองกับเยี่ยซือเจวี๋ยกำลังอยู่ในท่าทางแบบไหนกันอยู่ ใบหน้าเล็กๆของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที แก้มแดงระเรื่อไปจนถึงช่วงคอ รีบร้อนลงมาจากบนตัวของเยี่ยซือเจวี๋ยอย่างรวดเร็ว ความเร็วนั้น ราวกับว่ากำลังหนีตายอย่างงั้นเลย

เยี่ยซือเจวี๋ยขบขันและพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก “ฉันไม่ใช่หมาป่าสักหน่อย ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นหรอก”

ถูกแล้วที่เธอจะต้องกลัวเป็นเรื่องธรรมดา ขืนอยู่แบบนี้ต่อไป ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำเรื่องอะไรที่มันโหดร้ายยิ่งกว่าสัตว์ป่าออกมา เยี่ยซือเจวี๋ยยอมรับแล้วว่าตอนนี้ตัวเองก็ยังเป็นผู้ชายที่มีความปรารถนาเหมือนผู้ชายทั่วไป

“ฉันไม่ได้กลัวนายนะ……” มู่ซย่ากำลังพึมพำ

จู่ๆเธอก็นึกถึงแผลของเยี่ยซือเจวี๋ยขึ้นมาอีกครั้ง รีบลุกขึ้นมาแล้วไปเอากล่องยาที่ห้องนอนทันที ส่วนเยี่ยซือเจวี๋ยนั่งอยู่บนโซฟามองดูมู่ซย่าที่กำลังยุ่งอยู่อย่างเงียบๆ มุมปากยกโค้งนิดๆจนเกือบมองไม่เห็นโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกที่มีภรรยาอยู่ด้วยนั้น มันไม่ค่อยเหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว…..

มู่ซย่ากำลังจดจ่ออยู่กับการทำแผลให้กับเยี่ยซือเจวี๋ย ระหว่างที่รอให้เธอจัดการให้เสร็จเรียบร้อย จู่ๆก็เกิดรู้สึกว่าดวงตาทั้งสองของเยี่ยซือเจวี๋ยกำลังจ้องมองเธออยู่ ดวงตาที่ดำขลับของเยี่ยซือเจวี๋ยราวกับมีทะเลหมู่ดาวคอยซ่อนไว้อยู่ ลุ่มลึกและมีเสน่ห์ หัวใจของมู่ซย่าก็เต้นถี่อย่างไม่รู้ตัว ทำให้หายใจไม่ค่อยออก

เพียงแค่สองวินาทีเท่านั้น มู่ซย่ารีบตัดสินใจหลบสายตาทันทีแล้วถามอย่างไม่สบอารมณ์ไปว่า “นาย นายมองฉันทำไม?”

มู่ซย่าส่ายหัว “ซือถุไห่ตอนนี้เริ่มระแวงฉันแล้วล่ะ เขาไม่ยอมให้ฉันไปที่บริษัท บอกฉันให้ไปเรียนพิเศษที่โรงเรียน นี่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนเลยว่าเขาไม่อยากให้ฉันยุ่งเกี่ยวกับบริษัท กังวลว่าฉันจะไม่จงรักภักดีต่อเขา และภายใต้สถานการณ์แบบนี้มันก็ยากที่จะหาเบาะแสอะไรจากเขาเจอเลย”

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้แปลกใจอะไร พยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันเองก็พอจะรู้อะไรเกี่ยวกับเขาคนนี้มาบ้าง เป็นคนมีนิสัยขี้สงสัยขี้ระแวงแต่เดิมอยู่แล้ว บวกกับเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของแม่เธอด้วย ความเก่งของเธอมันทำให้เขากลัวเป็นเรื่องธรรมดา”

มู่ซย่าถอนหายใจแล้วพูด “แล้วตอนนี้ฉันควรทำยังไงดี? ให้ฉันแกล้งแสดงเป็นลูกสาวที่ทั้งน่ารักทั้งใสซื่อต่อไปงั้นเหรอ?”

เยี่ยซือเจวี๋ยคิดแล้วคิดอีกแล้วพูดว่า “คนคนหนึ่งถ้าอยู่ในสภาพจิตใจที่พังทลายสุดขีดถึงจะพูดความลับที่อยู่ในใจออกมา ก็เหมือนกับมู่ซินเย่ว์ ถ้าเป็นเวลาปกติ ถึงหล่อนจะเข้าใจว่าเธอคือซือถูชิงซานก็เหอะ แต่หล่อนไม่มีทางที่จะพูดเรื่องพวกนี้ออกมาเด็ดขาด”

ดวงตาของมู่ซย่าเป็นประกาย แล้วถามว่า “นายกำลังมีความคิดอะไรอยู่ใช่ไหม?”