ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 299

มุมปากของเยี่ยซือเจวี๋ยยกโค้งขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่ใช่แค่เพียงว่าหาสาเหตุการตายของแม่เธอเจอแล้วจะทำให้โจมตีเขาได้นะ เธอลองนึกดูดีๆว่าเขาให้ความสนใจกับอะไรมากที่สุด?”

มู่ซย่าเงียบไปสองวินาที แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “เงินไงล่ะ!”

“ใช่แล้ว” เยี่ยซือเจวี๋ยยักคิ้วแล้วพูด “เธอไปตั้งใจเรียนของเธอดีๆนะและลองหาพ่อแท้ๆของเธอให้เจอ แล้วฉันจะพริกสถานการณ์ให้หุ้นของ ซือถูกรุ๊ป ราคาตกอย่างรุนแรงจนไม่เหลือราคาเลย”

“ขอบคุณ…..” มู่ซย่าอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากขอบคุณ

แต่เวลาต่อมา นิ้วชี้ของเยี่ยซือเจวี๋ยก็ได้ไปแตะบนริมฝีปากของเธอเอาไว้ ปลายนิ้วของเขามีกลิ่นยาสูบจางๆ แต่ก็ไม่ได้เหม็นอะไรขนาดนั้น

คอยฟังเยี่ยซือเจวี๋ยเอ่ยปากพูด “ฉันไม่อยากได้ยินพวกนี้ ต่อไปฉันอยากได้คำยินว่า…....เยี่ยซือเจวี๋ย นายดีมากเลย”

มู่ซย่าขมวดคิ้วจับนิ้วชี้ของเยี่ยซือเจวี๋ยออก

“ความชอบแปลกๆอะไรของนายเนี่ย?”

เยี่ยซือเจวี๋ยเงยหน้าขึ้น “ความชอบของฉันมันแปลกแบบนี้มาตลอดอยู่แล้ว อย่าเพิ่งพูดเรื่องไรสาระ รีบพูดออกมาสิ!”

มู่ซย่าเม้มปาก “เยี่ยซือเจวี๋ย นายดี…….มากเลย”

เธอพูดอย่างเคอะเขินมาก เยี่ยซือเจวี๋ยส่ายนิ้วมือไปมาแล้วพูด “ไม่ผ่าน รวมกันเป็นคำแล้วพูดอีกรอบ”

ไม่รู้ว่าทำไมเยี่ยซือเจวี๋ยถึงได้ให้พูดย้ำอีกรอบ ทำให้ในใจของมู่ซย่ารู้สึกเคอะเขินขึ้นมาเล็กน้อย

เธอมองที่อื่น มองดูปลายเท้าของตัวเอง ใช้เวลาหลายวินาทีถึงจะพูดคำนี้ออกมา “เยี่ยซือเจวี๋ย นายดีมากเลย”

เยี่ยซือเจวี๋ยมองใบหูที่แดงเล็กน้อยของเธอ ในที่สุดก็ทำให้เขาพอใจแล้วพยักหน้าพูดว่า “งั้นหลังจากที่ฉันจัดการเสร็จเรียบร้อย เธอก็ไปที่นั่นอย่างสบายใจได้เลย ถ้าเกิดเจอปัญหาเรื่องการเรียนล่ะก็มาหาฉันได้ตลอด”

“ไม่เป็นไร” มู่ซย่าส่ายหัว “ฉันได้ใบปริญญาเอกตอนอยู่เมืองนอกมาแล้ว และแน่นอนว่าฉันไม่ได้ใช้ตัวตนนี้ ฉะนั้นอยู่ในประเทศจีนจะเรียนอะไรก็ไม่เป็นไร”

“เธอไม่เป็นไร แต่ฉันเป็น ในเมื่อเธอแต่งงานกับฉันแล้ว ฉันจะต้องให้สิ่งที่ดีที่สุดให้กับเธอ”

เยี่ยซือเจวี๋ยมองเธอย่างลึกซึ้ง ดวงตามีแสงแห่งความอาลัยรัก มองเธอยู่เงียบๆอย่างนั้นแล้วพูดว่า____

มื้อค่ำได้เสริฟบนโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว เป็นโต๊ะจีนจัดเต็มทั้งอาหารแมนจูและอาหารจีนเช่นเคย ระหว่าที่ทั้งสองกำลังทานข้าวอยู่นั้น จู่ๆเยี่ยซือเจวี๋ยก็ได้รับโทรศัพท์

หลังวางสาย เขาหันมามองมู่ซย่าแล้วพูดว่า “สวี่ซิงซิงเข้าโรงพยาบาลแล้ว”

“หล่อนเป็นอะไรเหรอ?”

“เธอน่าจะถามฉันว่าไปโรงพยาบาลไหนมากกว่านะ”

มู่ซย่าให้ความร่วมมือแล้วถามว่า “ไปโรงพยาบาลไหน?”

“โรงพยาบาลที่มีคุณป้าของเธออยู่”

หนังตาของมู่ซย่ากระตุก นั่นเป็นโรงพยาบาลจิตเวชไม่ใช่เหรอ?

สักพักเธอก็เข้าใจทันทีว่า “ถ้าฉันเป็นหล่อน ฉันก็คงต้องไปที่นั่นเหมือนกัน”